Vet lekker zo'n Pecorino-taartje met tijm en rabarber.

Sinds een paar maanden heb ik Blendle. Ken je dat? Nou als er iets verslavend is, dan is het Blendle wel.

Blendle is een nieuwsdienst waarvan ik mij altijd (het bestaat pas sinds 2014, dus dit is een relatief begrip) heb afgevraagd waarom mensen hier gebruik van zouden maken. Het idee is namelijk dat je geld betaalt voor een artikel. Zodat je het daarna kunt lezen. Het leek me vreemd dat dit zou werken. Er is immers zoveel gratis aanbod op internet.

Ik kan je wat vertellen. Het werkt. In ieder geval bij mij: Ms. News Addict. Nadat ik eenmaal per ongeluk op een blendle-artikel terecht kwam en dit gratis mocht lezen, begon ik het idee te begrijpen. "Ze" kiezen voor jou artikelen die bij je interesses passen. En "ze" sturen dag- en weekoverzichten met artikelen die ik anders zeker over het hoofd had gezien. En "ze" weten deze artikelen ook nog goed te verkopen. Zodat Ms. News Addict (middle name " Curiousity") kneiter nieuwsgierig wordt naar de inhoud van het verhaal.

Zo las ik dankzij Blendle deze week een artikel uit de Humo. Dit is een tijdschrift dat ik anders nooit zou inkijken. Ik kan me ook niet herinneren het ooit gekocht te hebben eerlijk gezegd. Het artikel werd als volgt aangeprezen:

We eten minder vet, maar worden toch steeds dikker: dit is hoe de wetenschap, politiek en industrie onze jarenlang voorlogen. 
Magere yoghurt, margarine en cola light. In dit zeer complexe verhaal wordt uitgelegd hoe 1 wetenschapper de basis legde voor onze vetangst. "Wie minder vet eet krijgt honger. De mensen verzadigen dat nu met suikers. Dat is een historische vergissing."

Nou! Dan word je toch nieuwsgierig?!

Goed. Ik heb het artikel dus gelezen en vond het fascinerend. Blijkbaar was er ooit ene meneer Ancel Keys die er van overtuigd was dat hartziekten veroorzaakt werden door vet- en cholesterolrijke voeding. Hij baseerde zijn hypothese op het feit dat we tijdens de oorlogjaren weinig vlees, kaas of boter hadden gegeten, en dat tegelijkertijd het aantal hartziekten enorm gekelderd was. Nu kan ik nog wel honderd andere dingen bedenken die men in die tijd niet at, maar meneer Keys kwam er (verrassend genoeg) mee weg.

Meneer Keys liet zich niet belemmeren door zijn vooroordelen. Hij zag zijn hypothese overal bevestigd. Zo reisde hij naar plaatsen waar veel vitale bejaarden woonden die weinig boter gebruikten, en verzamelde hij weer data voor zijn research. Maar landen waar vitale bejaarden woonden die wel boter aten, sloeg hij voor het gemak over. Zo werd ook Frankrijk, het land van patés, croissants en kazen, overgeslagen. Terwijl dit land relatief weinig hartproblemen had.

Een gevalletje "tunnelvisie" zou men het kunnen noemen. En "men" nam het klakkeloos over. Tot voor kort:

Twee weken geleden werd er in The British Medical Journal een onderzoek gepubliceerd uit 1973 waaruit bleek dat mensen met een vetrijk dieet helemaal geen grotere kans op hartproblemen krijgen! Integendeel: juist de groep die veel margarine (nepvet) at, bleek een twee keer zo hoog aantal hartinfarcten te hebben dan de controle groep. Onderzoeken die de theorie van Keys onderuit haalden, bleken jarenlang onder de tafel geschoven te zijn en grotendeels genegeerd. Bovendien begint het er op te lijken dat de suikerindustrie (die het onderzoek van Keys mede financierde) hierbij nogal wat (sorry, kan het niet laten) BOTER op het hoofd heeft in deze kwestie! Want, zo vraagt men zich af in het artikel, is de enorme toename van de suikerconsumptie niet eigenlijk debet aan obesitas en hart- en vaatziekten?

Maar goed: die conclusie durven de medici in het artikel nog niet te trekken, omdat ze niet net als meneer Keys met oogkleppen op onvoldoende onderbouwde conclusies willen verspreiden. Zij wachten liever op echt wetenschappelijk onderzoek dat dit kan bevestigen.

Fascinerend toch?

Ben je ook zo nieuwsgierig van aard en wil je het hele artikel lezen of kijken wat voor ander boeiends Blendle te bieden heeft (nee, ik heb echt geen aandelen), kijk dan hier. Wil je nu liever lekker kaas en vettig bladerdeeg eten? Lees dan het recept hieronder.

Pecorino-taartje met tijm en rabarber

Wat heb je nodig voor 2 personen (lunchgerechtje)?

• 2 blaadjes bladerdeeg
• 1 ei
• 50 gram geraspte Pecorino
• 300 gram rabarber (schoongemaakt)
• 5-6 el. honing
• paar takjes tijm

Wat moet je doen?

1. Verwarm de oven op 200 graden.
2. Ontdooi het bladerdeeg en vouw de randjes naar binnen. Leg de bladerdeegjes op wat bakpapier. 
   
3. Snijd de rabarber in stukjes en zet dit met ongeveer 1 el. water en 2 takjes tijm op het vuur. Laat dit pruttelen totdat de rabarber zacht is (circa 10-15 minuten). Breng dan op smaak met wat eetlepels honing. Maak het niet te zoet! Ik deed er 2 eetlepels bij.
4. Meng de Pecorino met het ei, en vul hiermee de bladerdeegjes. Strooi er wat tijmblaadjes overheen en zet circa 10 minuten in de oven, of in ieder geval totdat het bladerdeeg mooi bruin is.
5. Wacht even tot de kaas wat minder opgebold is, en schep er dan wat rabarber op. Schenk er wat honing omheen, en strooi er nog wat extra tijm op. 
6. Dit is een lekker gerechtje bij een frisse groene salade met waterkers bijvoorbeeld. 

Kaas, kaas, en nog eens kaas, en crispy risotto met taleggio

Vorige week was ik in Italië. Je weet wel, in dat huis met die keuken waar ik het vorige week over had. De keuken staat er inmiddels, mocht je het je afvragen. En alles doet het. Dat heeft nog wel wat voeten in de aarde gehad overigens. Zo werd afgelopen vrijdag eindelijk de deur op de vaatwasser geplaatst. Die Zweden hebben namelijk, ook in Italië, een nieuw systeempje op hun deurtjes gezet waardoor het behoorlijk lastig is geworden om eigen vaatwassers (van betere merken dan die van henzelf) in je keuken te verwerken. 

Maar het is gelukt. Nu de vaatwasser niet meer bij het dichtklappen je halve arm doormidden hakt, kunnen we officieel stellen dat de keuken af is. 


Het was weer genieten in Italië. Zeker op culinair gebied. Met alle lekkere en goede ingrediënten die daar te krijgen zijn, is het ook lastig om iets klaar te maken dat niet smaakt. Zelfs een boterham met kaas smaakt daar geweldig. Bij wijze van spreken dan, want wie eet er nu een boterham met kaas in Italië? De kaas is er te lekker om op brood te doen. Zeker de kazen die bij ons uit de buurt komen. Zo heb je daar de....

Asiago. Deze kaas komt uit de omgeving van het plaatsje (surprise surprise) Asiago, dat ligt in de regio Veneto. Dit is een kaas gemaakt van koemelk, alhoewel dit gebied ooit lang geleden voornamelijk kazen van schapenmelk produceerde (al vanaf het jaar 1000). Sinds 1700 wordt hier eigenlijk voornamelijk kaas van koeien gemaakt. 

Er zijn twee soorten Asiago. De jonge versie heet Asiago Pressato. De oude, belegen, versie heet Asiago d’Allevo. Die heb je ook in drie varianten, van licht belegen tot zeer gerijpt. De Asiago is een ziltige en tikje zoete kaas, en heeft het  zogenoemde DOP kenmerk (Denominazione di origine protetta). Dit betekent dat de kaas niet zomaar door iedereen ergens op de wereld gemaakt mag worden, en bovendien volgens een vastgesteld procedé wordt geproduceerd. Een DOP-kenmerk is een erkend Europees kenmerk. In Nederland heet dit BOB: beschermde oorsprongsbenaming. Het biedt streekproducten een bescherming tegen frauduleuze kopieën. 

Tombea. De Tombea komt uit Magasa, een piepklein gehucht gelegen in het Alpengebied rondom het Idromeer. Sinds 2002 is het een erkend Slow Food product. Dit betekent dat er alleen pure ingrediënten zijn toegevoegd en het product op oorspronkelijke authentieke en ambachtelijke wijze wordt geproduceerd. Het is gemaakt van rauwe koemelk, en is tenminste 20 maanden gerijpt. Hij kan zelfs tot tien jaar bewaard worden.

De Tombea heeft het P.A.T kenmerk. Dit staat voor PRODOTTI AGROALIMENTARI TRADIZIONALI. Dit betekent zoiets als "traditionele levensmiddelen". De P.A.T. producten zijn opgenomen in een speciale lijst die is opgesteld door het ministerie van Landbouw, Voedsel en Bosbouw in samenwerking met de Regio's. Alleen producten die tenminste 25 jaar volgens dezelfde traditionele productiewijze zijn gemaakt, mogen op deze lijst komen.

Spressa. De Spressa komt uit het gebied rond Val di Ledro tot aan het skigebied Pinzolo (waarvandaan je naar Madonna di Campiglio kunt skiën, maar dat is op zich verder niet zo relevant voor de kaas). Het is een relatief magere kaas die oorspronkelijk ontstond als bijproduct van de boterindustrie. 
Tegenwoordig is de Spressa iets vetter dan vroeger en wordt het vaak in de polenta gestopt als smeltkaas. Hij is ook erg lekker om uit het handje te eten. Wij nemen de Spressa vaak mee als kaasje voor onderweg in de auto. Het is fris, een tikje zoet en een beetje zuur. Het is gemaakt van koemelk en wordt slechts enkele maanden gerijpt. Hij is vaak niet ouder dan zes maanden. Dat noemt men bij deze kaas al "stagionata" (belegen). 
Ook de Spressa heeft het DOP kenmerk. 

******************
Een andere heerlijke kaas uit onze omgeving is de Taleggio. Hier schreef ik al eens eerder over. 

Vandaag krijgen jullie een recept met deze kaas, omdat de kazen die ik hierboven heb genoemd heel moeilijk te krijgen zijn in Nederland. En de Taleggio in veel supermarkten tegenwoordig te vinden is (al is deze vaak iets uitgedroogd en daardoor wat zout). 

Het is weer een recept met risotto. Maar dat komt omdat risotto gewoon heel erg lekker is. 

Crispy risotto met taleggio en radicchio

Wat heb je nodig voor circa 4 personen? 

• 250 gram risottorijst
• 120 gram taleggio (in blokjes)
• 1 kropje radicchio (in reepjes)
• 4 ansjovisjes
• 3 tenen knoflook
• 2 witte uien
• 100 gram (oud) wit brood
• halve rode peper
• 1 el gedroogde oregano
• 3 el fijngehakte peterselie
• 3 dl witte wijn
• 1,5 liter groentebouillon
• hakmachine (van een staafmixer bijvoorbeeld)

Wat moet je doen?

1. Snijd het brood in grove stukken en maal dit met de ansjovis, rode peper, en oregano (in de hakmachine) fijn. 

   

   
   

2. Rooster het brood in wat olijfolie totdat het goudbruin is en lekker geurt. Schep het uit de pan en zet apart. 

   

   
   
3. Maak dan de risotto zoals je van mij hebt geleerd. Bak de ui met de knoflook zachtjes aan in wat olie. 
4. Voeg de droge rijst toe. Bak de rijst ca. 1 minuut terwijl je deze omroert en mengt met de ui en knoflook. De rijstkorrels worden glazig en zijn als het goed is allemaal bedekt met een klein laagje olijfolie. 
5. Voeg de witte wijn toe. De rijst gaat dampen en sudderen. Roer de rijst rustig door. Zet het vuur zacht.
6. Is de wijn verdampt? Voeg dan 1 of 2 soeplepels (van die grote opschep soeplepels) met warme bouillon toe. Roer dit. Je hebt te weinig vocht als je geen plasje bovenop de rijst ziet liggen. Je hebt teveel vocht als je de rijst niet meer ziet.
7. Is de bouillon verdampt? Voeg dan weer 1 of 2 soeplepels toe. En roer opnieuw. Ga niet sjoemelen door het vuur lekker hoog te zetten. Dan krijg je namelijk risotto die van buiten zacht is en van binnen nog hard.
8. Herhaal de vorige stap steeds weer. Maar voeg na ongeveer 10 minuten de radicchio toe. Schep dit goed door. 
9. Stop met het toevoegen van de bouillon totdat de rijst de juist stevigheid heeft (de rijstkorrel is al dente: zacht, met een klein beetje beet). Meestal moet je na ca. 15 minuten op gaan letten. Bij Vialone Nano zou ik na 10 minuten al een beetje gaan voorproeven. Doordat die korrel wat kleiner is, is deze relatief eerder gaar.
10. Vind je de rijst goed van stevigheid? Zet dan het vuur uit. Gooi de taleggio in de pan en meng dit goed. Laat dit ca. 5 minuten zo staan. 
11. Schep de rijst op de borden, en strooi hier het geroosterde broodkruim overheen. Top af met wat fijngehakte peterselie.

Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan? Pasta Vongole

Nog niet zo lang geleden moest de keuken vervangen worden van het huisje in Italië waar we graag en regelmatig verblijven. En alhoewel er natuurlijk ook fantastische Italiaanse keukenzaken zijn, belandden we uiteindelijk toch bij die blauw/gele firma die ook knäckebröd en haring verkoopt. Dat leek ons wel handig en efficiënt: eerst in Nederland oriënteren, en daarna in Italië aanschaffen.

Het bleek echter een kennismaking met de Italiaanse bureaucratie.

In Nederland ging het helemaal goed. We reden op een weekeinddag in een kwartiertje naar de woningboulevard, wachtten een half uurtje, en zochten met een goed getrainde medewerker een geweldig mooie keuken uit. Alle details werden voor ons vastgelegd: van plintjes tot handvatten tot werkbladen toe. Geprint en digitaal kregen we het hele pakketje mee naar huis. Het had ons anderhalf uur gekost.

En toen gingen we naar Italië.

Op een doordeweekse dag in februari reden we in een dik uur naar de dichtstbijzijnde blauw-gele reus. We waren vroeg en er stond geen rij bij de keukenafdeling. Dit moest een eitje worden.

"Kijkt u eens, wij zouden graag bij u deze keuken bestellen". Het klonk zo eenvoudig. Zelfs in het Italiaans. We legden het keukenontwerp op de balie.

De medewerkster van de keukenbalie keek op, staarde naar onze stapel papieren en schudde nee. "Sorry, zo werken wij hier niet. U moet eerst in onze showroom rondkijken en daarna hierop aankruisen wat u precies wilt." Ze overhandigde ons een potloodje en een dik document met daarop afgebeeld alle mogelijke keukenopties: van handvatten, tot plinten, tot werkbladen toe.

"Ja, maar dat hebben we al gedaan, mevrouw. Zie hier. Alles is uitgewerkt. Zelfs alle codes staan er bij. We hebben bovendien gezien in uw Italiaanse gids dat alle spullen ook in Italië verkrijgbaar zijn. Als wij nu met uw formuliertje door de showroom gaan, komen we met exact hetzelfde resultaat weer bij u terug. Begrijpt u?"

De vrouw keek ons onverstoorbaar aan. "Maar zo werken we hier niet. U moet eerst in onze showroom rondkijken. En dan alles in dit document opschrijven. En daarna kijken we pas verder."

We waren op zijn Italiaans gezegd flabbergasted. Er was geen beweging in die Italiaanse dame te krijgen.

"Maar mevrouw???"

Ze overhandigde zwijgend haar formuliertjes en duwde het potloodje in onze hand. Ze draaide zich om en begon een gesprek met haar collega's.

We keken naar het formulier in onze hand en mijn medeshoppers (die het gesprek tot dan toe in vloeiend Italiaans hadden gevoerd) dropen zwijgend richting de showroom af. Met het formuliertje.

Maar in mij? In mij ontplofte er iets! Wat was dit voor onzin?! De vlam die diep in mij ontstak, ontgrendelde een bron van Italiaanse woorden die tot dan toe volslagen onbekend bij mij (en mijn medeshoppers) was. Met de passie van een geboren Italiaanse maakte ik meer dan duidelijk dat ik mij niet met het formuliertje het riet in liet sturen (of zo iets). Ik trok de dame nog net niet met haar formuliertjes, potloodjes en al over haar blauw/gele balie heen (nee echt niet).

Tot mijn grote vreugde resulteerde mijn primaire reactie (naast het openvallen van de monden van mijn medeshoppers) in het verschijnen van een assertieve krullenkop die ons aan de arm nam en in twee uur (!!??) tijd de hele keuken in het Italiaanse systeem vastlegde. Naar authentiek Hollands voorbeeld.

"Mooi. Dan zouden we de keuken graag nu willen bestellen."
"Prima. Wanneer heb je de keuken nodig?"
" Over acht weken"
" Oh, dat kan niet. Je kunt de keuken maximaal twee weken van tevoren bestellen. Niet acht weken van te voren. Ik raad je dus aan om over zes weken terug te komen".

Het maakte ons niet uit. De keuken stond nu ook vastgelegd in het Italiaanse systeem. Het leek ons een kwestie van even opbellen over zes weken en dan bestellen. Maar zo eenvoudig was het niet. "U moet echt langskomen."

En dus keerden we terug. Italië ligt immers om de hoek van Utrecht, nietwaar?

Het was een doordeweekse dag, en na een ritje van een dik uur kwamen we om een uur of 10 uur aan bij onze grote Zweedse vriend. We kenden de weg inmiddels en raceten naar de keukenafdeling waar drie dames achter de verder lege balie stonden.

"Goedemorgen! Wij zijn hier een paar weken geleden geweest en toen hebben we een keuken uitgezocht. Graag zouden wij deze nu willen bestellen en betalen."
"Heeft u een afspraak?"
"Uhm... Nee."
" Oh. Dan hebben we vanmiddag om 17.00 uur wel tijd om u te helpen."

We waren op zijn Italiaans gezegd flabbergasted.

"Maar alles ligt al vast, mevrouw. Het is slechts een kwestie van een druk op de knop en dan kunnen we door. We hebben we vorige keer twee uur lang hier gezeten om over te typen wat in Nederland al was uitgezocht. Dus alles zit in de computer. Kunnen we niet even tussendoor?"

"Nee. We hebben pas om 17.00 uur tijd voor u. Het is geen kwestie van een druk op de knop."

Ik zocht radeloos naar mijn bron vol passieve woordenschat en hoopte op een wonder. Er gebeurde echter niets. Er kwam geen waterval van verborgen woordjes. We keken nog even verwachtingsvol naar de andere twee dames achter de balie, maar zij deden net of ze ons niet zagen. We dropen af. Maar wel onder achterlating van ons telefoonnummer. "Mocht er een plekje vrijkomen, dan bellen wij u op."

ZES UUR LANG BRACHTEN WE DOOR IN DIE VERREKTE ZWEEDSE GROOTHANDEL! We probeerden elk bed uit, bekeken elke kledingkast van binnen en buiten, gooiden onze kar vol met troep en gooiden deze weer leeg, en aten bovendien de ranzigste lunch ever (tip van de dag: hoeveel honger je ook hebt en hoeveel tijd je ook op deze plek moet doorbrengen: sla "het restaurant" over).

En toen ging de telefoon. " U kunt komen".

We konden bijna naar huis. Een druk op de knop, toch?

Niets was minder waar. Onze keuken werd teruggevonden in het Italiaanse systeem. Maar om de een of andere reden hadden die Zweedse Italianen nog niet bedacht dat het wellicht handig zou zijn als het keuken-ontwerpsysteem gekoppeld zou zijn aan het bestelsysteem.

Kortom: eerst moest ons keukenontwerp geprint worden. En daarna weer overgetypt.

Om 17.45 uur stonden we buiten. We keken scheel. We hadden hoofdpijn. We waren uitgeput. Maar stap 1 was genomen: de keuken was besteld. Verder wilden we voorlopig niet denken.

*******

Het volgende recept zou je eventueel met twee gasbrandertjes kunnen maken. Voor het geval je een keuken bestelt en deze nooit arriveert. Ik verzin maar iets geks.

Pasta Vongole

Wat heb je nodig voor twee personen?

• 500/600 gram vongole (schoongespoeld)
• 1 blikje ansjovis (ca. 50 gram)
• 1 witte ui, gesnipperd
• 3 tenen knoflook, fijngehakt
• 1/2 Spaanse peper, fijngehakt
• Rasp van 1 citroen
• 1 grote hand gehakte bladpeterselie (circa 50 gram)
• 2 dl. droge witte 🍷 wijn
• 250 gram spaghettini (dunne spaghetti)
• Goede olijfolie

Wat moet je doen?

1. Zet het water op voor de pasta
2. Bak de ui met de knoflook en de ansjovis in wat olijfolie tot de ansjovis is gesmolten.

   

   
   

3. Voeg 3/4 van de peterselie, de Spaanse peper en de rasp toe. 

   

   
   

4. Voeg de vongole toe en roer alles goed om. Zet het vuur hoog en voeg de wijn toe. Het gaat lekker dampen in de pan.

   

   
   

5. Zet de deksel op de pan en laat de vongole zo heet worden dat ze opengaan.
6. Kook intussen de pasta bijna gaar.
7. Schep de vongole nog een keer goed door en serveer met de resterende peterselie, een goede scheut olijfolie en de spaghettini.
8. Als het goed is, zit er veel saus (wijn) bij de vongole. De pasta gaart hierin vanzelf na.

Ik lust je rauw. Vitello Tonnato

Homemade vitello tonnato

Een tijdje geleden veroorzaakte Sylvia Witteman weer een kleine rel op Twitter. Zij ontdekte de #meenaarschool. Achter deze hashtag bleek een hele nieuwe wereld schuil te gaan. Namelijk een wereld vol moeders (en waarschijnlijk ook vaders) die elke ochtend de lunchbox van hun oogappeltjes fotograferen. Met op de foto's? Een verzameling van hippe lunchboxes met meerdere compartimenten, gevuld met ongebrande ongezoute nootjes, glutenvrije boekweit-pannenkoekjes, onbespoten druifjes, tomaatjes gespiest op een tandenstoker met een takje basilicum, en bananen met getekende liefdesboodschappen erop.

Mijn flinterdunne boterhamzakje gevuld met drie platgedrukte bruine boterhammetjes die ik elke ochtend zelf belegde met leverworst en sambal (tja) verbleekten volledig bij deze foto's. Maar ook Sylvia en haar gevolg vonden het vreemd. Niet lang daarna overspoelde Twitter namelijk met foto's van ouders die ook "een gezonde maaltijd" voor hun kinderen op de foto zetten. Talloze foto's van lunchboxes met snickers en snoep, volledige familiemaaltijden sushi (netjes ingedeeld in de compartimenten van een hippe metallic lunchbox), een pakje sigaretten, een grote rauwe vis, en een struikje hashish veroverden al snel de #meenaarschool. Met enkele zeer emotionele reacties van de oorspronkelijke gebruikers van de # tot gevolg. "Dit is niet leuk, hoor!"

Ik vond het wel hilarisch. En moest hier aan denken toen pas geleden in het nieuws kwam dat met name in Amsterdam iets heel vreemd aan de hand is met kinderen. Waar de kinderen van achtergestelde gezinnen in Nederland steeds meer aan overgewicht lijken te lijden doordat ongezond voedsel goedkoper is dan gezond voedsel, zijn er steeds meer kinderen van voornamelijk welgestelde hoogopgeleide gezinnen ondervoed! Ja je leest het goed. Ondervoed, in Nederland.

Dit komt omdat ouders steeds meer belangrijke elementen uit het menu van hun kinderen halen om het zo gezond mogelijk op te voeden. Vlees? Ongezond. Gluten? Ongezond. Überhaupt koolhydraten! Ongezond. Zout? Ongezond. Lactose en/of koemelk? Ongezond. Suikers? Ongezond. Goji-bessen? Gezond. Ongebrande ongezouten noten? Gezond. Worteltjes? Gezond. Alleen maar rauw eten? Gezond. Smoothies van boerenkool met avocado en lijnzaad? Gezond.

Mensen die lijden aan een chronische behoefte om alleen maar supergezond te eten, lijden zelfs aan een ziekte met een echte naam: orthorexia. Bij orthorexia gaat het dus niet, zoals bij anorexia en boulimia, om de hoeveelheid (kwantiteit) van het eten. Maar om de kwaliteit. En deze mensen slaan hier vervolgens in door. Met groeistoornissen en scheurbuik als gevolg. Een bizarre ontwikkeling.
Een zelfs zodanige bizarre ontwikkeling, dat ik er met mijn recept van vandaag radicaal tegenin ga. We eten een lekker stuk VLEES, met mayonaise!!! Wel zelfgemaakt natuurlijk. En dus met rauwe eieren. Krijgen ze toch een beetje hun zin, die Amsterdamse orthorexié (of zo iets....).

Let op: het vlees moet een dag marineren, en circa 35 minuten koken.

Wat heb je nodig voor circa 4 personen?

• 240 gram tonijn in blik 
• 3 eierdooiers
• 1-2 el. citroensap
• 2 ansjovisjes
• Scheut olijfolie (1-2 dl)
• Kapperappeltjes (versiering)
• 600 gram kalfsmuis
• 1 winterpeen
• 1 stengel bleekselderij
• 1 prei
• 1 witte ui
• 2 tenen knoflook
• 5 jeneverbessen
• 1 fles witte wijn
• 4 handjes rucola (versiering)
• Kapperappeltjes (versiering)
• 1 citroen (versiering)

Hoe maak je het klaar?

1. Begin een dag van tevoren. Leg het kalfsvlees in de wijn. Voeg de wortel, prei, ui, knoflook en bleekselderij fijngesneden toe. Gooi hier ook de jeneverbessen bij. Meng alles goed, en laat dit een dag afgedekt staan in de koelkast. 

   

   
   

2. Zet de schaal zeker een uur van tevoren uit de koelkast. Haal het vlees uit het vocht. Dit moet op kamertemperatuur komen.
3. Voeg zoveel water toe aan de wijn dat het vlees straks onder water staat. Breng de wijn met het water en de groentes aan de kook.  

