Winterwonderland. Een Siberische Italiaanse ijstaart

Het is koud als we wegrijden. Een beetje natkoud. In onze feestkleding zitten we te rillen in de auto. We hebben panty's aan, een mooie jurk, en natuurlijk een rood element op of (liever nog) onder onze kleding. Want we zijn tenslotte in Italië. En het is oud & nieuw. Dus dat hoort. De mannen dragen overigens geen panty's. Gelukkig maar. Zij hebben een mooi pak aan. En wellicht ook een rood element onder de kleding, maar daar vraag ik maar niet naar.

De natuur om ons heen is groen, of liever gezegd bruin. Het gras is verkleurd, de maisvelden zijn leeg en alleen bergjes koeienpoep steken uit boven de modderige velden. Je kunt het nog net zien in het donker.

De lucht heeft een rare kleur, alsof er sneeuw in de lucht hangt. Dat zou kunnen, het is immers voorspeld. Maar hier tussen de bergen in Noord-Italië weet je het eigenlijk nooit met die voorspellingen. De sneeuw zou zomaar aan ons voorbij kunnen gaan. 

Maar de voorspellingen zijn correct. We merken het als we aan de overkant van het meer de auto uitstappen en de eerste sneeuwvlokjes naar beneden dwarrelen. De kinderen grijpen in de lucht en proberen de vlokjes te vangen met hun handen. Met hun mond. "Kom op. Snel naar binnen!" rillen we met halfblote benen.

Het restaurant is al behoorlijk vol als we binnen komen. Overal zitten Italianen. Hele families schuiven aan, iedereen is op zoek naar een goede zitplek. Kinderen rennen rond door de grote feestzaal. De muziek staat aan. De tafels zijn gedekt. 

Al snel komt de bediening met de eerste gang richting de tafels. Razendsnel wordt iedereen voorzien van een lokale lekkernij: gerookte zalmforel met een crostino met lokale boter. We genieten en eten alles op. Zelfs al weten we dat er nog tien gangen zullen volgen.

We eten culatello (ham gemaakt van de billen van een varken). We krijgen een soep met olijfolie van het Gardameer. We eten pasta gevuld met lokale vis uit het meer. De risotto met truffel volgt al snel. We eten, we kletsen, we drinken, de kinderen spelen en roepen dat ze wakker zullen blijven tot twaalf uur. De Italianen trekken na elke gang hun jas aan om buiten te gaan roken. En komen bedekt met sneeuw terug.

Om 0.00 uur wordt de Franciacorta ontkurkt. "Auguri!", "Buon Anno!". Er wordt stevig gezoend door mensen die elkaar kennen (of niet?) en alle gasten uit het restaurant geven elkaar een hand. Buiten wordt een enkele sierpijl afschoten boven het meer. Meer is ook niet nodig. De kinderen merken niets. Zij slapen in een hoek van het restaurant: in een kinderwagen, of op drie bij elkaar getrokken stoelen. 

We eten nog een dessert, en tikken een caffè met grappa achterover. Het is 2.00 's nachts. Moe en voldaan lopen we naar de auto. 

En dan zien we de sneeuw...

Het kost ons een uur om de 6 km naar huis af te leggen. Ploegend door een dikke laag sneeuw. Langzaam, heel langzaam, rijden we in colonne achter elkaar, terwijl de sneeuwvlokken onafgebroken uit de hemel komen vallen. We parkeren de auto's bovenaan de berg: dicht bij de herberg die je kunt zien vanuit de noordkant van ons huis. En dan neemt iedereen een kind in de armen of bij de hand. We beginnen aan de wandeltocht. Langs de weg, door de ingang, de berg af richting het meer. Op onze panty's, in ons mooie pak. 

Enkele kinderen slapen, andere kinderen zijn klaar wakker. Ze vangen de sneeuw. Rollen met hun ouders sneeuwballen. Sneeuwballen die uitgroeien tot sneeuwpoppen. Het begin van een iglo wordt gemaakt. Een sneeuwballengevecht dreigt. We voelen niet meer dat we bijna-blote-benen hebben, en dat onze schoenen niet voor de sneeuw gemaakt zijn. Volwassenen en kinderen: even zijn we even oud.  

Het is bijna 4.00 's ochtends op de eerste dag van het nieuwe jaar. We bevinden ons in een wit winterwonderland. Het jaar begint goed.

