Ik zag zo groen als deze Rucola-cocktail

Je krijgt vandaag het recept voor dit drankje + twee lekkere hapjes

Oudejaarsavond is voor mijn oma een dag als alle andere. Zij sluit de gordijnen, drinkt misschien nog een glaasje wijn, en gaat op tijd naar bed. Dan valt ze in een diepe slaap en droomt ze met goed geluk over mijn opa die jaren geleden overleed en waar ze zestig jaar mee getrouwd was. Om de volgende dag wakker te worden zonder de overgang van het ene naar het andere jaar bewust te hebben meegemaakt. En dat vindt ze prima.

Ergens klinkt het wel heerlijk. Gewoon net doen alsof het een dag is als alle andere en de poeha vergeten. En dus niet te hoeven besluiten over met wie je oud-en-nieuw zal doorbrengen (en met wie liever of helaas niet), of na te hoeven denken over het kopen van entreekaartjes voor een feestje in een kroeg of discotheek. Iets dat je bovendien al begin december moet besluiten, omdat het feest anders misschien uitverkocht is, terwijl je op het moment suprême zelf misschien het liefst thuis zou blijven om spelletjes te spelen, maar dan die kaartjes van 50 euro al hebt aangeschaft en dus wel "moet". 

Rondom oud-en-nieuw hangt toch eigenlijk altijd de verwachting dat het dé avond van het jaar moet zijn, hét hoogtepunt, de samenkomst van al het goede. Ik moet dan altijd even (tegenwoordig grinnikend als een boer met kiespijn) terugdenken aan de oud-en-nieuw viering van de eeuwwisseling waar ik me wéken van tevoren enorm op had verheugd en wat in de categorie Het-Had-Zo-Mooi-Kunnen-Zijn één van de grootste desillusies onder de oud-en-nieuw-vieringen werd.

Ik woonde in een studentenhuis met dakterras, en had daardoor de beste locatie voor het grote vuurwerk dat zou plaatsvinden die avond. De hele dag had ik in de keuken gestaan om samen met wat vrienden een spectaculair diner in elkaar te flansen, en net toen de eerste gasten binnenkwamen stromen, kwam er een gigantische hoofdpijn en misselijkheid opzetten waardoor ik de rest van de avond met een emmertje onder mijn bonkende hoofd in de tuin zat, terwijl mijn vrienden op mijn studentenkamertje het diner aan het opsnoepen waren. Ik zag zo groen als de cocktail waarvan jullie straks het recept krijgen.

Gelukkig heb in al mijn oud-en-nieuw-vieringen (en dat zijn er niet heel veel hoor, want ik ben nog echt super jong) ook wel de nodige hoogtepunten. Over één van de hoogtepunten heb ik jullie in het verleden al eens iets verteld. Het was het feestje waar ik voor het eerst kennismaakte met champagne, toen mijn ouders mij als tweejarige even uit het oog verloren en ik alle glazen stiekem achterover tikte. Alhoewel ik me er niet heel veel van herinner, schijn ik er een groot feest van gemaakt te hebben.

Een ander hoogtepunt was mijn eerste oud-en-nieuw-feest in Italië. We gingen uit eten bij een schattig klein restaurantje en kregen tot onze verrassing een oneindig aantal verrukkelijke gerechten geserveerd. Bij gang nummer 9 bleek het ineens al twaalf uur te zijn en gaf iedereen in het restaurant elkaar een hand, om vervolgens vijf minuten naar drie pijlen vuurwerk te kijken, en weer door te gaan met de volgende 4 gangen.

Zo blijkt maar weer: de mooiste avonden zijn de avonden waar je onverwachts positief verrast wordt, en niet de avonden waar je van te voren de grootste verwachtingen van hebt.

Ditzelfde geldt voor het drankje en de hapjes die ik voor jullie heb vandaag. Op papier (of scherm) lijkt het allemaal niet zo heel veel voor te stellen. Maar je zult verrast staan. Het is echt heel lekker. Kortom: laat je positief verrassen en geniet van een verrassend lekkere oud-en-nieuw.

De beste wensen!

Rucola-cocktail 

Wat heb je nodig voor circa 3-4 flûtes?

• 200 ml citroensorbetijs
• 500 ml ginger ale (goed koud)
• 60 gram rucola
• optioneel 2 el. wodka

Hoe maak je het klaar?

1. Doe de helft van de ginger ale met de andere ingrediënten in een blender. 
2. Pureer alles tot het glad is. Voeg dan de resterende ginger-ale toe, roer goed, en serveer direct.

Grissini met tonijn en prosciutto

Wat heb je nodig voor 8-10 stuks?

• half pak grissini (soepstengels) met zoutkorrels
• 1 blikje tonijn
• 2 ansjovisjes
• 8 stengels bieslook
• 2 el. yogonaise
• 8-10 plakken rauwe ham (coburger of Parma), flinterdun gesneden (dit is ongeveer 100 gram)
• optioneel: rucola als garnering. 

Hoe maak je het klaar?

1. Maak met een staafmixer een zachte crème van de tonijn, ansjovis, yogonaise en de bieslook.
2. Smeer wat van de crème op een plakje ham.
3. Leg hier een uiteinde van een soepstengel op en rol de ham om de stengel.
4. Serveer met wat rucola. 

Grissini met artisjok en courgette

Wat heb je nodig (6-8 stuks)?

• half pak grissini (soepstengels) met zoutkorrels
• potje (280 gram) artisjokken op olie met kruiden
• 8 stengels bieslook
• 2 el. yogonaise
• 1 courgette
• optioneel: rucola als garnering

Hoe maak je het klaar?

1. Maak met een staafmixer een zachte crème van de uitgelekte artisjokken, yogonaise en de bieslook.
2. Snijd de courgette in 6-8 dunne plakken en grill deze in een grill-pan tot de courgette gaar is en je zwarte strepen ziet. 
3. Smeer wat van de crème op een plakje courgette.
4. Leg hier een uiteinde van een soepstengel op en rol de courgette om de stengel.
5. Leg de rolletjes met het uiteinde van de courgette naar beneden op een bordje (anders rolt hij weer open). Garneer eventueel met wat rucola.
6. Let wel op met het eten van dit rolletje. De courgette laat makkelijk los. 

De smaak van Kerst (paddenstoelensoep met dragon en Noilly Prat)

Iedere zichzelf respecterende foodblogger moet af en toe op expeditie. Het huis uit. Research op locatie doen. De doelgroep ontmoeten. De leveranciers spreken. Weer een beetje met de voeten in de klei staan (so to speak).

Ik dus ook.

En daarom toog ik afgelopen vrijdag in de storm en de regen naar de Jaarbeurs voor The Taste of Christmas, om speciaal voor jullie verslag te kunnen doen van de culinaire kersttrends van dit jaar. Het is maar dat je het weet. Anders was ik daar natuurlijk nooit heen gegaan, dat begrijp je. Het was pure business.

Nu zijn jullie waarschijnlijk reuze nieuwsgierig wat voor informatie ik heb verzameld. Nou, dat is het volgende:

• Chocoladestokjes van Belgische chocolade die je langzaam roert in warme melk tot je chocolademelk hebt; 
• Pommeau. Een port-achtig drankje uit Normandië dat gemaakt wordt uit Calvados met ingedikt appelsap en 17% alcohol bevat; en. 
• Fudge van gember.

Natuurlijk heb ik dit alles verzameld en grondig onderzocht met jullie belang in het achterhoofd. En ik kan jullie de heugelijke mededeling doen: het smaakte goed! Kortom: kom je het tegen? Ik zou het kopen.

Tja, en verder? Verder heb ik eigenlijk niet zo heel veel inspiratie opgedaan als ik heel eerlijk ben. Ik ben per ongeluk lid geworden van Foodies (terwijl ik me zo had voorgenomen niet lid te worden van wéér een tijdschrift, maar mijn handtekening was zomaar weer gezet) en ik heb een demonstratie van een topkok bijgewoond (maar daar haakte ik snel af omdat hij het over duurzaam koken had en vervolgens een gerecht met paling ging klaarmaken). 

Ik eindigde mijn bezoek uiteindelijk bij een Caribische (!) foodstand (Pass the Peas) waar ik verrukkelijke home fried chicken (!) met mango-chutney proefde, en mij vervolgens verschrikt afvroeg of ik jullie een plezier zou doen met een kipnuggetrecept voor kerstmis. 

Ik dacht het niet....

Kortom: echte kerstinspiratie heb ik een beetje gemist tijdens mijn bezoek aan de Taste, maar ik ben wel met lekkere dingen thuisgekomen. En gelukkig had ik onderstaand soepje nog in de aanbieding. Het is een heel simpel soepje, maar door de smaak van dragon en Noilly Prat (een soort vermout, te verkrijgen bij de slijter) is het zeker bijzonder genoeg als tussengerechtje met kerst. Noilly Prat wordt overigens ook vaak gecombineerd met vis (coquilles bijvoorbeeld). Dat kun je dan weer op tweede Kerstdag klaarmaken met de rest van de fles. 

Paddenstoelensoep met dragon en Noilly Prat

Wat heb je nodig voor circa 4 personen (voorgerechtje) ?

• 250 gram gemengde paddenstoelen, in reepjes
• 1 gesnipperde ui
• 2 fijngehakte teentjes knoflook
• 2 cm Spaanse peper in hele fijne/kleine stukjes
• 2 takjes dragon (fijngehakt is dat ongeveer 2-3 el.)
• 2 dl. Noilly Prat
• 1/2 liter water
• 1 blokje paddenstoelenbouillon 
• 1/2 blokje kippenbouillon (de rest achter de hand houden)

Wat moet je doen?

1. Bak in een diepe hapjespan de uitjes met de knoflook licht aan in wat olijfolie. 
2. Voeg dan de paddenstoelen toe en de Spaanse peper en bak deze tot de paddenstoelen lichtbruin kleuren maar nog wel een beetje stevig zijn.
3. Giet de Noilly Prat in de pan, laat de paddenstoelen er 1 minuutje lekker in stomen. Voeg dan de dragon, bouillonblokjes en een halve liter water toe. 
4. Maak de soep goed heet. En proef of je er nog wat meer bouillon aan toe moet voegen. Zo niet? Dan is het klaar om te serveren. 
5. Garneer met wat extra dragon, en eventueel nog een pepertje (in ringetjes). Maar let op dat de soep niet te pittig wordt. Er moet een klein 'prikje' inzitten.

Eet smakelijk en een hele fijne kerst toegewenst!

Over culinaire allergieën en allergeenden in limoncellosaus.

Zo lekker!!

Je hebt het misschien al gelezen, maar vanaf morgen gaat de nieuwe allergenen-wetgeving in. Dit betekent dat je in de hele Nederlandse Horeca om allergeneninformatie mag vragen van alle gerechten op de menukaart, én de uitbater van de horecagelegenheid ook wettelijk verplicht is om deze informatie te geven (eerder mocht je het namelijk ook vragen, maar ja....).

Nu klinkt dat makkelijker gezegd dan gedaan ("Tjonge, je weet toch wel of je ergens een pinda in hebt gegooid?"), maar dit is nog best wel lastig. Je moet je maar even voorstellen dat de serveerster van de kroeg bij jou om de hoek moet kunnen vertellen of een van de volgende veertien allergenen in jouw saté met pindasaus en kroepoek zit:

• gluten-bevattende granen (zoals tarwe, rogge, gerst, haver, spelt en kamut)
• ei
• vis
• pinda
• noten
• soja
• melk (inclusief lactose)
• schaaldieren
• weekdieren
• selderij
• mosterd
• sesamzaad
• sulfiet
• lupine

Zelfs als je niet uit pakjes kookt, is het nog heel moeilijk om dit allemaal te weten. Wist je namelijk dat soms in kip lactose wordt gespoten? Wist je ook dat een pinda geen noot is, en een noot dus geen pinda? En wist je dat schaaldieren iets anders zijn dan schelpdieren? En dat insecten voor mensen met een schaaldierenallergie ook niet goed zijn (ja dat wist je, want dat had ik je al eerder verteld). Maar toch... 

Nu coördineer ik momenteel een kerstdiner waar circa 65 mensen aan deelnemen. Dit is nog best een uitdaging omdat we 1 menu moeten serveren, terwijl er naast 7 vegetariërs, 5 mensen die wel vis en geen vlees eten, en 4 moslims (alleen halal, anders vis, geen alcohol), ook nog 9 eters zijn met allergieën voor: kokkels, schaaldieren, koemelk, noten, avocado, (rauwe) appel, chocolade, gluten, en kersen. 

Alhoewel ik heel regelmatig nog eters tegenkom die bij navraag toegeven 'culinair allergisch'  te zijn voor alles dat ze hebben doorgegeven (schaaldieren behalve kreeft, schelpdieren behalve coquilles, vis behalve zalm, koriander, fruit tenzij verhit, ei maar dan zonder het geel) weet ik van deze 9 eters dat ze echt allergisch zijn, en hetzij de antihistamine-spuit (of pil) permanent in de aanslag hebben liggen, hetzij de rest van de avond het diner vanaf het toilet moeten beleven als we (zij en ik) even niet opletten.

Ik moest ooit koken voor 16 man. Dit is het lijstje van 1 v/d gasten. En er is ook nog een achterzijde....

En toch...Als ik het lijstje met allergenen zie, prijs ik me wel gelukkig dat er bij mijn kerstdiner niemand is met een sulfiet-allergie. Ik heb namelijk even opgezocht waar sulfiet zoal in kan zitten. Zet je schrap. Hier komt ie:

• Aardappelproducten
• Azijn
• Bier
• Brandy
• Gedroogde groenten
• Gedroogde vruchten
• Gekonfijte vruchten
• Gelatine
• Glucosestroop
• Graanproducten
• Groenten in azijn, pekel of olie (zoals augurken)
• Jam
• Kant– en klaar maaltijden
• Koek/biscuit
• Kruidenmixen
• Likeuren
• Maïzena
• Mosterd
• Ontbijtgranen met fruitsmaak
• Paddestoelen/champignons
• Paté
• Rode kaas
• Rum
• Sauzen, kant-en-klaar   
• Salades
• Schaaldieren
• Snacks (zoals kroketten)
• Stroop en suikerstroop
• Suiker
• Uien– en knoflookpasta
• Vis (gedroogd en gezouten)
• Vleesvervangers op basis van soja-eiwit
• Vruchtenconserven
• Vruchtensap
• Whisky
• Wijn
• Worstjes
• Zetmeel

(bron: www.voedselallergie.nl)

Ik weet niet hoe het met jou zit? Maar ik zou het niet meer weten. Laat staan het studentje met de tijdelijke bijbaan in de horeca die jou net je saté met pindasaus heeft gebracht.

Horeca Nederland is heel druk bezig om van alles te verzinnen om haar leden te helpen bij het kunnen waarmaken van deze lastige nieuwe wetgeving. Zo is er een allergenen fact sheet (ook beschikbaar in het Chinees), een allergenen-app, en worden er zelfs speciale bijscholingscursussen gegeven en examens afgenomen bij horeca-ondernemers. Je kunt niet ontkennen dat het allemaal heel serieus wordt genomen. En dat is maar goed ook. Want je kunt dus verrekte ziek worden van een product waar je allergisch voor bent.

Maarruh.... als Horeca Nederland het allemaal zo serieus neemt en serieus aanpakt, zullen wij dat als klant dan ook doen? En in ieder geval onze culinaire allergieën bewaren voor restaurants waar je gewoon uit een menukaart kunt kiezen? Of anders lekker thuisblijven en ons eigen potje koken? Dan maken we het leven voor elkaar in ieder geval een klein beetje eenvoudiger. 

***

In aanloop op de kerst heb ik vandaag een recept voor Eend in Limoncellosaus. Ik hoop dat tegen de tijd dat dit recept gepubliceerd wordt niet is gebleken dat we voorlopig geen eend mogen eten (ik schrijf dit een dag nadat in WOERDEN -what's in a name- vogelgriep is ontdekt onder wilde eenden), maar anders moet je alleen de saus maken en er een ander vleesje bij serveren (lamscarré bijvoorbeeld). De saus is namelijk echt geweldig lekker! 

Het recept is van Gino D'Acampo en komt uit het kookboek 'Fantastico'.

Wat heb je nodig voor 4 personen?

• 4 eendenborstfilets
• olijfolie 
• handvol verse gehakte kruiden (Gino gebruikt munt, ik had nog wat bieslook en basilicum over)
• 120 gram boter (ik doe ongezouten)
• 2 el. gemengde peperkorrels
• 2 dl. limoncello
• citroen en sap van 1 biologische citroen
• 3 dl. kippenbouillon

Hoe maak je het klaar?

1. Verwarm de oven voor tot 200 graden. 
2. Breng de eendenborsten op kamertemperatuur en wrijf ze in met wat olijfolie, peper en zout. Snijd de vetkant kruislings in. Anders krult het vlees zo op als je het straks bakt. 
3. Bak de eendenborsten in een droge pan, circa 2 minuten per kant. Leg ze in een ovenschaal en leg ze nog circa 10 minuten in de hete oven totdat het vetkantje lekker krokant is geworden. Haal het vlees daarna uit de oven en laat het even zo staan. 

   

   
   

4. Maak terwijl de eend in de oven ligt de saus door in de pan de helft van de boter te smelten. Voeg de peperkorrels toe en bak deze nog een halve minuut mee in de boter. 

   

   
   

5. Schenk hierna het citroensap, de limoncello, en de bouillon bij de boter. En voeg de citroenrasp toe. 
6. Laat dit in ongeveer 10 minuten tot de helft inkoken. Zet dan het vuur uit en klop de resterende  boter door de saus. De saus wordt hierdoor romig. 
7. Snijd de eendenborst in dunne plakjes en serveer met de saus en de kruiden. Het is erg lekker om de saus met wat dunne spaghetti (spaghettini) te eten.

Elk jaar gaat er weer wat mis, maar gelukkig eet Sint vis

Zoals je wellicht al had vernomen

Ben ik onlangs weer hier aangekomen

Dat doe ik jaarlijks met mijn boot

Maar dat gaat niet zonder slag of stoot

Elk jaar gaat er weer wat mis

Mijn reis is zelden kattenpis

Is mijn schipper niet verdwaald?

Dan zijn de pakjes weggehaald....

Zijn mijn pieten een keertje braaf?

Word ik ziek van amandelstaaf....

Gaat het voorspoedig op mijn schuit?

Slaan al mijn pieten roze uit....

Altijd gaat van alles mis

Dat gebeurt al sinds mensheugenis.

Mijn leven gaat niet over rozen.

Ik lijd zelfs aan een angstneurose.

Al die ellende, jaar in jaar uit,

Betaal me blauw aan m'n therapeut

Maar ik heb een goed bericht:

Mijn hart is niet onder stress gezwicht

Met dat ding is nog steeds niets mis

Ik ben namelijk dol op verse vis

En die heb ik altijd met me mee

Zelfs als ik verdwaald ben op open zee.

Dus kleurt ons Pietje groen of geel?

Ik pak mijn hengel, structureel.

Het effect ervan is mooi tweeledig

Ik ontspan erbij: compleet volledig

En door 't onverzadigd vet

Gaat mijn hart als 'n raket.

Ik grill, ik bak en ik marineer

Het is een feest als ik dineer

Mijn hart gaat als een rikketik

Als ik weer in een mossel prik.

Ik gun jou thuis ook zo'n bistro

Daarom voor jou dit mooi cadeau:

Sint's favoriete recepturen

Bomvol gezonde aminozuren.

(en een beetje boter hier en daar, maar dat geheel terzijde)

Hartelijke groet,

Sinterklaas

Mosselen met knoflookolie (circa 15 minuten)

Wat heb je nodig voor 30 stuks?

• 30 (schone) mosselen
• 1 dl goede olijfolie
• 2 tenen knoflook (fijngehakt)
• 2 el. fijngehakte peterselie
• wat zout
• wat chili-vlokjes (naar smaak)
• kwart biologische citroen in hele dunne plakjes
• optioneel: zeekraal als garnering. 

Hoe bereid je het?

1. Verwarm de oven voor op 225 graden.
2. Doe de mosselen in een ovenschaal. Zet ze in de oven tot ze opengaan (circa 5-10 minuten)
3. Verwarm in de tussentijd de olijfolie heel zacht in een pan. 
4. Voeg de knoflook toe en laat dit heel zachtjes karameliseren. Voeg dan de citroen toe. Verwarm dit nog even mee.
5. Schep de warme olie door de mosselen en bestrooi met de peterselie.
6. Dien de mosselen op in een kant van hun schelp. Garneer eventueel met zeekraal die je even (1 minuut) in warm water hebt geblancheerd. 

Makreelmousse (10 minuten + 1 uur wachttijd)

Wat heb je nodig voor 2 bollen?

• 100 gram gestoomde en schoongemaakte makreel
• 50 gram boter
• 1 tl. wasabi
• Zakje wasabi-rucola (Albert Heijn) of waterkers
• 1/2 el. rode peperballetjes
• peper/zout
• 1-2 el citroensap (naar smaak)

Hoe bereid je het?

1. Smelt de boter zachtjes in een pannetje.
2. Schep de makreel door de boter met de wasabi, het citroensap en het peper en zout naar smaak.
3. Gebruik de staafmixer om de mousse tot een zachte crème te pureren. 
4. Laat de crème een uurtje opstijven in de koelkast.
5. Maak twee bolletjes met een ijsschep en serveer deze op een bed van sla. Garneer met de rode peperballetjes. 

Zalm in wodka (10 minuten + 4 uur wachttijd)

Wat heb je nodig voor circa 15 stuks?

• 200 gram rauwe zalm (zonder velletje)
• 1 dl. wodka
• 1 tl. suiker
• 1 tl. zout
• 1 zip lock zakje
• 100 gram roomkaas (naturel)
• Evt. een schepje crème fraîche of yoghurt
• 15 gram gemengde verse kruiden: peterselie, bieslook en basilicum
• Carrs' toastjes (soort matzes)
• Halve kleine rode ui in flinterdunne ringetjes
• Paar strengen bieslook in stukjes van 1-2 cm lang.

Hoe bereid je het?

1. Doe de zalm in het zip lock zakje met de wodka, het zout en de suiker. Schud het zakje goed en leg het dan tenminste 4 uur in de koelkast.
2. Gebruik de staafmixer om de roomkaas met de gemengde kruiden tot een zachte crème te pureren. Voeg eventueel wat crème fraîche toe om het iets zachter te maken. 
3. Snijd de zalm in flinterdunne plakjes.
4. Schep op een toastje wat van de roomkaaskruidencrème, leg hierop de zalm, en garneer met de rode ui en bieslook. 

Onderstaand hapje is eigenlijk een klein grapje. Je houdt waarschijnlijk wat van de kruidencrème over. Met nog wat tomaatjes en zwarte olijven erbij, maak je heel eenvoudig:

Lieveheersbeestjes (5 minuten)

Wat heb je nodig?

• De kruidencrème (zie het recept met de zalm in wodka)
• Paar kleine pruimtomaatjes (doormidden)
• Handvol zwarte olijven zonder pit (doormidden)
• 2 zwarte olijven: fijngehakt tot hele kleine stukjes
• Carrs' toastjes
• Eventueel wat krulsla als "gras" (maar ik heb gemerkt dat kinderen dat niet willen eten)

Hoe bereid je het?

1. Smeer de toastjes in met de kruidencrème.
2. Leg hierop een half tomaatje. 
3. Leg hier tegenaan een half stukje olijf.
4. Plak wat van de kleine spikkeltjes op de 'rug' en je lieveheersbeestje is klaar!

Thanksgiving. En ik ben dankbaar voor deze bananentaart

In Amerika was het gisteren Thanksgiving. Omdat ik redelijk wat familie in Amerika heb wonen, is het fenomeen mij niet geheel onbekend. In het verleden heb ik het dus nog wel eens gevierd. Al betekende dit in mijn familie eigenlijk gewoon dat we weer een excuus hadden gevonden om met zijn allen aan tafel te zitten en lekker te eten. Waarbij wij vervolgens natuurlijk wel even hardop zeiden dat we hier heel dankbaar voor waren. Want dat doe je dus met Thanksgiving.

Ik word altijd een beetje melig van dit soort opgelegd holladijo holladijee gedoe. Maar op zich is het niet zo fout om je zo nu en dan een beetje te bedenken waar je allemaal blij en tevreden over kunt zijn:

• Weer een verhaaltje af voor mijn blog? Oh yeah!
• Weer een recept gelukt? All righty!
• Bijna klaar met de sinterklaasgedichten? Uhm.....  change of subject.

Zoals je misschien wel weet, wordt in Amerika Thanksgiving meestal gevierd met een enorme kalkoen. Maar jullie krijgen van mij echt geen recept met kalkoen hoor! Ik weet niet of jullie mijn debacle met de fazant van vorig jaar nog herinneren? Als er iemand vorig jaar heel erg dankbaar was, dan was het mijn poelier. 

Nee. De poelier heeft het goed genoeg gehad vorig jaar. Ik waag me liever aan het traditionele toetje dat in Amerika vaak met Thanksgiving wordt gegeten: een pecannotentaart. Maar mijn recept is niet met pompoen zoals de Amerikanen het meestal bereiden (echt waar, ik verzin het niet), maar met banaan. 

Voor deze taart moet ik Nicole dankbaar zijn. Nicole was een collega op mijn werk en maakte regelmatig de heerlijkste taarten voor ons. Déze taart was een van haar grootste successen. Helaas is Nicole niet meer werkzaam bij ons, maar gelukkig heeft zij het recept wel met mij gedeeld. En nu deel ik het met jullie.

Tjonge, wat zullen jullie mij dankbaar zijn. 

Bananen-pecannotentaart (genoeg voor zeker 10 personen)

De gecondenseerde melk moet je eerst 2,5 uur koken in ruim water. Dan wordt het karamel. Ik hoorde laatst van iemand dat je dit niet hoeft uit te stellen tot de dag dat je de taart gaat bakken. Je kunt best een voorraadje karamel maken en opslaan in je voorraadkast.

Zijn jullie mij niet geweldig dankbaar voor deze handige tip?

Je gooit dus echt gewoon het dichte blik in het water en brengt het aan de kook (max. 2,5 uur)

Wat heb je nodig?

• 6 rijpe bananen, gepeld en in de lengte gehalveerd
• het sap van  een 1/2 citroen
• 1 blikje gecondenseerde melk (reeds 2,5 uur gekookt)
• 100 gram pecannoten, kort geroosterd
• 1 snufje kaneel (puntje van een theelepel)
• 1 snufje zout (puntje van een theelepel)
• 1/2 ei
• 175 gram rietsuiker
• 150 gram roomboter
• 200 gram bloem
• 100 gram zelfrijzend bakmeel

Hoe maak je het klaar?

1. Verwarm de oven voor op 175 graden.
2. Kneed met de hand de boter, het suiker, de kaneel en 't zout. Voeg het ei toe. 

   

   
   

3. Meng hier vervolgens de bloem en het bakmeel doorheen. 

   

   
   

4. Bekleed een beboterde bakvorm met het deeg en bak de taartbodem 20 minuten in de voorverwarmde oven. Als je kleinere vormpjes gebruikt (zoals op de foto), dan moet je na 10 minuten kijken of het deeg al gaar is en niet te bruin. 20 minuten is dan te lang.
5. Pel de bananen en snijd ze doormidden. Besprenkel ze met citroensap.
6. Bedek de taartbodem met de helft van de karamel en leg hierop de bananen. 

   

   
   

7. Schenk hier de rest van de karamel overheen en bestrooi met de pecannoten.

Een Chinees sprookje (en een salade met gésiers de canard)

Stel je voor. Een donkere koude nacht. Maar overal waar je kijkt zie je lichtjes. Geen gewone lichtjes. Maar lichtjes die sprookjesfiguren voorstellen of fabeldieren zoals gigantische draken. En lichtjes die Chinese tempels verbeelden, of pandaberen, of groene bijen, of waterlelies. En te midden van al die lichtjes....loop jij. Met een volle buik van de Chinese hapjes die je net in het paviljoen heb opgesnoept, en met een dampende adem van de koude Utrechtse winternacht.

Het lijkt mij geweldig: het China Light Utrecht dat van 21 november tot en met 4 januari plaatsvindt in de Botanische Tuinen van de Universiteit Utrecht op de Uithof en dat een viering is van een eeuwenoude Chinese traditie. Namelijk de traditie om lichtjes te branden zodat de god die de wereld in brand wilde steken het idee kreeg dat de wereld al in brand stond, en vervolgens besloot om zijn lucifer ergens anders af te strijken.

Ik vind het wel mooi dit soort eeuwenoude tradities uit verre landen. En ook bijzonder dat wij het in Nederland een beetje mogen meebeleven.

Bij zo'n sprookjesachtige sfeer verwachten jullie van mij natuurlijk een authentiek Chinees gerecht. Maar ik raad jullie aan om voor de Chinese hapjes gewoon het festival te bezoeken. Ik heb voor jullie namelijk een recept met gésiers de canard.

Gésiers de canard zijn gekonfijte eendenmaagjes uit Frankrijk. Dat lijkt in eerste instantie niet zoveel met bovenstaand verhaal te maken te hebben, maar er is zeker een link (en anders verzin ik hem wel). Want net als de Fransen, zijn de Chinezen dol op orgaanvlees. Sterker nog, als er één volk is dat gewend is om eend (of kip, of vis, of varken, of welk dier dan ook) in zijn geheel te nuttigen, dan zijn het wel de Chinezen. Hun versie van 'chickenfingers' doet de naam in ieder geval een heel stuk meer eer aan dan de versie die Burger King verkoopt. En daar kun je van alles bij denken (of voelen), maar daar is eigenlijk niet zo veel op aan te merken. Er wordt in ieder geval niets van het beestje weggegooid.

Wij Nederlanders (me included) hebben altijd wat meer moeite met dit soort gerechten. Zeker als hier het nodige drilwerk bij komt kijken. Maar eendenmaagjes zijn van een ander kaliber. Ze lijken zowel qua structuur als smaak gewoon op een stukje eendenborst. Alleen dan malser. Als je niet had geweten dat het orgaanvlees was, had je het nooit geraden. Geloof mij, het is echt de moeite waard. Net als een bezoek aan het China Light Festival (al vraag ik me nu wel af of je die Chinese hapjes daar nog durft te eten).


Een salade met gésiers de canard 

Voorgerechtje voor kerst?

Wat heb je nodig voor 4 personen?

• circa 100 gram gemengde salade met pit, bijv. met rucola en/of waterkers en/of roodlof
• 12-16 eendenmaagjes (half blik)
• 8 radijsjes in dunne plakjes
• 2 lente-ui in ringen
• 2 tenen knoflook (heel klein gehakt)
• 100 gram spekjes
• circa 20 walnoten
• 1 tl grove mosterd
• 1 snuf suiker
• 8 tl olijfolie
• 2 tl witte wijnazijn

Gésiers de canard zitten in een blik of pot, en zijn in ieder geval te koop bij Peek en van Beurden op de Nachtegaalstraat in Utrecht. Ik verwacht dat je het ook kunt kopen bij de gemiddelde poelier.  

Wat moet je doen?

1. Meng voor de dressing de olijfolie met de mosterd, azijn en het suiker tot een gladde saus.
2. Verdeel de salade over vier borden
3. Verdeel de radijsjes en de lente-ui over de sla
4. Rooster de walnoten lichtbruin in een droge koekenpan. Haal ze uit de pan.
5. Bak de spekjes in wat olie (eventueel het vet uit het blikje met gésiers) krokant.
6. Voeg de fijngehakte knoflook en de eendenmaagjes toe. Houd het vuur laag en warm de maagjes door. Intussen wordt de knoflook heel zacht gekarameliseerd. 
7. Snijd de maagjes in dunne plakjes. En verdeel deze met de spekjes en knoflook over de salade. 

   

   Ziet er toch uit als een gewoon stukje vlees?

8. Schep de dressing over de sla, bestrooi met de walnoten en serveer!

Riesling, zwagers, en zuurkool met vis

Dit wordt een heerlijk gerecht. Met Riesling. 

Eén van mijn zwagers heeft een probleem. Of liever gezegd: twee problemen. Het eerste probleem is dat hij vindt dat ik te weinig over wijn schrijf op mijn blog. Het tweede probleem is dat hij niet wil dat ik hem zwager noem.

Mijn zwager (schoonbroeder als je wilt) is zelf helemaal gepassioneerd van wijn. Zijn kelder die ooit gevuld was met oude ski's, bergschoenen en kromgebogen LP's, bevat nu aardappelkistjes waarin zijn flessen netjes gesorteerd liggen. En doordat hij ooit wat flessen kapot heeft laten vallen, waan je je in een authentieke wijnkelder als je je neus de kelder insteekt.

Hij heeft wel gelijk hoor, mijn zwager, als hij zegt dat ik te weinig aandacht voor wijn heb. Niet alleen op mijn blog, maar ook tijdens een diner. Ik heb namelijk regelmatig de neiging om mijn wijntje ("Nee, je drinkt geen wijntje, je drinkt wijn") enigszins gedachteloos naar binnen te klokken, terwijl ik intussen juist bezig ben om mijn maaltijd tot op de specerij nauwkeurig te analyseren.

En dat is natuurlijk zonde.

Gelukkig word ik wel een beetje opgeleid door schoonbroederlief. Als we toevallig gelijktijdig op vakantie zijn, bezoeken we vaak wijnhuizen waardoor mijn interesse wordt aangewakkerd. Zeker omdat we op deze wijnbezoekjes soms best bijzondere avonturen meemaken. En zeker omdat ik natuurlijk echt wel inzie dat de juiste wijnkeuze mijn maaltijd naar een hoger niveau kan tillen.

Goed. Speciaal voor mijn zwager besteed ik vandaag dus wat extra aandacht aan wijn. En doe ik de belofte hier in de toekomst ook wat meer over te gaan schrijven. Heb ik toch maar mooi één van zijn twee problemen opgelost.

********

Zachte zuurkool met Riesling en vis

De wijn van vandaag is een Riesling. Het is een Sankt Anna 2013, Riesling ‘Pur Mineral’, uit Pfalz (Duitsland). Ik heb hem gekocht bij de Jumbo voor zo'n 6 euro. Hij is fris, droog, en ik vind hem een tikje ziltig. Harold Hamersma, de bekende wijnkenner, waardeert de wijn met een 9- en vindt dat de wijn uitstekend past bij een gerecht met vis en citroen. En weet je wat nou zo mooi is? Daar kwam ik dus pas achter nádat ik de wijn had uitgezocht bij dit gerecht!

Mijn zwager kan trots op mij zijn.

Wat heb je nodig voor 2 personen?

• 350 gram zuurkool 
• 150 gram pompoen in kleine blokjes
• 2 gesnipperde uien
• 60 gram bleekselderij, in kleine ringetjes
• 150 gram zalm, in blokjes van circa 2 bij 2
• 150 gram heilbot, in blokjes van circa 2 bij 2
• 200 gram kokkels of mosselen
• 1 klein bakje crème fraiche
• 1 fles Riesling (+ 1 extra, want een deel gaat in het eten en je wilt natuurlijk wel wat drinken!)
• 1 citroen, in dunne plakjes
• 1 tak rozemarijn (2 extra ter garnering)
• 2 takjes tijm
• 1 blaadje laurier
• 2,5 blokje visbouillon

Wat moet je doen?

Let op: de zuurkool moet 45 minuten stoven.

1. Doe de zuurkool in een vergiet en spoel het heel goed af onder stromend water. Ik doe dit meestal wel een paar minuten. We willen het gerecht niet te zuur maken!
2. Bak een (braad)pan, en bak hierin de pompoen, helft van de ui en bleekselderij zachtjes aan tot de ui glazig wordt en licht gaat kleuren. Voeg dan de zuurkool toe. Schep alles goed door.
3. Schenk twee wijnglazen met Riesling bij de zuurkool en voeg 2 bouillonblokjes toe met de kruiden (laurier, rozemarijn en tijm). 
   
4. Voeg nog 2 glazen water toe en laat de zuurkool zo tenminste 45 minuten stoven. Let er op dat de zuurkool tussentijds niet droog komt te staan. 
5. Doe na de 45 minuten de resterende ui in een andere (braad)pan en bak dit kort aan. Zet de pan goed heet en gooi de kokkels in de pan. Wacht tot de kokkels heet zijn, en voeg dan de wijn, twee plakjes citroen, en het halve bouillonblokje toe. 
6. Als de kokkels opengaan, kun je de crème fraiche bij de schelpjes doen. Schep het goed door en voeg de zalm en de heilbot toe. Schep de vis voorzichtig om tot hij gaar is. Zet het vuur uit. 
   
7. Serveer de zuurkool als al het vocht bij de zuurkool verdampt is. Schep hier de vis en de romige saus overheen. Garneer met wat rozemarijn.
8. Als het goed is heb je nog ongeveer 2 glaasjes Riesling over in de fles. Ik zeg: "Proost!"

Het gerecht is ook lekker (en mooi!) met garnalen. Die moet je dan gelijktijdig met de kokkels in de pan gooien.

Lekker met krieltjes.

Over kaasfondue met bindingsangst en Duitse Italianen

Ik ging ooit op taalcursus in Sicilië en trof daar onder mijn medeleerlingen een Italiaan aan die Italiaans wilde leren. Mijn medecursisten en ik hadden nog nooit zo iets vreemds gehoord. Dat wij (uit Nederland, uit Amerika, uit Duitsland en waar dan al niet meer) in Italië waren om Italiaans te studeren, was niet zo vreemd. Maar een Italiaan?

We dachten dat we voor de gek werden gehouden. Maar niets was minder waar. Gunther (ik weet zijn naam niet meer, maar dit klinkt voor mijn verhaal wel goed) kwam uit Süd-Tirol, één van de twee provincies uit de regio Trentino Alte Adige (of Trentino Zuid-Tirol genoemd). En Gunther sprak inderdaad geen woord Italiaans. Hij sprak Duits.

Wijnhuis 'Cavit' ligt in Trentino Alto Adige

Ik had al wel vaker van Italianen gehoord dat "die lui uit het Noorden" geen echte Italianen waren, maar dat nam ik tot dan toe met een korreltje zout. Ik stelde me voor dat die Süd-Tirolers net een stel Friezen waren, die misschien op hun skûtsje wel Fries zouden spreken, maar zich toch ook wel zouden redden aan vaste (Neder)land. Maar zo werkte het voor Gunther niet.

Gunther werkte overigens überhaupt niet. En dat was precies zijn probleem. Hij was leraar en probeerde aan de bak te komen op een lagere school. In Süd-Tirol lagen de banen echter niet voor het oprapen, en daarom  werd het tijd om zijn territorium wat uit te breiden. Maar dat was dus moeilijk, als Italiaan zonder kennis van de officiële landstaal.

Zoals Gunther schijnen er nog wel meer rond te lopen in Italië. Zo geeft 70% van de circa 500.000 bewoners van Süd-Tirol aan dat Duits hun moedertaal is, tegenover 25% dat Italiaans als moedertaal ziet (de resterende 5% noemt Ladinisch als moedertaal, een soort Retro-Romaans). Dit komt omdat de provincie ooit tot Oostenrijk behoorde en de bewoners zich altijd hebben afgezet tegen Italië die het gebied na de eerste wereldoorlog bij zijn landsgrenzen voegde, ondanks fel protest van de inwoners, die zich -dus zélfs vandaag de dag nog- mede door hun taal afzonderen van de rest van het land.

Trentino Alte Adige

Of Gunther het ooit gered heeft als leraar in de zuidelijke regionen van Italië, weet ik niet. Wel weet ik dat ik nog altijd niet onder de indruk ben van míjn eigen Italiaanse taalvaardigheid....en Gunther nog een klasje lager zat dan ik. Kortom: hij had nog een hele héle lange weg te gaan.

**********

Het recept van vandaag komt uit de regio Val d'Aosta. Nu ligt Val d'Aosta voor Italianen niet direct in de omgeving van Süd-Tirol, maar relatief gezien (vanuit wereldwijd perspectief dan) zijn het bijna buren. En aangezien jullie volgens mijn statistieken ook uit de hele wereld afkomstig zijn, vond ik dit wel een sterk argument om dit recept vandaag te delen (bovendien zat je anders opgescheept met een recept voor Knödel, dus wees blij).

We eten vandaag dus: Fonduta di Fontina, kaasfondue van Fontina. Dit is een heerlijke zachte en romige kaasfondue, die echt anders is dan wat je gewend bent. Maar let op:

• Begin een dag van te voren. Je moet de kaas een tijdje in de melk laten weken.
• Houd rekening met een uur bereidingstijd: geloof me, Fontina is een kaas die heel langzaam smelt.
• Warm de fondue niet een tweede keer op. Omdat er eieren inzitten, loop je het risico om hiermee een kaasomelet te krijgen ipv fondue. 
• Fontina heeft bindingsangst! Bij mij bleef de kaas gescheiden van de melk. Frustrerend. Gelukkig was vriendinnetje S. in de buurt (ervaringsdeskundige op het gebied van -vooruit- Zwitserse kaasfondue) en toen lukte het uiteindelijk toch. We voegden wat aardappelzetmeel toe en zetten het vuur goed hoog! 

Wat heb je nodig voor circa 3-4 personen?

• 500 gram Fontina kaas (te verkrijgen bij een goede kaasboer)
• 250 ml melk
• 1 knoflookteen
• 5 eierdooiers
• 25 gram boter
• 1 tl bindmiddel (maïzena of aardappelzetmeel)

Zorg voor knapperige groenten (zie de foto onderaan) en stokbrood om de fondue te begeleiden. 

Wat moet je doen?

1. Snijd de kaas in blokjes en leg ze in een schaal. Schenk hier de melk overheen. Laat dit een nacht afgedekt in de koelkast staan.  

   

   
   

2. Smelt de boter au bien marie in een pan. Voeg de kaas en de melk toe, en laat de kaas zachtjes smelten. Reken op zeker 30 minuten.  
   
3. Als de kaas gesmolten is, kun je stuk voor stuk de eierdooiers toevoegen. Roer de kaas goed door elke keer dat je een eierdooier toevoegt. 
4. Blijf goed roeren. Voeg het bindmiddel toe en zet het vuur onder de onderste pan goed hoog. De kaas smelt pas echt als hij heel heet is. 

   

   Héter! De pan moet héter!

5. Serveer de kaasfondue met lekker veel verse groenten en stokbrood. Eet smakelijk, én: neem morgen een balansdag. 

   

   Eet smakelijk!

   
   

Dit keer ging het alarm niet af (Salone del Gusto en zeewolf met prosciutto)

Dit eten we vandaag

Eenmaal in de twee jaar stroomt Turijn vol. Met foodlovers uit alle windstreken, wijnmakers, agrariërs, Jamie Olivers wannabes, foodbloggers, internationale voedselproducenten, slowfooders, Italianen uit alle regio's, culinaire journalisten én... met mevrouw Hamburger.

Want eenmaal in de twee jaar vindt in Turijn het Salone del Gusto & Terra Madre festival plaats, een meerdaags voedselfestijn dat draait om alles dat met Slow Food te maken heeft. Je kunt er workshops volgen, meedoen aan debatten over de toekomst van de voedselindustrie, deelnemen aan proeverijen, 1000 wijnen uitproberen in de Enoteca, en vooral heel veel geweldige producten proeven uit de hele wereld. 

Check dit filmpje uit 2012 om een beeld te krijgen van Slow Food en het Festival: 

Afgelopen week was ik voor de tweede keer op de Salone del Gusto. Dit keer was nóg beter dan in 2012, mede omdat we hadden geleerd van de vorige editie:

Dit keer kochten we op tijd onze kaartjes voor de workshops, zodat we naar alle workshops van onze eerste keuze konden, zoals die over rauwe hammen uit Zuid-Europa en die over ambachtelijke Italiaanse bieren (en we dus niet een uur lang hoefden te luisteren naar 'the high or low tannanic potential van eikenhout, zoals in 2012, wat waarschijnlijk voor een exclusieve groep Noorse houthakkers een droomworkshop zou zijn geweest, maar voor een stel Hollanders zonder culinaire hout-ambities een slaapverwekkende exercitie was, deels veroorzaakt door de monotone vertaling van de tolk die zich vermoedelijk -met ons- radeloos afvroeg wat nou precies de lol van een stel houtsplinters zou kunnen zijn).

Dit keer sleepten we ongegeneerd drie (!, waarvan twee speciaal-voor-de-gelegenheid-gekochte) oma-karretjes naar Italië om te voorkomen dat de fijne motoriek van onze vingers door het gewicht van de tasjes met onze inkopen opnieuw voor enkele maanden zou worden uitgeschakeld.