   

   
   

4. Zet het vuur zacht en laat het vlees ongeveer 35 minuten zachtjes borrelen in de wijn met groentes.
5. Maak in de tussentijd de tonijnmayonaise. Meng hiervoor de eierdooiers met het citroensap. Voeg dan onder stevig kloppen de olijfolie toe. Doe scheutje voor scheutje en meng stevig door. Het mengsel wordt dik en licht van kleur. Stop met kloppen als je vindt dat het op mayonaise lijkt.
6. Voeg dan de uitgelekte tonijn en ansjovis toe. En meng dit alles met een staafmixer tot een zachte dikke saus. 

   

   
   

7. Haal het vlees uit de wijn en bewaar de wijn bijvoorbeeld als basis voor een pastasaus (die met de Italiaanse worstjes bijvoorbeeld!). 
8. Laat het vlees afkoelen en snijd het daarna in zo dun mogelijke plakjes. Het vlees mag zeker nog roze van binnen zijn!
9. Serveer de plakjes vlees op vier borden met de rucola en de kapperappeltjes. Voeg eventueel een paar partjes citroen toe.

Vreemde zaken (en een recept met Moghrabieh)

Moghrabieh

Ik ben nogal nieuwsgierig van aard. Als er iets nieuws in de winkel ligt, dan wil ik het uitproberen. Hoe vies of vreemd of onbekend het ook klinkt.

Meestal is er een reden waarom ik iets nog niet eerder heb gezien of gegeten. En dat is dan vaak dat het gewoonweg niet eetbaar is of allesbehalve de moeite waard. Maar soms word ik verrast.

De groene thee met komkommer die ik onlangs kocht, valt in ieder geval in die eerste categorie. Het smaakte naar thee. En ja, het smaakte ook echt naar groene thee. Dat dan weer wel. Maar komkommer? Ik heb het niet kunnen ontdekken.

Ik kocht onlangs ook avocado-olie. Dat is olie die geperst wordt uit het vruchtvlees van een of meerdere avocado-soorten. Deze olie viel in categorie twee. Het verraste me: het was aromatisch, kan zeer hoog verhit worden, je hebt maar weinig nodig, en het is ongelooflijk gezond (want avocado's zijn ook ongelooflijk gezond). De olie maakte mijn guacamole een stuk voller van smaak!

In de loop der jaren heb ik meerdere van dit soort "vreemde zaken" aangeschaft. We gaan er eens een quizje mee doen. Eens kijken of jij kunt raden wat het is:

Deze balletjes komen uit Libanon en vallen ABSOLUUT in de tweede categorie. Ze hebben mij verrast!
Je kent de balletjes waarschijnlijk wel, maar dan in een kleinere vorm en komend uit Marokko.

Ik heb onlangs een heerlijk recept gemaakt met deze balletjes. Ik kookte ze en voegde onder andere kikkererwten, karwijzaad, rode ui en feta toe. Zowel warm als koud viel dit bij mij in de smaak.

Het product heeft een onuitspreekbare naam, maar is zowel via internet als in enkele winkels in Utrecht verkrijgbaar (waaronder Vis-a-vis en Peek&van Beurden op de Nachtegaalstraat).

Dit product komt oorspronkelijk uit India, maar heeft ook Franse invloeden. Het is een mengsel van specerijen dat nogal kan wisselen van samenstelling.

Het is erg lekker om wat van dit mengsel op te laten lossen in wat olijfolie, en deze olie een week later te gebruiken om bijvoorbeeld vis of gegrilde groentes op smaak te brengen.

Ingrediënten die je in dit mengsel tegenkomt, zijn bijvoorbeeld fenegriek, komijn, mosterdzaad, kerrieblad en knoflook.

Het valt zeker in de tweede categorie! Ik at het deze week op een gegrild visje.

Tja, en toen kwam ik thuis met deze prachtige kristallen. En dat is inmiddels alweer zeker tien jaar geleden. Dat ik het potje überhaupt nog open kreeg!

Ik heb geen idee wat ik er mee aan moet.

Het product wordt gewonnen uit boomschors en wordt ook wel gebruikt....als lijm!

Verder zit het in Mentos, in marshmallows, coca-cola en cosmetica. Maar wat ik er in mijn Utrechtse keukentje mee kan doen (behalve fotograferen voor mijn blog?) Ik ben er na tien jaar nog altijd niet achter.

Ook dit product valt misschien een beetje in de eerste categorie, al denk ik dat ik het een kans moet geven.

