Ik heb al eens eerder verteld dat mijn jeugd niet gekenmerkt werd door de Hollandse keuken. Wij aten eigenlijk zelden een Hollandse maaltijd. Het enige dat ik mij nog echt goed kan herinneren is een gerecht met aardappelpuree, kerrie, varkenskarbonades en gember. Maar dat klinkt eigenlijk nog best exotisch voor het begin van de jaren ’80.
Met veel familie in het buitenland, en mijn moeder als lerares voor anderstaligen, kwam ik al vroeg in aanraking met vreemde en onbekende ingrediënten. Zo organiseerde de school waar mijn moeder werkte tenminste eenmaal per jaar een bijeenkomst waarbij alle cursisten werden gevraagd om een gerecht uit eigen land mee te nemen. En mijn zussen en ik mochten dan altijd mee-eten.
Ik herinner me de grote schalen couscous met gewelde rozijnen en grote stukken kip of lamsvlees, die we met zijn allen met de hand of ieder met een eigen lepel mochten leegeten. Ik herinner me ook de Aziatische lekkernijen van de Vietnamese vrouwen. En de droge niet zo zoete koekjes van de Turkse dames. En de rijst met kip van de Somalische cursisten. Het was altijd smullen op die dagen!
En de weken erna was het ook smullen thuis. Want dan probeerde mijn moeder deze gerechten na te maken. Er werd een enorme pan het huis in gesjouwd waarin de couscous kon klaarstomen. Eén laag voor de bouillon, en een laag voor de groenten, en tussen de lagen een geruite theedoek… Mijn moeder leefde zich geregeld helemaal uit, geïnspireerd door “haar” vrouwen.
Het is dan ook niet zo gek dat ik, zo’n 20-30 jaar later, nog steeds erg kan genieten van de ‘wereld’keuken. En ik denk dat mede door deze mooie herinneringen de keuken uit het Midden-Oosten -na de Italiaanse keuken natuurlijk- met stip op twee staat in mijn lekkere “landen” ranglijst. Want met name de herinneringen aan het gezamenlijk couscous eten uit een grote mooie schaal, zijn mij het meest bijgebleven.
Nu zou je verwachten dat ik na dit verhaal een heerlijk recept uit het Midden-Oosten zou opschrijven. Maar ik vind het juist zo leuk om een Zuid-Italiaans recept te kiezen (uit Sicilië) waarin beide keukens (die van het Midden-Oosten en die van Italië) samenkomen. Want in West-Sicilië, waar ook de stad Trapani is gelegen, merk je veel Arabische invloeden. Zo wordt hier naast de bekende Italiaanse pasta ook nog veel couscous gegeten. En zie je regelmatig in een recept het gebruik van rozijnen en amandelen terugkomen. Ingrediënten die je in de Noord-Italiaanse keuken eigenlijk niet tegenkomt, en die ooit in Zuid-Italië geïntroduceerd zijn door de Arabieren.
Pasta con il pesto alla Tapanese / Pasta met pesto uit Trapani
500 gr. pasta (bijvoorbeeld penne)
500 gr. smaakvolle tomaten (Tasty Tom bijvoorbeeld)
2 handenvol basilicum
80 gr. geraspte pecorino
30 gr. blanke en gepelde amandelen
30 gr. pijnboompitjes
1 knoflookteen
Olijfolie en zout
Stop de basilicum met de kaas, amandelen, pijnboompitjes, olijfolie en knoflook in een blender en mix het tot je een smeuïge substantie hebt. Proef de pesto en kijk of er eventueel extra olie en zout aan toegevoegd moeten worden. Kook intussen de pasta al dente. Snijdt de tomaten doormidden en verwijder de pitjes. Snijdt de tomaten vervolgens in kleine blokjes. Serveer de pasta met de pesto en de tomaten. En een paar mooie takjes basilicum.
 |
| Uitzicht vanuit mijn appartement in Taormina (Oost-Sicilië) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten