Nog niet zo lang geleden moest de keuken vervangen worden van het huisje in Italië waar we graag en regelmatig verblijven. En alhoewel er natuurlijk ook fantastische Italiaanse keukenzaken zijn, belandden we uiteindelijk toch bij die blauw/gele firma die ook knäckebröd en haring verkoopt. Dat leek ons wel handig en efficiënt: eerst in Nederland oriënteren, en daarna in Italië aanschaffen.
Het bleek echter een kennismaking met de Italiaanse bureaucratie.
In Nederland ging het helemaal goed. We reden op een weekeinddag in een kwartiertje naar de woningboulevard, wachtten een half uurtje, en zochten met een goed getrainde medewerker een geweldig mooie keuken uit. Alle details werden voor ons vastgelegd: van plintjes tot handvatten tot werkbladen toe. Geprint en digitaal kregen we het hele pakketje mee naar huis. Het had ons anderhalf uur gekost.
En toen gingen we naar Italië.
Op een doordeweekse dag in februari reden we in een dik uur naar de dichtstbijzijnde blauw-gele reus. We waren vroeg en er stond geen rij bij de keukenafdeling. Dit moest een eitje worden.
"Kijkt u eens, wij zouden graag bij u deze keuken bestellen". Het klonk zo eenvoudig. Zelfs in het Italiaans. We legden het keukenontwerp op de balie.
De medewerkster van de keukenbalie keek op, staarde naar onze stapel papieren en schudde nee. "Sorry, zo werken wij hier niet. U moet eerst in onze showroom rondkijken en daarna hierop aankruisen wat u precies wilt." Ze overhandigde ons een potloodje en een dik document met daarop afgebeeld alle mogelijke keukenopties: van handvatten, tot plinten, tot werkbladen toe.
"Ja, maar dat hebben we al gedaan, mevrouw. Zie hier. Alles is uitgewerkt. Zelfs alle codes staan er bij. We hebben bovendien gezien in uw Italiaanse gids dat alle spullen ook in Italië verkrijgbaar zijn. Als wij nu met uw formuliertje door de showroom gaan, komen we met exact hetzelfde resultaat weer bij u terug. Begrijpt u?"
De vrouw keek ons onverstoorbaar aan. "Maar zo werken we hier niet. U moet eerst in onze showroom rondkijken. En dan alles in dit document opschrijven. En daarna kijken we pas verder."
We waren op zijn Italiaans gezegd flabbergasted. Er was geen beweging in die Italiaanse dame te krijgen.
"Maar mevrouw???"
Ze overhandigde zwijgend haar formuliertjes en duwde het potloodje in onze hand. Ze draaide zich om en begon een gesprek met haar collega's.
We keken naar het formulier in onze hand en mijn medeshoppers (die het gesprek tot dan toe in vloeiend Italiaans hadden gevoerd) dropen zwijgend richting de showroom af. Met het formuliertje.
Maar in mij? In mij ontplofte er iets! Wat was dit voor onzin?! De vlam die diep in mij ontstak, ontgrendelde een bron van Italiaanse woorden die tot dan toe volslagen onbekend bij mij (en mijn medeshoppers) was. Met de passie van een geboren Italiaanse maakte ik meer dan duidelijk dat ik mij niet met het formuliertje het riet in liet sturen (of zo iets). Ik trok de dame nog net niet met haar formuliertjes, potloodjes en al over haar blauw/gele balie heen (nee echt niet).
Tot mijn grote vreugde resulteerde mijn primaire reactie (naast het openvallen van de monden van mijn medeshoppers) in het verschijnen van een assertieve krullenkop die ons aan de arm nam en in twee uur (!!??) tijd de hele keuken in het Italiaanse systeem vastlegde. Naar authentiek Hollands voorbeeld.
"Mooi. Dan zouden we de keuken graag nu willen bestellen."
"Prima. Wanneer heb je de keuken nodig?"
" Over acht weken"
" Oh, dat kan niet. Je kunt de keuken maximaal twee weken van tevoren bestellen. Niet acht weken van te voren. Ik raad je dus aan om over zes weken terug te komen".
Het maakte ons niet uit. De keuken stond nu ook vastgelegd in het Italiaanse systeem. Het leek ons een kwestie van even opbellen over zes weken en dan bestellen. Maar zo eenvoudig was het niet. "U moet echt langskomen."