***************************

Rondom kerst is mijn recept voor de Siberische ijstaart een van de meest populaire gerechten op mijn blog. Voor de variatie ontvangen jullie hierbij een Italiaanse variant, met panettone (of pandoro) en de kleuren van de Italiaanse vlag.  

Je kunt de rol voorbereiden en in de vriezer gooien (stap 1 t/m 5). De eiwitten klop je dan pas als je de taart gaat serveren (vanaf stap 6). 

Wat heb je nodig (voor circa 12 personen)?

• 1 pandoro of panettone
• 4-5 el. rode jam 
• 4-5 el. groene pistachecrème of anders nutella
• 8 eiwitten
• 50 ml. vino santo (hoeft niet)
• 1 liter vanille-ijs
• 3 el. poedersuiker
• 50 ml. grappa
• keukenpapier of folie en wat keukentouw

Hoe maak je het klaar?

1. Snijd de pandoro in dunne plakken. Leg deze op wat ovenpapier of plastic folie tegen elkaar aan (zie foto). Duw alle plakken goed aan elkaar vast (gewoon heel hard op leunen). 

   

   
   

2. Schenk wat van de vino santo over de pandoro. 
3. Smeer het bovenste deel in met de jam. Smeer het onderste deel in met de nutella of pistache crème. 

   

   Bijschrift toevoegen

4. Snijd de ijs in plakken en leg deze met een ruimte van een paar cm op de jam en nutella-laag (zie foto). 

   

   Voor de helft opgerold

5. Rol de pandoro op met de folie of het keukenpapier. 
6. Zet de rol vast met wat keukentouw en leg tot gebruik in de vriezer (dit kan ook een paar dagen later zijn). 

   

   
   

7. Zet de oven op de grill op circa 225 graden.
8. Klop de eiwitten met de poedersuiker tot je stevige punten hebt.
9. Pak de pandoro uit het papier en smeer in met de eiwitten. Zet de taart in de oven totdat deze bruin kleurt. 

   

   
   

10. Schenk de grappa over de taart en steek de grappa in de fik (op eigen risico...). Blaas uit voordat de taart verbrandt. 

    

    
    

11. Snijd mooie plakken en serveer! 

Scrooge op de fiets. Chocoladeportsaus of saus met Aperol.

Ik fietste naar huis. Het was een lange werkweek geweest. Het was donker, koud en nat. De laatste restjes sneeuw die die middag eindelijk waren gaan smelten, bevroren langzaam weer tot harde stukken ijs: vastbesloten om nog een paar dagen te blijven liggen.

Mijn voeten waren koud. Ik had net een half uur in het donker staan staren naar de plek waar mijn hond kuilen had gegraven in de hoop muisjes te vangen. Ik kon niet goed zien wat ze precies uitspookte. Maar aan het geluid te horen, zouden een paar muisjes de kerst niet halen. 'Wraak' dacht ik even. Maar eigenlijk wilde ik het niet weten. Ik riep haar bij me. "Kom we gaan naar huis". 

Ik fietste langs verschillende kantoorgebouwen, terwijl achter mij mijn hond in mijn fel verlichte fietskar lekker was gaan liggen. Zij was al klaar met haar beweging. Mijn beweging begon nu pas. 

Om de tijd te doden dacht ik na over mijn blog van komende week: na het verhaal over mijn neefje, had ik eigenlijk geen kerstverhaal meer paraat. Ik was moe en chago, en eigenlijk was mijn inspiratie met het eindigen van de laatste werkdag ook verdwenen. Ik wilde naar mijn bank. Schoenen uit, sokken uit, sloffen aan, en eten laten bezorgen: niets meer doen. 

Uit het niets verschenen ineens allemaal mensen op het fietspad. Niet op de fiets, maar lopend. Geïrriteerd riep ik dat ze op de stoep moesten lopen. Waarom was het hier nou zo druk? Luid rinkelend probeerde ik de voetgangers te passeren. Maar er kwamen er steeds meer. Overal liepen mensen! Volwassenen, kinderen, bejaarden. Geïrriteerd mopperde ik de naam van iemand die ik ineens ook ontwaarde tussen al het publiek: in een kerststal. In een wieg. 

En ineens zag ik overal lampionnetjes: allemaal lichtjes die langs mijn fietsroute door het park neergezet waren. En die ook verderop in het park langs het water een kleurrijke slinger vormden. En ineens begonnen de mensen in de kerststal te zingen: "Silent night, holy night". Het klonk prachtig.

