Italiaans met een vleugje Oranje: koninklijke crostini met aubergine

Mijn koninklijke crostini

Ik was het bijna vergeten: Koningsdag. Dat komt omdat ik vorige week in Italië was en dan alles wat in Nederland afspeelt een beetje vergeet. Ik bevond mij dus zonder oranje franje in la bella Italia, dronk zonder enige betekenis (behalve dat ik het geweldig lekker vind) oranjekleurige Aperol Spritz, en bezocht, zonder aan de vrijmarkt te denken, verschillende markten met heel veel troep (maar gelukkig ook heerlijke Italiaanse delicatessen).

Mijn verblijf in Italië betekende wel dat ik al weken van te voren mijn verhalen had geschreven voor mijn blog en dus niet had geanticipeerd op het hele Oranje-feest dat zou plaatsvinden in Nederland tijdens mijn afwezigheid. Hartstikke zonde, want ik heb sinds een aantal jaren een heel bijzonder (en stiekem best hilarisch) kookboek: "Koken met de Oranjes" van Anne Scheepmaker, waarin aan de hand van anekdotes het dagelijks menu van onze sinaasappelkleurige royals uit de doeken wordt gedaan. En wat is een beter moment om hierover te schrijven dan de week van Koningsdag?

Als ik er wel tijdig aan had gedacht om in deze week iets over de Oranjes te schrijven, had ik kunnen vertellen dat de vorige koninginnen regelmatig en graag in een haringetje hapten (ik heb ze gezien: foto's van een koningin met open mond en een haring slingerend boven haar hoofd), en dat we in de koninklijke context niet spreken van een kroket, maar van een croquet. Wat me doet vermoeden dat binnen de koninklijke krokante buitenkant van deze nationale trots waarschijnlijk geen verdwaald stukje paardenvlees of varkensoor zal zijn beland.

Als ik er dus aan had gedacht, had ik ook kunnen melden dat men denkt te weten dat onze vorige koningin niet zo van koken houdt, maar liever af en toe geniet van een koud biertje en een sigaretje. En dat zij bovendien noodgedwongen geen grote eter was, omdat men er altijd heel angstvallig op lette dat zij niet te dik zou worden: "Zou ze op alle wensen tot culinaire verwennerij ingaan, dan zou zij al snel als een Tante Pollewop de troonrede voorlezen". (En dat kunnen we niet hebben, nietwaar?)

Aan de hand van dit kookboek, had ik jullie overigens niet zo veel details kunnen vertellen over de culinaire voorkeuren van onze royals. En dat heeft een reden: de Oranjes weiden hier zelf namelijk ook niet te veel over uit. Het zou ook wat zijn: zouden we ineens te horen krijgen dat de prinsen echt een giga hekel hebben aan ontbijtkoek! Heeft Nederland ze net 40 jaar lang elke 30 april in die koeken laten happen....

Ik had je overigens nog wel een paar kleine voorkeuren van ons koningshuis kunnen vertellen als ik er aan had gedacht om dit verhaal te schrijven: Prins Bernhard dronk graag een pint bier bij het ontbijt, Juliana had de voorkeur voor vegetarische gerechten, Prins Claus hield erg van Aziatisch eten, en Prins Constantijn kookt het liefst Italiaans.

Maar goed. Aan dit alles heb ik dus niet gedacht toen ik mijn vakantie voorbereidde en mijn verhaaltjes schreef voor mijn vakantie. Mijn excuses. Hopelijk maak ik het goed met het volgende Italiaanse recept met een vleugje Oranje:

"Toscaanse crostini (vakantie-eten voor de Oranjes)"

Ik zal eerlijk bekennen: ik had twijfels bij dit recept. En heb dus twee variaties gemaakt. Eentje zoals de Oranjes het volgens mijn kookboek schijnbaar doen, en eentje zoals ik het zou doen. Natuurlijk was de laatste het lekkerst, maar de Oranje-versie was ook niet verkeerd.

Wat heb je nodig voor circa 8 crostini?

• 8 dunne plakjes ciabattabrood (om af te bakken)
• 1 aubergine
• 2 grote vleestomaten
• 2 tenen knoflook
• 30 gram geroosterde pijnboompitten
• gemalen pepertjes (peperoncino)
• goede kwaliteit olijfolie
• 8 blaadjes basilicum
• Maldon zoutsnippers (mijn eigen inbreng)

Hoe maak je het klaar?

1. Verwarm de oven voor op 200 graden. 
2. Rooster het brood in circa 5-10 minuten lichtbruin. De Oranjes bakken de ciabatta droog in de oven. Ik schenk er altijd een beetje olijfolie op en wrijf een kant van het brood in met een half teentje knoflook. 
3. Snijd de aubergine in blokjes. De Oranjes schillen de aubergine. Ik doe dat niet. Ik vind het mooier met schil. Bovendien zou je de schil anders weggooien en dat is zonde.
4. Bak de aubergineblokjes in wat olijfolie tot ze zacht en goudbruin zijn. Ik doe dit ook met mijn aubergineblokjes, maar eigenlijk pas nadat ik ze eerst een half uur in zout water heb gelegd, heb afgespoeld en uitgeknepen. Hierdoor heeft de aubergine minder vet nodig bij het bakken. 

   

   Links: schillen en bakken. Rechts: in zout water, uitknijpen en bakken.
5. Hak de resterende knoflook in hele kleine stukjes en voeg deze toe aan de aubergine. Bak ze zachtjes mee. In mijn versie wacht ik met het toevoegen van de knoflook tot stap 7. Ik meng de fijngehakte knoflook met de tomaat en eet het dus rauw.
6. Dan volgt de tomaat. Hier zit een essentieel verschil tussen de Oranjes en mij. Ik snijd de tomaat in kleine blokjes nadat ik eerst de pitjes heb verwijderd. De Oranjes schillen de tomaat en gebruiken wél de waterige pitjes. Ik vind dat de tomaat dan te veel puree wordt, en bovendien vind ik schillen van een tomaat een gedoe. 

   

   Oordeel zelf: links puree, rechts blokjes.
7. Meng de aubergines met de tomaat (en eventueel ook de knoflook als je net als ik van rauwe knoflook houdt)
8. Schep de tomaten en aubergines op het brood, bestrooi het met wat pijnboompitjes en de gescheurde basilicumblaadjes.
9. Schenk er wat goede olijfolie overheen en bestrooi met de Maldon zoutsnippers.

Het koninklijke resultaat