Het is de zomer van 2011 als mijn zwager mij meevraagt op een wijnroute richting de Alte Adige. Ik verblijf op dat moment met familie in ons vakantieverblijf in Noord-Italië, en heb na de nodige luie dagen wel behoefte aan een ‘vertiertje’. Zwager stippelt (als grote wijnkenner in de familie) de route uit. Het plan is om een uitstapje te maken richting de grens van Lombardije met Veneto en van daaruit naar het noordelijke deel van Trentino/Alte Adige te trekken.
Het vereist enig zoekwerk voor we het eerste adres op onze lijst vinden: Wijnhuis San Leonardo in Avio. De wijn van dit wijnhuis is in de befaamde Gambero Rosso gidsen al meerdere keren met de maximale score van drie rode glaasjes beoordeeld. Dus we verheugen ons op dit bezoek.
De hekken van het landhuis zijn echter dicht. Aan de weg bevindt zich slechts een klein houten huisje waar je, leunend op een wijnvat, de wijnen van het huis kunt proeven. Maar that’s it. Enigszins teleurgesteld begint zwager daarom in zijn beste Italiaans maar een praatje met de verkoopster: “Ja, ik ken de wijn. Heb het in Nederland gekocht. Jammer dat het huis dicht is. Was zo nieuwsgierig” etc. Dan verrast de verkoopster ons: “Maar wilt u het wijnhuis dan misschien bezoeken?”. Voor we enthousiast instemmend kunnen knikken, is mevrouw al via de achterdeur verdwenen.
En wat er dan gebeurt is eigenlijk te mooi om waar te zijn. De hekken openen zich en voor ons verschijnt een gedistingeerde oudere man (zegelring, klassieke kleding, nonchalante witte lach) die zich voorstelt als de markies en ons vraagt of we zin hebben in een rondleiding.
Voor we het weten rijden zwager en ik met de markies en zijn hondje in een jeep over het landgoed. We rijden langs ellenlange wijnvelden (25 hectare) met verschillende druivenrassen, verborgen landhuizen, een klein meertje en een prachtig zwembad. Wij rijden door bosgebied, over heuvels, en langs rozenhagen. We krijgen te horen dat hier wilde zwijnen leven, en reeën, en herten, en bijzondere vogels. We parkeren de jeep tussen de fiatjes 500 waarmee de wijnplukkers over het terrein crossen en bezoeken het kleinschalige museum van het landgoed, dat de markies zelf heeft opgezet. We zien hier de geschiedenis van de familie die teruggaat tot de 15de eeuw, terwijl het landgoed zelf al meer dan 1500 jaar oud is. Wij proeven de wijnen van het huis en lokale hapjes (speck, asiago, brood), terwijl wij omringd worden door de geuren uit de kruidentuin. En last but not least brengen we een bezoek aan de wijnkelder, die zich onverwachts openbaart als de markies op een geheime knop in de voorraadkelder drukt.
“Overkomt jou dit wel vaker?” vraag ik nog aan zwager als wij van de ene verbazing in de ander vallen. Maar aan zijn gezicht kan ik zien dat ook hij overvallen is door de gastvrijheid van de markies.
We brengen uiteindelijk bijna de hele dag door op het landgoed, slechts onderbroken door een heerlijke lunch bij een trattoria in de buurt, die de markies tussen de bedrijven door voor ons heeft laten regelen.
Pas op de weg terug naar huis realiseren wij ons wat ons die dag is overkomen en hoe de dag anders is gelopen dan gepland. Maar ons hoor je niet klagen! Die andere wijnhuizen bezoeken we vast ooit nog wel. Maar zo’n dag als deze overkomt ons waarschijnlijk nooit meer.
Ook in Nederland verkrijgbaar?
Enkele rode wijnen van San Leonardo zijn te verkrijgen bij wijnhandel Henri Bloem. Ik heb het even opgezocht en de Terre di San Leonardo kost hier €9,95. De San Leonardo uit 2006 kost €21,95 en die uit 2005 kost € 42,95. Dus die zijn wel voor echt bijzondere gelegenheden…
Meer informatie:
· Trattoria Da Nanni (in Gazzoli): www.dananni.com. Dit is overigens een enorme kitscherige tent met porseleinen zwanen op tafel, fonteinen met halfnaakte vrouwen, parelmoerkleurige peper- en zoutstellen. Maar het eten is erg lekker (voor Italiaanse begrippen wel prijzig).
Recept bij de wijn:
Volgens de site van San Leonardo past de Terre di San Leonardo bij een gerecht met tomatensaus en kaas. Daarom heb ik dit keer Conchiglioni ripieni (gevulde schelpenpasta) voor jullie uitgezocht. Het is een vegetarisch gerecht dat ik in Calabrië voor het eerst at. De pastaschelpen koop je bij een Italiaanse delicatessenzaak. Je kunt ook cannelloni gebruiken (bij de gemiddelde supermarkt te krijgen), maar het gerecht wordt mooier (en origineler) met de schelpjes.
· 250 gr. ricotta
· 1 ei
· 30 gr. paneermeel
· grote schelpen pasta, ca. 250 gram (of dus eventueel cannelloni)
· 150 gr. fijngesneden emmentaler
· 100 gr. geraspte Parmezaanse kaas
· gezeefde tomaten (500 gr)
· rode ui
· knoflookteen
· basilicum
Rasp de ui en de knoflook en bak dit kort in wat olijfolie. Giet de gezeefde tomaten erbij en laat dit op een zacht vuurtje (onder af en toe roeren) 30 minuten pruttelen. Scheur de basilicum in kleine reepjes, en voeg dit tezamen met peper en zout aan de saus toe. Laat dit 5 minuten meekoken.
Gebruik voor het koken van de pasta ruim water met een beetje zout. Eigenlijk hoef je nooit olijfolie in het pastawater te doen, maar in dit geval doe ik dat altijd wel. De schelpen hebben namelijk nogal de neiging aan elkaar te gaan plakken en dan gaan ze makkelijk scheuren. Dat wil je niet.
Kook de schelpen of cannelloni tot ze bíjna gaar zijn (nog een klein beetje taai/knapperig). Gooi een paar extra schelpen in het water als test-schelpjes. Dan kun je tussendoor controleren of de pasta al goed is. Giet ze af.
Meng de ricotta met het ei, de paneermeel en de emmentaler. Laat de schelpen eerst even afkoelen en vul dan de schelpen met het ricottamengsel.
Giet in een ovenschaal een dikke laag tomatensaus en leg hier de gevulde pasta op. Bestrijk de schelpjes met het restende deel van de tomatensaus en bestrooi ze met de parmezaan. Bak de pasta ca. 15 minuten bij 180°C of tot de kaas begint te pruttelen. De pasta zou nu helemaal gaar moeten zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten