Slechts een klein trauma. Makreel in sambal en bananenblad

Een spannend pakje....

Toen ik twintig was, werd ik lid van een studentenvereniging. Ik stond op het punt om derdejaars student te worden en wist (of meende) dat dit mijn laatste kans was. Twee jaar lang had ik twijfels gehad, maar zo'n jaarclub leek mij geweldig gezellig. Ik trok de stoute schoenen aan en heb nooit spijt gehad van mijn beslissing, want we zijn nu jaren verder en die jaarclub bleek in realiteit nog leuker dan ik toen dacht. Nog altijd eten we wekelijks samen en het zoveelste lustrum ligt al aan onze voeten.

Toen ik het recept van deze week ging maken (het schijnt typisch Balinees te zijn), moest ik even terugdenken aan die begintijd toen ik lid werd. Een tijd waar ik vooral veel sterke en grappige verhalen over kan vertellen.

Zo gingen wij tijdens de eerste dagen van ons lidmaatschap op kamp en kregen wij de opdracht om de hele week een rauw ei mee te dragen. Dit ei verpakten wij in een heleboel sokken die wij vervolgens op provisorische wijze aan onze broek vastbonden. Zou het ei kapot gaan, dan moest je een liedje zingen voor de hele groep. En dat wilde je niet.
Natuurlijk leidde dit tot hilarische taferelen, Ik weet nog dat de jongen naast mij in de tent 's nachts zijn ei niet kon vinden. "Ik ben mijn ei kwijt" riep hij, waarop ik heel hard moest lachen: "Ben je jouw ei kwijt of moet je je ei kwijt?" Hijzelf vond het minder grappig. Maar ach: er mochten toch geen jongens in mijn jaarclub.

Ik herinner mij ook die avond dat ik bij een indrukwekkend mannendispuut op bezoek moest en ik, in een donkere kamer waar ik geen hand voor ogen zag, een "lullepot" (kletsverhaal) moest houden voor een grote groep ouderejaars studenten. Nu moet je weten dat het houden van een lullepot geen sinecure is. Het vraagt een beetje improvisatietalent. Het vraagt wat creativiteit. En het vraagt vooral een goed verhaal. Je kunt je voorstellen dat ik wat peentjes aan het zweten was.

"Doe maar over je laatste vakantie".

Gelukkig had mijn vader net die zomer aan een reisbureau gevraagd om "een reisje te verzinnen dat weinig anderen ooit maken". Er was geen creativiteit of improvisatietalent nodig. Ik kon gewoon vertellen hoe mijn zomer was geweest.

Ik vertelde over Guatemala, over soldaten die met ons meegingen de jungle in, over tarantella's die in en rondom ons huisje kropen, over gevaarlijke slangen waar wij in onze naïviteit over heen sprongen, over het graf van die ene andere toerist die ons ooit was voorgegaan, over de guerrillastrijders in de bosjes die hadden geschoten (al had ik dat alleen maar van horen zeggen), en over de apen die in de bomen brulden als wij, hangend en trillend boven een gat in de grond, onze behoeftes probeerden te doen.

De heren waren stil. Doodstil. En terwijl ik de kamer weer uit werd geleid, hoorde ik vanuit het donker wat teleurstelling: "Dan stelt dit bezoekje aan ons waarschijnlijk ook niet zo veel voor".

Ik heb tijdens die begintijd, achteraf gezien, slechts een klein traumaatje opgelopen. En dat kwam door het eetlepeltje levertraan dat wij 's ochtends op kamp kregen. WAT. WAS. DAT. GOOR. De geur, de smaak.... ik kreeg het niet weg. Ik spuugde het in het zand en -helaas- ook nog over mijn kleding. Waardoor ik de rest van de week die geur bleef ruiken.

Om een lang verhaal niet nog langer te maken: die levertraan zorgde er voor dat ik geen vis meer kon verdragen waar ook maar een zweem van levertraan aan zat. Kortom: verse makreel en bacalao heb ik jarenlang zo veel mogelijk proberen te vermijden. Het kwam eenvoudigweg niet in mijn repertoire.

Tot nu!

Nadat ik een paar weken geleden een belachelijke voorraad sambal had gemaakt, ging ik op zoek naar goede recepten voor bij dit pittige spul. En toen stuitte ik op het volgende eenvoudige recept. Met makreel.
Opnieuw trok ik de stoute schoenen aan. En opnieuw had ik geen spijt van mijn beslissing. Absoluut een aanrader. Heb ik toch maar mooi weer een traumaatje verwerkt.

Makreel in bananenblad

Dit recept is werkelijk te eenvoudig. Zeker als je al een potje sambal hebt staan. De meeste tijd gaat dan zitten in het kopen van de schoongemaakte makreel en het bananenblad. Dit laatste kun je vinden in het vriesvak van je toko. Let er wel op dat je het op tijd ontdooit.

• 2-3 eetlepels sambal (afhankelijk van de scherpte en wat je aankunt)
• 1 makreel
• 1 vel bananenblad (groot genoeg om de makreel helemaal goed te bedekken)
• wat limoenen
• wat limoenblaadjes (ook bij de toko)
• eventueel wat koriander

Hoe maak je het klaar?

1. Verwarm je oven voor op 180 graden.
2. Vouw het bananenblad open. Leg hier de makreel op. Smeer de makreel vol sambal: zowel aan de binnen als buitenkant. 
3. Leg nog 1 of 2 limoenblaadjes in de buikholte, en vouw het blad heel goed dicht. 
4. Bak de vis in een ovenschaal in ongeveer 45 minuten gaar. Vouw het blad open en garneer de vis met partjes limoen en wat koriander.