Ik fietste verder en passeerde hele families met kinderwagens, met wanten en met mutsen. En toen was daar ineens nog een koortje: "Oh come all ye faithfull" (de titel heb ik even opgezocht hoor: dit soort kennis heb ik niet paraat). Blij verrast vergat ik helemaal mijn fietsbel te rinkelen. Ik werd zelfs een beetje warm van binnen, ondanks alle ouders met kinderen die het halve fietspad in beslag namen. Huppelend. Lachend. 

Ik merkte dat ik inmiddels rechtop was gaan zitten op de fiets. Zoekend naar alle kerstkoortjes die verspreid tussen de bomen in het park stonden, aan elkaar verbonden door honderden lampionnetjes. "Wat mooi" verzuchtte ik hardop. 

En even, heel even, was ik de drukte van de werkweek vergeten. Neuriënd fietste ik het laatste stuk naar huis. Het verhaal voor mijn blog had zichzelf zojuist geschreven. 

(En toen werd ik bijna door een taxi overreden, maar dat terzijde. Laten we het gevoel proberen vast te houden).

********************************************

Je krijgt vandaag van mij meerdere recepten. In principe gaat het vandaag om de twee sauzen die ik heb bedacht. Een saus met chocolade en port, en een saus met Aperol en sinaasappel. De eerste saus gaat heel goed met een hertenbiefstukje. De tweede doet het goed met een lamsrack of eend. Als bonus krijg je van mij ook nog het recept voor twee bijgerechten (aardappelpuree uit de oven, en venkel in ontbijtspek). 

Chocolade port saus

• 380 ml gevogelte fond
• 150 ml port
• 1 blokje (circa 5-10 gram) pure chocolade (70%)
• 3 sjalotjes, zeer fijn gesneden
• 4 tenen knoflook, fijngesneden
• Beetje chilipoeder

Bak de sjalotjes en de knoflook kort aan in wat olijfolie en boter. Voeg de fond en de port toe. Laat dit zachtjes pruttelen tot de saus circa 175 ml is geworden. Rasp de chocolade voorzichtig boven de saus. Meng dit goed door, en zorg dat het vuur echt zacht staat. De saus wordt nu langzaam dik. Breng op smaak met een beetje chilipoeder. 

Deze saus smaakt erg goed bij een hertenbiefstukje. Het was oorspronkelijk de bedoeling dat ik de saus zou serveren bij een ganzenboutje. Ik bakte de ganzenbout eerst aan in de pan, en voegde daarna de ui en knoflook toe. Echter: de ganzenbout werd nooit mals. Misschien door het ontbreken van zuur in de saus? Ik heb geen idee. Het was in ieder geval niet te eten. Gelukkig had ik ook nog een hertenbiefstukje liggen. Deze bakte ik kort aan, en serveerde ik met de saus. Erg lekker. 

Aperol-Sinaasappelsaus

• 200 ml sinaasappelsap
• 150 ml aperol
• 1 blokje kippenbouillon
• 3 sjalotjes, fijngehakt
• 5 kleine takjes tijm

Bak de sjalotjes en de knoflook kort aan in wat olijfolie. Voeg de sinaasappelsap, de Aperol, het bouillonblokje en de helft van de tijm toe. Laat dit zachtjes pruttelen tot de saus circa 175 ml is geworden. Verwijder de tijm, en voeg de nieuwe tijm toe. Deze ietwat zoete saus (met een bittertje) smaakt erg goed bij een lamsrack.

Bak de lamsrack kort aan totdat deze bruin gekleurd is. Zet dan in een oven bij circa 180 graden. Reken op 15-20 minuten (net zo lang als onderstaande bijgerechten in de oven moeten). 

Bijgerechten (circa 2 personen):

Aardappelpuree uit de oven: kook 300 gram aardappels met 4 knoflookteentjes gaar. Pureer ze met een klontje boter. Voeg wat zout toe en zeker een eetlepel vadouvan (bijvoorbeeld die van Jonnie Boer). Meng hier een ei doorheen. Schep kleine torentjes op een stukje bakpapier, strooi hier een beetje parmezaanse kaas overheen, en bak de aardappelpuree in circa 15-20 minuten gaar. Je kunt de torentjes goed voorbereiden, en pas afbakken als je bijna gaat eten.