Dit keer was ik voornemens om beter research te doen in de Enoteca om te voorkomen dat ik het opnieuw voor elkaar zou krijgen om uit 1000 wijnen op glas een wijn te kiezen die mijn Albert Heijn om de hoek ook verkoopt (maar had ik het uiteindelijk zo druk dat ik de Enoteca slechts op afstand heb kunnen bewonderen).

En dit keer was ik alert genoeg om niet opnieuw aan het verleidelijke touwtje op het gehandicaptentoilet (excuus, ik moest écht heel nodig) te trekken zodat het alarm ging loeien in de grote workshopzaal en ik mezelf opnieuw met rode konen achter een pilaar moest verstoppen voor de bewaking die opnieuw in grote getale aan zou komen stormen.  

Kortom: het was geweldig in Turijn!

Ik vond het wel moeilijk om een geschikt recept uit te zoeken bij dit verhaal. Op de Salone heb ik natuurlijk een aantal heerlijke ingrediënten gekocht waar ik bijzondere recepten mee kan maken, zoals roze knoflook, een paté van koperkleurige uien, geglaceerde kastanjes, gefituurde rode pepers, nduja (een Calabrese pikante smeerbare worst), 1 kilo gezouten schapenricotta (waar niet al mijn vrienden even enthousiast over zijn), en Limburgse appelstroop (om ook de aanwezige Nederlandse producenten te steunen), maar omdat het gros van deze zaken in Nederland wat moeilijk verkrijgbaar zijn, heb ik geen recept met deze ingrediënten uitgekozen.

Ik heb besloten tot  Zeewolf met Prosciutto di Parma, geïnspireerd door de workshop over rauwe ham.

Wat heb je nodig voor 4 personen?

• 100 gram uitgelekte kappertjes
• halve knoflookteen
• 4 ansjovisjes
• 1 kleine tl. geraspte citroenschil
• 4 takjes rozemarijn
• 600 gram zeewolf
• 4 dunne plakjes citroen
• 4 lange plakken dungesneden parmaham (of 8 bij kleine plakjes)
• 4 satéprikkers

Wat moet je doen?

1. Stop de kappertjes, ansjovis, knoflookteen en citroenrasp in een mengbeker en mix dit met een staafmixer tot een dikke pasta.
2. Snijd de zeewolf in 8 stukken van gelijke grootte.
3. Smeer op 4 stukken vis de kappertjespasta, en dek af met een ander stukje. 
   
4. Pak de vis in met de parmaham. 
5. Leg een takje rozemarijn en een plakje citroen op de vis, en prik dit vast met een satéprikker.
6. Bak de vis in wat olijfolie eerst aan beide kanten krokant, en zet dan een deksel op de pan. Laat de vis op laag vuur langzaam garen. Dit duurt (afhankelijk van de dikte van de vis) 10-15 minuten. 
7. Serveer en eet smakelijk! (je hoeft de citroen en rozemarijn niet op te eten hoor)

Dit is weer zo'n gerecht dat zich niet mooi laat fotograferen...

Over verwachtingsmanagement en knolselderijsoep

Met gorgonzola, pijnboompitten en rucola

Mijn oven is kapot. Dat is al de tweede keer in een jaar en dat is mega frustrerend. Met name omdat ik vorig jaar meer dan 200 euro kwijt was aan de reparatiekosten. En die prijs zegt vooral wat over hoe mooi en fijn mijn oven was toen hij het nog deed en hoe duur het zou zijn om hem te vervangen.

Natuurlijk gebeurt dit alles net als de maanden er aan komen dat de oven juist het beste tot zijn recht komt en volop aan het werk zou moeten voor het zachtjes sudderen van stoofpotjes, het geurig roosteren van varkensbuik en het poffen van kastanjes uit het bos.

Ik voel me beperkt.

Afgelopen zomer voelde ik me overigens ook behoorlijk beperkt. We hadden een huisje gehuurd in Emilia-Romagna op het landgoed van een wijnhandel waar ook kookworkshops werden gegeven. De keuken van het appartement dat we huurden had een "moderne complete keuken". Dat klonk goed, maar dat soort teksten moet men blijkbaar dus niet bij mij gebruiken. Bij een moderne complete keuken heb ik namelijk andere associaties dan een inductieplaat met vier pitten, een kast met 1 koekenpan, 1 steelpan en 1 spaghetti-pan, en een kruidenkast met alleen gemalen (!) witte peper.

Ik denk bij een moderne complete keuken aan een blinkend RVS-fornuis met een oven en een zespits (oké vooruit, een vierpits) kookplaat, aan een kast vol spannende specerijen, en aan een overload aan pannen in alle soorten en maten.

Al realiseer ik mij ook dat dit niet echt een realistische verwachting is.

De agriturismo was verder best wel heel aardig (hier na een heftige onweersbui).

Hoe dan ook, het koken in het appartement in Emilia-Romagna werd behoorlijk beperkt door de minimalistische invulling van de keuken. Het is dat het zomer was en ik graag met lokale ingrediënten wilde koken, anders was onderstaande soep misschien wel een goede keuze geweest voor mijn verblijf aldaar. Je hebt er namelijk alleen een grote soeppan voor nodig.

Oja, en een staafmixer... Zo zie je maar weer. Had ik het tóch niet kunnen maken.


Knolselderijsoep met gorgonzola en pijnboompitjes

Wat heb je nodig (4-6 personen)?

• 2 stengels bleekselderij
• 700 gram schoongemaakte knolselderij
• 2 witte ui
• 3 knoflook
• 1,5 liter water
• 1 foelie
• 1 tak rozemarijn
• 2 takjes tijm
• zout naar smaak (tenminste 2 tl.)
• gemalen chilipepertjes naar smaak
• 50 ml slagroom
• 1 el. pijnboompitten p/p (kort geroosterd)
• 30 gram gorgonzola p/p (verkruimeld)
• pluk rucola p/p

Was de knolselderij wel even goed (ik vond een levende regenworm).

Wat moet je doen?

• Snijd de bleekselderij, ui, knoflook en knolselderij in grove stukken en bak dit kort aan (circa 5 minuten) in een grote soeppan met een klein scheutje olie.
• Voeg het water toe met de foelie, rozemarijn en tijm. Kook dit tot de knolselderij gaar is en eenvoudig in te prikken is met een vork. Reken op circa 30 minuten. 
  
• Zet de staafmixer in de soep en mix alles super glad. Voeg de slagroom toe en meng dit goed door de soep. 

  

  Mix de soep super glad. 

• Breng op smaak met zout en peper.
• Serveer en garneer met de chilipepertjes, gorgonzola, rucola en pijnboompitten.
• Eet smakelijk!