Wil de echte vegetariër opstaan? (uit elkaar getrokken Melanzane Parmigiana)

Weet niet of het je is opgevallen, maar het was deze week de Week van de Duurzaamheid. Het was een week waarin ik in ieder geval een paar keer te horen heb gekregen dat het beter voor mens en milieu is wanneer we (vaker) vegetarisch of zelfs veganistisch eten.

Nu zie ik daar op zich niets verkeerds in, al weet ik wel dat veganistisch eten voor mij een brug te ver is. Vegetarisch eten vind ik al een uitdaging op zich. Fiets ik in een vegetarische maaltijd soms toch stiekem een spekje of (klein) ansjovisje, dan zal mijn veganistische maaltijd gegarandeerd een blokje kaas of een ei bevatten. (Al zal ik er wel voor zorgen dat het een biologisch kaasje of diervriendelijk eitje is. Dat dan weer wel.) 

Omdat het mezelf zo veel moeite kost om vegetarisch te eten, vind ik het altijd erg knap als mensen overtuigd vegetariër zijn. In mijn optiek ben je overtuigd (en een echte) vegetariër als je uit ideologische overwegingen al het vlees en vis uit je menu schrapt. Je wilt het eigenlijk wel eten, maar om de wereld te redden, doe je het toch niet. Dat soort mensen! Geweldig toch?

Mijn teleurstelling is dan ook groot elke keer dat ik tot de ontdekking kom dat er wel heel veel "vegetariërs" eigenlijk geen vegetariër zijn. Zij eten geen vlees omdat ze het zielig vinden voor de dieren. Maar eten dan vervolgens wel vis ("Ja, bij een vis heb ik toch een ander gevoel"). Of zij houden eigenlijk niet zo van grote stukken vlees ("maar thuis maak ik wel gehaktbrood"). Of (en die hoor ik echt heel vaak): "Eigenlijk lust ik het gewoon niet". 

Nu heb ik altijd geleerd dat ik mijn mond moest houden als ik iets niet lustte en gewoon mijn bordje leeg moest eten (op champignonnetjes na toen ik klein was), maar blijkbaar zijn de tijden veranderd.

Weet je? Ergens is het natuurlijk ook prima. Tenminste: vanuit het duurzaamheidsperspectief. Als nep-vegetariër eet je namelijk wel minder vlees en draag je dus bij aan een betere en duurzamere wereld. En daarmee doe je het misschien wel beter dan ik met mijn verborgen spekkertjes. En toch irriteert het me een beetje. Maar goed, wie ben ik?

In het kader van de nep-vegetariërs, eten we vandaag een nep-Melanzane Parmigiana. Het recept voor een echte melanzane Parmigiana kon je eerder lezen op mijn blog. Dat recept was niet helemaal vegetarisch. Dit gerecht wel. Al denk ik dat een ansjovisje erbij best lekker zou smaken.  

Uit elkaar getrokken Melanzane Parmigiana (hapje voor vier personen)

Wat heb je nodig?

• 1 grote aubergine
• 4 x 3 tros tomaatjes
• Grote hand verse basilicum
• 1 bolletje mozzarella (in 12 dunne plakjes)
• Verse Parmezaanse kaas (stuk)
• 1 dl. olijfolie (of iets meer)

Een hand basilicum

Hoe maak je het klaar?

1. Snijd de kontjes van de aubergine, en snijd de rest in 12 plakken. Zet deze een half uur in goed gezouten lauwwarm water. 

   

   
   

2. Zet de oven op 200 graden.
3. Giet het water weg, spoel de aubergines af, en grill deze (zonder olie) tot je mooie donkere strepen op de plakjes hebt.
4. Houd een paar mooie basilicumblaadjes achter de hand. Maal met een staafmixer de rest van de basilicum met de olijfolie tot een mooie groene olie. Voeg zout naar smaak toe. 
5. Leg vier plakjes aubergine in een te grote ovenschaal, leg hier een plakje mozzarella op, en giet hier wat van de basilicumolie over. Herhaal dit tot je drie stapeltjes hebt met elk 3 plakjes aubergine. Eindig met de basilicumolie. 

   

   
   

6. Zet de aubergine 15 minuten in de hete oven. Haal de schaal uit de oven en leg (apart van de aubergines) de vier trosjes tomaten in de schaal. Besprenkel ze met olijfolie en wat zout & peper. Zet de schaal nog 5-10 minuten in de hete oven. 

   

   
   

7. Serveer de stapeltjes aubergine op vier kleine bordjes. Leg op elk stapeltje een bosje tomaatjes en schaaf de Parmezaanse kaas over het bordje. Garneer met een mooi takje basilicum.