De pizzatheorie. Calzone Melanzane Parmigiana

Ik heb een theorie.

Nee, het is geen theorie die gestaafd wordt door wiskundige formules en diepgaand onderzoek. Nee. Het is geen theorie die mensenlevens kan redden. En nee: er zal niemand wakker liggen van mijn theorie en denken: “tjonge, die Hamburger. Die hád toch een briljante theorie!”.

Maar: ik wil hem toch met jullie delen. Want vanuit culinair oogpunt is ie –al zeg ik het zelf- toch best wel leuk bedacht. Hij luidt namelijk als volgt: 

Er zijn vier soorten pizza’s. En deze moet je onderling niet met elkaar vergelijken.

Vind je hem niet briljant? Wat een eyeopener ook hè? Snap je dat ik hem wilde delen met jullie?

Volgens mijn theorie heb je dus de.....

• De afbakpizza. Je weet wel, die pizza die je in de supermarkt in de vriezer of het koelvak vindt. Vaak strak verpakt in wat plastic of in een slappe kartonnen doos;
• De thuisbezorgpizza. Dat is die pizza die ze met brommertjes langs komen brengen. In van die (stevigere) vierkante dozen; 
• De zelfmaakpizza. Hierbij mag je zelf creatief aan de slag. Je belegt het (zelfgemaakte) deeg met alles dat je lekker vindt; en
• De restaurantpizza. Dit is de pizza die in de buurt komt van hoe hij hoort te zijn. Zoals je hem in een echt Italiaans restaurant krijgt.

Pizza's uit deze categorieën moet je dus niet met elkaar willen vergelijken. Even los van het feit dat je de meeste (volgens Napolitaanse standaarden) misschien überhaupt geen "pizza"  mag noemen, staat elke categorie op zichzelf.  

Ik heb dit natuurlijk niet zomaar bedacht. Mijn theorie komt voort uit de frustratie dat het me thuis nooit lukt net zo'n lekkere pizza te maken als bij mijn favoriete adresje in Noord-Italië. Zelfs al gebruik ik dezelfde ingrediënten. Nu ik deze theorie heb, berust ik in mijn lot dat mijn thuispizza per definitie niet kan concurreren. En dat geeft toch rust.

Nu is het wel zo dat ik binnenkort bij ons huis in Italië een pizza-oven ga neerzetten: eentje die ik te danken heb mijn familie en vrienden die mij een buitenkeuken cadeau hebben gedaan tijdens mijn Italiaanse feest van afgelopen voorjaar. Ergens hoop ik dat deze aanschaf mijn zorgvuldige opgebouwde theorie in een klap onderuit zal schoppen: de thuisbakpizza wordt restaurantpizza! Maar vooralsnog staat mijn theorie als een huis..... Toch? 

Calzone Melanzane Parmigiana

Vandaag krijgen jullie een recept dat ik heb via Chefclub Italia. Het is perfect voor de lunch, omdat het eigenlijk een soort van broodje is: een mini-calzone gevuld met Melanzane Parmigiana. 

Als je geen goed recept hebt voor pizzadeeg, kun je natuurlijk ook kant-en-klaar deeg kopen: zo'n rol uit het koelvak waarmee je vierkante pizza's kunt maken. Dat mag (mits van goede kwaliteit): je maakt tenslotte geen restaurantpizza.  

In het originele recept wordt de calzone gebakken in een koekenpan. In de oven kan natuurlijk ook. Dan wordt het meer een (bolle) pizza dan een broodje.

Wat heb je nodig?

• Pizzadeeg (voor 1 grote rechthoekige pizza)
• 6 el. goede tomatensaus
• 1 aubergine
• 1 bol mozzarella
• 6 blaadjes basilicum
• Optioneel: 6 ansjovisjes (als deze niet al in de tomatensaus zitten)
• 6 el. Parmezaanse kaas

Hoe maak je het klaar?

1. Leg het pizzadeeg op wat bakpapier en deel door tweeën. 
2. Snijd de aubergine in ronde schijfjes. Bestrooi met wat zout en laat ze even (half uurtje) staan.
3. Spoel de schijfjes af en bak ze in wat olijfolie totdat ze mooi goudbruin zijn. Laat afkoelen. 

   

   
   
4. Maak op één deel van het pizzadeeg 4-6 stapeltjes met aubergine. Schep er een eetlepel tomatensaus op, gevolgd door wat mozzarella op, een ansjovisje, een blaadje basilicum en wat parmezaanse kaas. Leg op elk stapeltje nog een plakje aubergine. 

   

   
   

5. Pak het tweede deel van het pizzadeeg en bedek hiermee de stapeltjes aubergine. Druk alles goed aan en maak kleine bolletjes. 

   

   
   

6. Bak de bolletjes in wat olijfolie goudbruin tot het deeg gaar is (let ook op de zijkanten!). Maar je kunt ze ook even in de oven afbakken (180 graden: reken op circa 15 minuten).