Venkel verpakt in ontbijtspek: snijd een middelgrote venkelknol (circa 200 gram) in vier stukken. Zorg dat de venkelstukjes "aan de voet" nog aan elkaar blijven zitten.Kook de venkel circa 5 minuten in wat gezouten water. Giet af, laat afkoelen en wikkel 1-2 sliertjes ontbijtspek om elk stukje. Bak de spek in circa 15-20 minuten gaar in de oven. Je kunt de venkel goed voorbereiden. Zet ze pas in de oven als je bijna gaat eten.

Lol met kerst. Een voorgerecht met bonbons.

Ik heb een neefje, de zoon van mijn tante. Hij is een aantal jaren jonger dan ik, en heeft (zeker als je hem met mij vergelijkt) weinig met koken.

Hij is op zich niet de enige aan zijn kant van de familie. De passie voor het experimenteren met nieuwe ingrediënten en het fabriceren van bijzondere creaties, zoals mijn oma bijvoorbeeld wel had, heeft meer familieleden overgeslagen. Dit betekent overigens niet dat ze niet van eten houden! Dat gen is ook hier zeker vertegenwoordigd. Maar uitgebreid koken??

Ze hebben het wel eens geprobeerd hoor: uitgebreid koken voor de familie, bedoel ik. Zo besloot mijn tante ooit om met twee grote eenden Canard d' Orange te maken.

Nog altijd leidt de herinnering aan die avond dat we met de hele familie kwamen eten, tot grote hilariteit. We vonden het zó geweldig dat mijn tante zo haar best had gedaan, dat we haar bleven overtuigen dat het vlees echt geweldig goed was gelukt. Echter, toen zelfs mijn oma de eendenbout met twee handen vast moest pakken en bijna haar kunstgebit aan flarden trok, greep mijn tante gelukkig zelf in. Ik zat tegenover mijn oma en vreesde onverwachts geraakt te worden door een bovengebit. "Ik geloof dat de eenden nog niet gaar zijn". Ja inderdaad....

Mijn neefje is niet helemaal van hetzelfde laken een pak. Hij heeft zijn moeder toentertijd in actie gezien en daarom verwacht ik eigenlijk dat hij zich nooit zal gaan wagen aan de bereiding van een eend. Voor hem hoeft eten sowieso allemaal niet zo moeilijk en gecompliceerd te zijn. Toen hij tijdens zijn studententijd, net als zijn moeder, besloot de héle familie thuis uit te nodigen, hielden wij ons hart wel enigszins vast.

Het werd opnieuw een avond om nooit te vergeten.

Mijn neefje had ongehoord uitgepakt. In zijn relatief grote studentenkamer had hij lange tafels neergezet met op elke tafel een wc-rol ("de servetten"). Omdat hij onvoldoende servies had, trof het ene gezinslid een plastic tupperware aan als soepkom, en het andere gezinslid een afhaalbakje van de lokale Chinees.

De toon was gezet. En toen moest de maaltijd nog beginnen...

Mijn neefje begon de maaltijd met een amuse: een dikke plak komkommer. Daarna kwam het voorgerecht: een plak meloen met een nog dikkere plak gekookte ham. Toen kwam de soep: ossenstaartsoep uit blik. Per persoon zo'n half pak. En toen moest het hoofdgerecht nog komen.

Om een lang verhaal kort te maken: het was een geweldige avond! Wat een lol hebben wij gehad!! Bij elke gang die op tafel kwam, lagen we weer in een deuk. Het was top om deze avond met mijn familie te delen. En natuurlijk ook geweldig dat mijn neefje van -toen- begin twintig dit toch maar even voor ons organiseerde.

En waarom ik dit nu met jullie deel? Nou, het maakt dus niet uit hoe je je kerst viert. Of je nu uitgebreid gaat kokkerellen of lekker gaat gourmetten of -net als vorig jaar- gewoon een kaasje in de oven knalt? Zorg ervoor dat je lol hebt! Dat onthoud je waarschijnlijk beter dan al het lekkers op je bord.

Mocht je echter hebben besloten om toch zelf te gaan kokkerellen, dan vind je onderstaande gerechtjes misschien wel leuk om te maken als voorgerecht. Als je de juiste ingrediënten hebt, kost het je niet veel tijd.

Overigens heeft mijn neefje aangegeven dat hij is in te huren als kok, mocht door mijn verhaal je interesse in zijn kookkunsten zijn gewekt.... 

N.B.: je kunt ook één van deze gerechtjes doen. Drie stuks is best een beetje zwaar.
N.B.: de ingrediënten zijn voldoende voor circa zes stuks.

Bonbon van carpaccio met geitenkaas

• 6 dunne plakjes carpaccio
• 135 gram zachte geitenkaas
• circa 50 ml. slagroom
• 6 blaadjes basilicum, in flinterdunne reepjes
• 2 el. geroosterde pijnboompitjes

Mix de geitenkaas met een beetje slagroom totdat je een zachte crème hebt. Schep hier 1,5 el. geroosterde pijnboompitten doorheen en de fijngesneden blaadjes basilicum.Schep een grote theelepel van de crème op een plakje carpaccio en vouw dicht. Serveer met wat extra pijnboompitjes.

Bonbon van zalm met forel en avocado

• 100 gram gerookte forelfilet
• 1 avocado
• 1 el. roomkaas
• snuf paprikapoeder
• verse zwarte peper
• 1 el. limoen
• snuf zout
• 5 gram bieslook
• 2 zongedroogde tomaatjes
• 6 mooie plakjes gerookte zalm

Pureer de forel met de roomkaas tot een zachte crème. Breng op smaak met een lekker wat vers gemalen peper en een beetje paprikapoeder. Pureer de avocado met de limoensap tot een crème. Breng op smaak met zout (niet te veel, de forel is waarschijnlijk ook zout). 
Hak de bieslook fijn met de zongedroogde tomaatjes.
Pak een plakje zalm, leg hier een theelepel forelcrème op, een theelepel avocado en een klein schepje van de bieslook en zongedroogde tomaat. Vouw de zalm dicht. Serveer met de restanten van de bieslook en zongedroogde tomaatjes.

Tomatentaartje met vadouvan en spekjes

• 2 plakjes bladerdeeg
• 2-3 kleine tomaatjes
• circa 1 tl. vadouvan (van Jonnie Boer bijvoorbeeld)
• zout naar smaak
• circa 1 el. spekjes
• 6 kleine takjes tijm
• rucola + olijfolie om te serveren

Snijd drie rondjes uit elk plakje bladerdeeg. Prik in het midden een paar gaatjes. Bestrooi elk rondje met een snuf vadouvan en wat zout. Leg hier een plakje tomaat op en 3-4 spekjes. Eindig met een klein takje tijm. Zet de rondjes in een oven van circa 200 graden en bak de kleine rondjes circa tien minuten of in ieder geval tot het bladerdeeg goudbruin is geworden. Serveer direct.

Afghanistan. En gestoofde lam met rijst.

Waar denk jij aan als je aan Afghanistan denkt? 

Denk je dan aan papavers? Aan die mooie speelse rood-zwarte bloemen met van die knopjes die je als kind pelde om de blaadjes uit hun te krappe coconnetje te bevrijden (en die in Afghanistan verantwoordelijk zijn voor 90% van de wereldwijde heroïneproductie)?

Denk je dan aan windhonden, slanke dieren met lange haren die een topsnelheid kunnen halen, terwijl ze jagen op hazen, antilopen en gazelles (ik zie ze al door de woestijn rennen met hun wapperende vacht)?

Denk je dan misschien ook eigenlijk (net als ik) het eerste aan de Taliban, de islamitische terreurbeweging die het land nog altijd deels in zijn macht houdt en verantwoordelijk is voor het vermoorden van vele Afghanen en het vernietigen van een groot deel van het cultureel erfgoed (met invloeden uit omringende landen zoals Iran, China, en Pakistan)?

Of denk je dan misschien toch ook aan het boek De Vliegeraar, van Khaled Hosseini, een van de meest indrukwekkende boeken die ik ooit heb gelezen? Dit boek over vriendschap, verraad, en familiebanden, maakte duidelijk hoe het land (jaren geleden al) verdeeld was in verschillende klassen en bevolkingsgroepen. En verhaalde hoe de Taliban opkwam en in de afgelopen jaren veel vernietigde: families, kennis, vertrouwen, vrijheid.

En denk je dan ook, zoals ik tot voor kort, niet direct aan een land met culinaire geheimen, met tal van prachtige ingrediënten, aan familie- en feestmaaltijden met kleurrijke gerechten, met schoteltjes en bakjes met een grote variëteit aan lekkernijen? 

Dan hoop ik dat ik met mijn blog van deze week hier verandering in kan brengen. Want sinds ik met vrienden ben gaan eten bij het Afghaanse restaurant Sarban in Tilburg, is mijn beeld van Afghanistan een stuk dimensionaler geworden. 

Zo werden wij allerhartelijkst ontvangen in het kleine restaurant buiten het centrum van de niet zo spannende stad Tilburg. Onze vrienden waren eerder in het restaurant geweest, en het leek alsof ze bij oude bekenden op bezoek kwamen. De gastvrouw wist nog wie ze waren, en borduurde voort op eerdere gesprekken. 

Bij elke gang die we van het verrassingsmenu kregen, kwam ze even bij ons aan tafel zitten, om uit te leggen wat er voor kleurrijks op de schalen voor onze neuzen lag: kleine deegkussentjes (mantoe) gevuld met gehakt en geserveerd met yoghurt en kruiden: normaliter geserveerd op een familiefeest of trouwerij. Heerlijke kofte met fijne specerijen, traditionele Raane Morg: gestoofde kip (waar ik het recept nog niet van heb kunnen terugvinden), sappige kippendijen, lamsvlees op rijst, zelfgemaakt moerbijenijs, goddelijke vijgenlikeur, amandelen.... Het was verrukkelijk. 

En toen bleek onze gastvrouw ook nog met een Siciliaan getrouwd te zijn, en bleek zij in de Zuid-Italiaanse cultuur veel overeenkomsten te vinden met haar eigen originele Afghaanse cultuur. Ja, toen veranderde mijn beeld natuurlijk helemaal! Want met een cultuur die op de Italiaanse lijkt? Dan heb je mij natuurlijk al snel voor je gewonnen. 

**********

Ik heb geprobeerd om met de specerijen die populair zijn in Afghanistan het gerecht van de lam met de rijst enigszins na te maken. Het was heerlijk. Of het ook door Afghanen als zodanig gewaardeerd wordt, durf ik niet te zeggen. Maar het gerecht is echt de moeite waard. En anders moet je maar bij Sarban gaan eten. 

N.B. Houd rekening met een stooftijd van 1,5-2 uur. En gebruik ruime theelepels.

Lam met spinazie (2-3 personen)

• 2 lamschenkels
• 4 tomaten
• 3 uien in ringen
• 3 tenen knoflook in plakjes
• 500 gram passata
• 1,5 liter kippenbouillon
• 2 tl. kurkuma
• 1 tl. komijn (gemalen)
• 1 tl. paprikapoeder
• 1/2 tl. nootmuskaat
• 1/2 tl. kardemom (gemalen)
• 1/2 tl. kaneel
• 5 grote wortels
• Handvol pijnboompitten, kort geroosterd.
• 150 gram verse spinazie
• 3 el. verse koriander (fijngesneden)
• 250 ml vette yoghurt
• Basmatirijst + klontje boter (om het gerecht mee te serveren)

Hoe maak je het klaar?

1. Bak de lamsschenkel kort aan in wat olijfolie totdat het iets gekleurd is. Voeg dan de uien en knoflook toe. Schep goed door. 
2. Voeg de specerijen toe: kurkuma, komijn, paprikapoeder, nootmuskaat, kardemom, en kaneel. Bak dit kort mee. 

   

   
   

3. Voeg dan de tomaten toe en de bouillon met de passata. Roer alles door en zet het vuur lager. Laat dit lekker zachtjes pruttelen.
4. Was intussen de basmatirijst en laat dit vervolgens in wat water liggen tot circa een kwartier voor je wilt gaan eten.
5. Als de lam van het bot begint te vallen, kun je de wortel (in grove stukken) en de spinazie toevoegen. Laat dit meepruttelen. Reken op ongeveer 20 minuten. 

   

   
   

6. Smelt de boter in een koekenpan en bak de rijst kort aan. Pak dan wat van het vocht van het lam en zorg dat de rijst echt net onder het vocht staat. Laat dit zachtjes pruttelen. Laat het water droogkoken, en check of de rijst gaar is. Zo niet? Voeg dan wat vocht toe. Reken op 5-10 minuten totaal. 

   

   
   

7. Als de rijst gaar is, kun je het gerecht serveren. Schep de rijst op een bord, leg er wat stukken lam, wortel, en spinazie op. En garneer met dikke klodders yoghurt, verse koriander en pijnboompitjes.

Je ruikt het op afstand. Knoflookbrood.

Ik realiseer me dat dit er heel vreemd uitziet. Bijna als een verkleurde broccoli. Maar het is erg lekker.

