Hamburger kookt: Het foodbloggersgilde, en een frisse venkelsalade met manchego

Een salade met venkel, sinaasappel en manchego

Met het publiceren van mijn eerste verhaal op hamburgerkookt trad ik, zonder het te weten, toe tot het foodbloggersgilde. Natuurlijk in eerste instantie als leerling, want foodbloggen bleek niet zo makkelijk. Niet alleen moet je zorgen voor een continue aanwas van verhalen en recepten, ook is het de kunst om het recept zo op te schrijven dat een ander het probleemloos kan herhalen. Daar was ik in het begin zeker geen ster in, zoals je eerder hebt gelezen bij mijn recept van gnocchi met bier en taleggio (al is de kans groot dat je dit hebt gemist, omdat bijna niemand dit recept ooit heeft bekeken).

Inmiddels zijn we zo'n 135 verhalen en (nog meer) recepten verder. En wellicht heb ik mijzelf, zonder daar heel bewust van te zijn, opgewerkt tot het volgende niveau in het gilde: de gezel. Eén ding weet ik zeker: de meestertitel (de top in het gilde) heb ik in ieder geval bij lange na nog niet gehaald. Als meester word je namelijk uitgenodigd voor De Nationale Eettest, heb je duizenden volgers op Instagram (ik heb geen Instagram), en krijg je columns in de leukste culinaire tijdschriften.

Ik heb nog nooit een uitnodiging ontvangen.

Alhoewel het misschien wel eens leuk zou zijn voor mijn ego (ik droom tenslotte wel dat ik word ontdekt door Mac van Dinther en duizenden bezoekers op mijn blog krijg), ben ik er stiekem ook wel een beetje blij mee. Het lijkt mij namelijk best zwaar om bij die groep te horen.

Zo werden enkele foodbloggers onlangs gevraagd om te jureren bij een kaasverkiezing. Toen duidelijk werd welke kaas als beste uit de bus kwam, brak de hel los op Twitter. Hoe was deze uitslag tot stand gekomen? Hoe kon de winnaar de winnaar zijn geworden? Hoezo was Milner de lekkerste kaas in Nederland? En wie waren deze foodbloggers eigenlijk? En wie bepaalden of zij wel smaak hadden?

Milnergate was geboren.

Van Milnergate belandden we op Twitter al snel in de volgende discussie: wie waren toch die foodbloggers die zich lieten sponsoren en lieten betalen voor hun stukjes? (even voor de duidelijkheid: "belandden we" betekent dat ik de discussie op veilige afstand vanuit mijn luie stoel volgde).

Nu moet je je voorstellen dat ik bij het lezen van deze berichtjes rechtop in mijn stoel ging zitten en hardop dacht: "Sponsoren? Je bedoelt dat er mensen zijn die geld verdienen met hun blog?"

En inderdaad: blijkbaar zijn er tal van bloggers die ongegeneerd alleen pasta van het thuismerk X gebruiken of tomatensaus van hofleverancier Y, en daar een fijn zakcentje mee verdienen.
Een wereld ging voor mij open. Maar mijn deur ging ook gelijk dicht. Want laat 1 ding duidelijk zijn: ik doe dat niet. Mijn blog is puur vrijwilligerswerk. Voor jou. En voor mezelf. Het houdt me van de straat zullen we maar zeggen. Maar ik verdien er geen rooie cent aan.

Tenslotte belandden we een paar weken geleden nog in een laatste foodbloggersrel. Ene Silvana bleek namelijk ongegeneerd hele verhalen te kopiëren van andere bloggers en deze onder haar naam te publiceren in een wijkkrantje in Assen. Heel bijzonder en ook bijzonder dom als ik heel eerlijk mag zijn. Al zit er ook een compliment in verborgen natuurlijk. Als iemand jouw blog zo leuk vindt, dat hij of zij het kopieert.

Ik heb nog even heel hard gezocht, maar ik kon mijn blog nergens terugvinden tussen in haar verhalen.

Hoe dan ook: met het schrijven van mijn eerste verhaal betrad ik dus een hele bijzondere, leuke maar ook rare wereld. Daar hoort wat mij betreft ook een heel raar recept bij. Namelijk een recept met fruit (waarom dit raar is, lees je hier).