De revival van de Siberische ijstaart

Dit eten wij vandaag (of met kerst): Siberische ijstaart

Het is voor mijn gevoel nog niet zo heel lang geleden dat ik ergens in een ver land bovenop een berg belandde en vol vertwijfeling keek naar een gebouw met de wonderlijke woorden ‘Internet Café’. 

Na enige navraag over dit onbekende fenomeen, realiseerde ik mij dat ALS ik een e-mailadres zou hebben gehad ÉN andere mensen had gekend met een e-mailadres, het een stuk eenvoudiger zou zijn geweest om contact te onderhouden met het thuisfront (en dat ik dan niet zo’n uitgebreid reisschema had hoeven achterlaten vol hostels waar ik de nacht mogelijkerwijs op enig moment zou gaan doorbrengen).

Alhoewel ik mij realiseer dat ik een beetje als een oude (ijs)taart klink, weet ik ook nog als de dag van gisteren dat ik voor het eerst Pesto at. (Ja, inderdaad, pesto. Dat groene prutje dat je tegenwoordig overal tegenkomt in elke goed(- en slecht)gesorteerde supermarkt en zelfs vindt in winkels als de Action en Xenos waar je ook sokken en wasmanden kunt kopen. )

Dit was natuurlijk niet écht heel lang geleden (want onverminderd het bovenstaande, ben ik natuurlijk nog hartstikke jong), maar daarom weet ik het nog zo goed: ik ging met een stel vriendinnen op bezoek bij een familielid dat in Italië studeerde en mij direct bij aankomst een bord met groene (!) pasta onder de neus schoof met de woorden: “Moet je dit eens proeven. Het is echt heel erg lekker!”

Nou, ik wist inderdaad niet wat ik proefde! Basilicum kende ik al wel. Maar dit?!  Dit mengsel was goddelijk. En waarom kende niemand in Nederland dit geweldige product?

Ik vermoed dat min-of-meer gelijktijdig met mijn bezoek aan Italië, een man met de naam ‘Gran Italia’ zichzelf diezelfde vraag stelde, want binnen afzienbare tijd kende heel Nederland het fenomeen en is het inmiddels zodanig doorgeproduceerd dat ik me niet meer kan voorstellen dat ik er ooit zo vreselijk enthousiast over was (tenzij ik het zelf maak natuurlijk).

Hoe dan ook: pesto maakte een grote eerste indruk op mij.

Ik heb meer van dat soort herinneringen. Zo schoof mijn moeder ooit, ergens in de jaren 80, een ijstaart in de oven. Kun je het je voorstellen? Een IJSTAART. In de OVEN!  Dat was de eerste keer dat ik kennis maakte met de Siberische IJstaart, ook wel Siberische Omelet genoemd (maar dat vind ik heel vies klinken).

Ik vond het als kind echt een super gaaf dessert. De taart ging namelijk niet alleen in de oven, ook zette mijn moeder de taart met de hulp van een stevige scheut alcohol aan tafel in de fik! (ja, in die tijd had we inderdaad nog niet van de NIX-campagne gehoord).

Om de een of andere vreemde reden is deze goddelijke en foute taart enigszins in de vergetelheid geraakt. Maar onlangs maakte mijn moeder de taart weer eens. En dit keer keken mijn neefjes en nichtjes vol verwondering toen het ijs langzaam de oven ingeschoven werd. Opnieuw een groot succes.

Kortom: Het is tijd voor de revival van de Siberische ijstaart. We gaan back to the eighties!

Wat heb je nodig voor 6 personen?

·           ½ liter ijskoud roomijs uit een vierkante bak

·           1 normale maat cake in dunne plakken

·           100 gram eiwitten (circa drie eieren)

·           75 gram poedersuiker

·           Een scheutje cognac, rum of iets vergelijkbaars van 40%

Wat moet je doen?

1.         Verwam de grill voor op 175 graden.

2.         Maak plaats in de vriezer en pak een kleine ovenschaal die straks in de vriezer past.

3.         Leg enkele plakjes cake tegen elkaar in de schaal en druk goed aan. Zorg dat het oppervlakte van je cakebodem iets groter is dan je ijs.

4.         Druppel wat van de sterke drank op de plakjes cake (een paar druppels per plakje).

5.         Leg het ijs op de cake. En bedek alle kanten met de cake. Druk goed aan, zodat al het ijs bedekt is. Zet de taart dan afgedekt in de vriezer.

6.         Klop de eiwitten in een pannetje en vroeg het suiker toe. Ga door met het kloppen van de eiwitten totdat je stevige punten kunt maken zonder dat het eiwit inzakt. (Let op dat je schaal en klopper volledig vetvrij zijn. Eventueel kun je even met wat citroensap of azijn het materiaal van te voren even afnemen).

7.         Pak de cake uit de vriezer en bedek deze (onderkant uitgezonderd) met een laag eiwit. Er mag geen cake meer zichtbaar zijn.

8.         Zet de taart in de oven en wacht totdat de eiwitten mooi lichtbruin zijn geworden. Afhankelijk van je oven duurt dat enkele tot 10 minuten.

9.         Verwarm een borrelglaasje met drank een beetje in een pannetje. Maak het niet te heet.

10.     Serveer de taart, en schenk de alcohol eroverheen. Steek de drank aan. Let er wel op dat je hierbij niet je huis in de fik steekt.

Tip 1:  Voor een extra spectaculair effect kun je het ijs ook eerst bestrooien met wat rozijntjes of caramelballetjes voor je het met de cake bedekt.

Tip 2: Je kunt met de overgebleven eierdooiers natuurlijk ook zabaglione maken. Zie hiervoor het eerdere recept op mijn blog.

Tip 3: Zorg dat je een mixer in huis hebt als je dit gerecht maakt. Afgelopen week heb ik dit recept uitgeprobeerd toen enkele vrienden kwamen eten. Zij zijn met blaren op de handen naar huis gegaan (ja, je moet wel wat doen wil je in huize Hamburger wat te eten krijgen!).