"Chili con carne!" Ik roep het terwijl ik mijn hoofd uit mijn kantoor steek.

Een van onze managers loopt net langs en kijkt me verbaasd aan. "Sorry?"

"Chili con carne". Ik zeg het nu wat aarzelend. "Dat ruik ik. Tenminste.... Ik denk dat ik het ruik".

De manager kijkt me nu wat minder verbaasd aan. Ze kent me inmiddels wel een beetje.

Ik sluit mijn deur en loop de gang in. "Nu wil ik het weten ook". Ik begin te lopen naar de pantry verderop in de gang.

De manager wordt blijkbaar nieuwsgierig (of moet ook in de pantry zijn, maar voor dit verhaal kiezen we voor de eerste optie) en loopt achter mij aan.

De pantry ligt op zo'n dertig meter afstand van mijn kantoor. De deur is dicht.

Ik begin ineens te twijfelen. Heb ik het goed geroken? Ruik ik echt wat ik dacht dat ik rook? Ik haal nog eens heel diep adem. Ja. Ik ruik echt bonen. Ja. Ik ruik echt iets van vlees. Ja. Ik ruik echt iets van prei, knoflook, ui, pepertjes..... Het kan bijna niet anders.

Ik open de deur van de pantry en binnen zitten een aantal collega's te lunchen. Een collega staat te wachten voor de magnetron. Ik kijk haar aan. "Zeg niets. Ik wil weten of mijn neus gelijk heeft". Ook deze collega is niet verbaasd. Ze kent me inmiddels wel een beetje.

Ik verbeeld me dat de manager de magnetron ook vanuit haar ooghoeken in de gaten houdt, en met ons meekijkt hoe de klok langzaam richting nul tikt. Intussen haalt ze haar lunch uit de koelkast.

"TING!"

De hele pantry houdt met mij zijn adem in. Wat komt uit de magnetron? Ik voel mijn hart bovenin mijn hals kloppen.....heb ik het goed, heb ik het goed?

Het deurtje gaat open. Ik zie: bruine bonen, gehakt, prei en nog wat meer bruine drap.

"Chili con carne?" Vraag ik ja-knikkend aan mijn collega. "Ja" zegt ze. "Chili con carne".

"Dat was spot on" klinkt vanuit de hoek van de pantry. Ik kijk de manager trots aan. Wat een talent he? Tevreden loop ik terug naar kantoor.

************

Vandaag krijgen jullie een recept dat ook heerlijk geurt. Geen chili con carne, maar knoflookbrood. Het recept hiervoor kwam ik tegen op Pinterest (Tasty), en het leek mij -ondanks de hoeveelheid calorieën- wel een leuke om eens te maken. Het viel zeer in de smaak toen ik het laatst serveerde op een borrel. Volgend weekeind vieren wij sinterklaas en dan komt het ook op het menu!

Knoflookbrood met camembert (en spek)

Wat heb je nodig?

• 1 zuurdesembroodje van circa 400 gram (ik had een knoflookbroodje van het Vlaamsch Broodhuijs, dat was heerlijk)
• 250 gram camembert (ik koop altijd Rustique bij de Albert Heijn, die is romig en licht pittig)
• 100 gram gerookt ontbijtspek
• 15 gram platte peterselie
• 50 gram roomboter
• 3-4 tenen knoflook

Hoe maak je het klaar?

1. Verwarm de oven voor op 180 graden. Smelt de boter even snel in een vuurvast bakje (niet te lang, het moet alleen even zacht worden).
2. Mix de boter met de knoflook en de peterselie tot een kruidenboter.
3. Snijd het spek in kleine stukjes en bak dit in een koekenpan totdat het spek niet meer zo zacht is. Het moet net krokant gaan worden.   
4. Snijd het brood zowel horizontaal als verticaal in. Snijd het niet helemaal door, maar zorg dat je soort van allerlei vierkantjes overhoudt die nog met hun pootjes aan elkaar vastzitten.

   

   
   

5. Snijd de camembert in kleine stukjes, en duw deze stukjes tussen alle vierkantjes. Prop hier ook de gebakken spek in. Verspreid alles goed over het brood.

   

   
   

6. Smeer het brood in met de kruidenboter. 

   

   
   

7. Bak het brood circa 20 minuten of in ieder geval tot het goudbruin en goed knapperig is. Serveer als het nog warm is!