De zak vol met deze kleine bruine balletjes zat al twee jaar dicht. Ik kocht het met de gedachte
"dan heb ik het tenminste in huis, mocht ik ooit een recept met dit ingrediënt tegen komen".

Voor de foto heb ik een balletje uit de zak gevist. En lekker dat het rook! Het deed me denken aan ingemaakte citroenen. Wat misschien ook niet zo gek is.

Het schijnt een geweldig ingrediënt te zijn voor soepen, sauzen en stoofpotten. En dat geloof ik. Misschien dus toch een categorietje twee.

Dit is een ingrediënt uit de Indische en Maleisische keuken.

Het ziet er uit als een Macademia-noot, maar deze nootjes moet je vooral niet zo eten. Ze zijn rauw namelijk een beetje giftig.

Het nootje wordt vaak gebruikt als bindmiddel en aan een gerecht toegevoegd voordat het kookt.

Ik heb eerder op mijn blog een gerecht met dit nootje gemaakt. Een heerlijk recept, dat je zeker een keer moet uitproberen. Maar tot nu toe ben ik bij dit recept gebleven. Categorietje 1-2 dus.

Tegenwoordig kun je ze ook via Albert bestellen.



En dan nu het laatste ingrediënt uit mijn voorraadkast (voor nu dan).

Het is een graan. Een rauw graan, dat enorm doet denken aan Lapsang Souchong. Het heeft namelijk een rokerige geur en smaak. Wat heel goed kan: het spul wordt namelijk geroosterd in balen.

Dit graan komt uit Palestina, en geeft je snel een vol gevoel. Het is een leuk alternatief voor bijvoorbeeld zilvervliesrijst en is te gebruiken als basis voor bijvoorbeeld een salade die je anders met couscous zou maken: met fijngehakte munt, komkommer, paprika, citroensap, beetje feta en wat nootjes bijvoorbeeld.

Absoluut een categorietje twee.


Zo. Dat waren een paar van mijn bijzondere ingrediënten uit mijn kruidenkastje. Heb je geraden wat alles was? Zo ja: dan ben ik heel erg onder de indruk. Zo nee: dan snap ik dat volkomen. Hier zijn in ieder geval de antwoorden:

1. Moghrabieh. Dat kan ik dus niet onthouden. Of uitspreken. Maar je kunt het ook omschrijven als parel-couscous. Het is gemaakt van harde tarwe en zout. En Nadia & Merijn verkopen het via hun site. 
2. Vadouvan
3. Arabische gom
4. Gedroogde limoen
5. Kimiri-nootjes. Deze heb ik gebruikt in de Soto Ayam (Indische kippensoep)
6. Freekeh (zou je dat nou uitspreken als Freaky?) 

Het recept van vandaag is in ieder geval met Moghrabieh. Oorspronkelijk wilde ik mijn recept met Freaky doen, maar die parel-couscous was toch echt een stuk lekkerder. Zeker de moeite waard om uit te proberen!

Moghrabieh met groentes en feta (4 personen)

• 300 gram moghrabieh
• 200 gram feta in blokjes
• 1 courgette (grote stukken)
• 2 rode uien in ringen
• 2 eetlepels karwij
• 200 gram kikkererwten
• halve tot hele Spaanse peper
• 2 eetlepels verse fijngehakte munt
• wat olijfolie

Dit gerecht is lekker met kip uit de tajine (doe 4 kippenbouten. 4 el olijven, 1 el gemberpoeder, een halve el paprikapoeder, 2 tenen knoflook, een halve el. gemalen kardemom, een handvol gehakte peterselie, een handvol gehakte koriander, en 1 el. wat komijn + wat water en zout in de tajine, zet op zacht vuur en wacht tot de kip gaar is).

Hoe maak je het klaar?

1. Kook de couscous gaar volgens de gebruiksaanwijzing (die van Nadia en Merijn duurt 15 minuten).
2. Bak de uien en de karwij in wat olijfolie tot de uien zacht zijn. Voeg dan de courgettestukken toe. Bak deze lichtbruin, maar laat ze stevig blijven.
3. Voeg de kikkererwten toe en meng deze goed door het mengsel.
4. Giet de couscous af en schep deze door het uien-en-courgettemengsel. 
5. Meng driekwart van de munt, Spaanse peper en feta door het mengsel. Strooi de laatste beetjes over de borden bij het serveren. 
6. Als je het gerecht met de kip maakt, moet je echt zorgen dat je iets van de sappen uit de tajine over de parel-couscous heen gooit vlak voor het serveren.