En dus keerden we terug. Italië ligt immers om de hoek van Utrecht, nietwaar?
Het was een doordeweekse dag, en na een ritje van een dik uur kwamen we om een uur of 10 uur aan bij onze grote Zweedse vriend. We kenden de weg inmiddels en raceten naar de keukenafdeling waar drie dames achter de verder lege balie stonden.
"Goedemorgen! Wij zijn hier een paar weken geleden geweest en toen hebben we een keuken uitgezocht. Graag zouden wij deze nu willen bestellen en betalen."
"Heeft u een afspraak?"
"Uhm... Nee."
" Oh. Dan hebben we vanmiddag om 17.00 uur wel tijd om u te helpen."
We waren op zijn Italiaans gezegd flabbergasted.
"Maar alles ligt al vast, mevrouw. Het is slechts een kwestie van een druk op de knop en dan kunnen we door. We hebben we vorige keer twee uur lang hier gezeten om over te typen wat in Nederland al was uitgezocht. Dus alles zit in de computer. Kunnen we niet even tussendoor?"
"Nee. We hebben pas om 17.00 uur tijd voor u. Het is geen kwestie van een druk op de knop."
Ik zocht radeloos naar mijn bron vol passieve woordenschat en hoopte op een wonder. Er gebeurde echter niets. Er kwam geen waterval van verborgen woordjes. We keken nog even verwachtingsvol naar de andere twee dames achter de balie, maar zij deden net of ze ons niet zagen. We dropen af. Maar wel onder achterlating van ons telefoonnummer. "Mocht er een plekje vrijkomen, dan bellen wij u op."
ZES UUR LANG BRACHTEN WE DOOR IN DIE VERREKTE ZWEEDSE GROOTHANDEL! We probeerden elk bed uit, bekeken elke kledingkast van binnen en buiten, gooiden onze kar vol met troep en gooiden deze weer leeg, en aten bovendien de ranzigste lunch ever (tip van de dag: hoeveel honger je ook hebt en hoeveel tijd je ook op deze plek moet doorbrengen: sla "het restaurant" over).
En toen ging de telefoon. " U kunt komen".
We konden bijna naar huis. Een druk op de knop, toch?
Niets was minder waar. Onze keuken werd teruggevonden in het Italiaanse systeem. Maar om de een of andere reden hadden die Zweedse Italianen nog niet bedacht dat het wellicht handig zou zijn als het keuken-ontwerpsysteem gekoppeld zou zijn aan het bestelsysteem.
Kortom: eerst moest ons keukenontwerp geprint worden. En daarna weer overgetypt.
Om 17.45 uur stonden we buiten. We keken scheel. We hadden hoofdpijn. We waren uitgeput. Maar stap 1 was genomen: de keuken was besteld. Verder wilden we voorlopig niet denken.
*******
Het volgende recept zou je eventueel met twee gasbrandertjes kunnen maken. Voor het geval je een keuken bestelt en deze nooit arriveert. Ik verzin maar iets geks.
Pasta Vongole
Wat heb je nodig voor twee personen?
- 500/600 gram vongole (schoongespoeld)
- 1 blikje ansjovis (ca. 50 gram)
- 1 witte ui, gesnipperd
- 3 tenen knoflook, fijngehakt
- 1/2 Spaanse peper, fijngehakt
- Rasp van 1 citroen
- 1 grote hand gehakte bladpeterselie (circa 50 gram)
- 2 dl. droge witte 🍷 wijn
- 250 gram spaghettini (dunne spaghetti)
- Goede olijfolie
Wat moet je doen?
- Zet het water op voor de pasta
- Bak de ui met de knoflook en de ansjovis in wat olijfolie tot de ansjovis is gesmolten.
- Voeg 3/4 van de peterselie, de Spaanse peper en de rasp toe.
- Voeg de vongole toe en roer alles goed om. Zet het vuur hoog en voeg de wijn toe. Het gaat lekker dampen in de pan.
- Zet de deksel op de pan en laat de vongole zo heet worden dat ze opengaan.
- Kook intussen de pasta bijna gaar.
- Schep de vongole nog een keer goed door en serveer met de resterende peterselie, een goede scheut olijfolie en de spaghettini.
- Als het goed is, zit er veel saus (wijn) bij de vongole. De pasta gaart hierin vanzelf na.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten