Het is januari 2007 als een zware storm over Nederland raast. Op kantoor maakt collega M. zich zorgen. Buiten staat een hijskraan te zwiepen. Op een manier die haar onrustig maakt. Ze maakt hier melding van, maar krijgt te horen dat ze zich niet druk hoeft te maken. "Een hijskraan is wel bestand tegen dit soort wind." Maar M. is niet gerustgesteld.
Ze deelt de kamer met meer collega's, maar op dat moment is ze alleen. Alleen met een werkstudent die ze instructie moet geven.
Collega E. is niet op de kamer. Hij is die dag op huizenjacht. Collega H. is ook niet op de kamer. Hij staat beneden bij het kopieerapparaat en maakt een praatje met een collega in de gang. Collega C. zit ook niet op haar plek. Zij is net een kopje koffie halen.
En ik? Ik heb mijn kantoor een verdieping lager zitten, maar zit op dat moment nog in de bus. Zo'n 500 meter van kantoor. Ik kom uit een vergadering in de binnenstad en ben iets later dan gepland, omdat ik een broodje heb gekocht voor de lunch. Omdat ik lekkere trek had, en geen zin in de broodjes op kantoor.
En dan gebeurt het: buiten klinkt een harde knal die gevolgd wordt door een vreemd trillend geluid. Collega M. weet direct wat ze moet doen. Ze grijpt haar student en rent de kamer uit. Net voordat de hijskraan het dak van haar kantoor doorboort en de kamer -met omliggende ruimtes- volledig verwoest. De bovenste verdieping van het gebouw stort in. Muren vallen om. Brokstukken vliegen rond. De sprinklers springen aan. Auto's voor het pand zijn zwaar beschadigd, en voor het raam van mijn directeur is het contragewicht metersdiep de grond ingeslagen. In het hele pand heerst er paniek. En het duurt lang voordat we tot de realisatie komen dat niemand ernstig gewond is. Het is een wonder.
En ik? Ik denk na tien jaar nog regelmatig: wat als ik niet dat broodje had gekocht? Wat als ik een bus eerder had genomen? Wat als ik gewoon direct naar kantoor was gegaan? En wat als ik dan op het pad onder die hijskraan had gelopen, vanaf de bus richting de ingang?
Maar dit gebeurde niet. Ik was op het verkeerde moment op de juiste plek.
Het is september 2017 en mijn naam- en stadsgenoot besluit een stukje te gaan fietsen. Lekker in de natuur. Naar de bossen. Even de stad uit. Misschien om uit te waaien na een drukke werkweek. Maar in ieder geval om een frisse neus te halen en te genieten van de omgeving.
Ze wordt overvallen door een regenbui, maakt nog een ludieke selfie voor haar vriend en gaat -zoals het er nu uitziet- uiteindelijk schuilen onder een viaduct. In de buurt van een psychiatrische kliniek. Waar Michael P. net vrij rondloopt, omdat zijn moeder jarig is en omdat de beperkingen die behoren bij zijn straf zijn verminderd. Zodat hij goed voorbereid is op zijn terugkeer in de maatschappij na het uitzitten van 2/3 van zijn straf. Want zo werkt dat in Nederland.
Ik merk dat ik mijzelf de vragen stel die de ouders en geliefden van deze jongere Anne zich de afgelopen weken waarschijnlijk ook duizenden keren hebben gesteld: wat als ze een andere route had gefietst? Wat als ze niet was overvallen door een regenbui? Wat als ze niet net bij die psychiatrische kliniek had moeten schuilen? Wat als de moeder van Michael P. niet net die dag jarig was geweest waardoor hij vrijelijk mocht rondlopen?
Wat als ze niet op het verkeerde moment op de verkeerde plek was geweest?
*******************
Om de een of andere reden heeft het verhaal van Anne mij de afgelopen twee weken enorm bezig gehouden. Niet alleen vanwege haar bizarre verdwijning, onze gemeenschappelijke naam of de stad waar ze woonde, maar ook omdat ik het gevoel had dat wij allemaal, mijn vriendinnen en ik, deze Anne had kunnen zijn. Fietsend door Utrecht in de regen, append naar familie, zoekend naar een schuilplek. Met de verwachting om daarna gewoon weer terug naar huis te gaan.
******************
Ik had voor vandaag eigenlijk een ander verhaal en een ander recept voorbereid. Maar na het nieuws van gisteravond leek comfortfood mij meer op zijn plek. Al realiseer ik mij ook heel goed dat het gek is om na dit verhaal over eten te beginnen.
Risotto met fontina, pancetta & pompoen
Wat heb je nodig (3-4 personen)?
- 200 gram risottorijst (ik had in Italie een mengsel van risottorijst, orzo en farro gekocht)
- 100 gram Fontina (kaas) in blokjes
- 4 takjes verse tijm
- 1 rode ui
- 3 tenen knoflook
- 400 gram flespompoen
- 200 ml witte wijn
- kippenbouillon (warm)
- 200 gram pancetta (in blokjes)
- 1 Spaanse peper
Hoe maak je het klaar?
- Verwarm de oven voor op 180 graden.
- Bak eerst de blokjes pancetta krokant in een klein laagje olijfolie. Doe de blokjes in een bakje en zet apart. Het vet kun je wegdoen.
- Snijd de pompoen met schil in kleine blokjes. Schenk er wat olijfolie over. Hussel goed door, en bak ze 20-30 minuten gaar in de oven.
- Bak de rode ui, Spaanse peper en knoflook kort aan in een diepe pan. Voeg de droge rijst toe en bak de rijst ca. 1 minuut terwijl je deze omroert en mengt met het uimengsel. De rijstkorrels worden glazig en zijn als het goed is allemaal bedekt met een klein laagje olijfolie.
- Voeg de witte wijn toe. De rijst gaat dampen en sudderen. Roer de rijst rustig door. Zet het vuur zacht.
- Is de wijn verdampt? Voeg dan 1 of 2 soeplepels (van die grote opschep soeplepels) met warme bouillon toe. Roer dit. Je hebt te weinig vocht als je geen plasje bovenop de rijst ziet liggen. Je hebt teveel vocht als je de rijst niet meer ziet.
- Is de bouillon verdampt? Voeg dan weer 1 of 2 soeplepels toe. En roer opnieuw. Ga niet sjoemelen door het vuur lekker hoog te zetten. Dan krijg je namelijk risotto die van buiten zacht is en van binnen nog hard.
- Herhaal de vorige stap totdat de rijst nog een klein tikkie te hard is. Voeg de pompoen, de helft van de pancetta en de helft van de tijm toe en laat nog even borrelen tot het vocht weg is.
- Vind je de rijst goed van stevigheid (al dente: zacht van buiten en stevig van binnen)? Zet dan het vuur uit en meng de fontina door de rijst. Laat dit ca. 5 minuten zo staan.
- De rijst is perfect als je met 1 beweging een bol rijst op het bord kunt plaatsen, die langzaam een beetje uitloopt.
- Serveer met de resterende blokjes pancetta en wat verse tijm.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten