Pittige bejaarden. En een recept voor sambal met gember en tomaat

In een zorgflat in Groningen zorgden enkele bejaarde bewoners onlangs voor een enorme rel. Zij weigerden namelijk om de maaltijden te eten die door de cateraar van de serviceflat werden aangeboden. Uit protest hadden zij een eigen cateraar in de arm genomen met een verser en uitgebreider aanbod.

Stamppot of gehaktbal. Dat was, als ik het goed heb onthouden, de keuze die de bewoners van de flat aangeboden kregen op de dag dat dit Groningse nieuws nationaal nieuws werd. Stamppot of gehaktbal. Ikzelf zat op dat moment aan een stukje zalm met tahin en granaatappelpitjes. En vond zelfs dat wat zwaar op de maag op een dag dat de vogels van het dak vielen door een typische lenteachtige nee-hoor-de-aarde-warmt-echt-niet-op hittegolf.  

Zelfs al was ik de grootste stamppot-fan, dan zou door deze hitte ook bij mij de lust van het eten zijn vergaan.

Het nieuws over Groningen deed me denken aan mijn oma die, zelfs al had zij aanzienlijk meer keuze bij de cateraar in haar zorgflat, op een gegeven moment snákte naar Indisch eten, naar knoflook, naar pepers, naar..... smaak. Alle weeïge sausjes op basis van bloem; Alle doorgekookte groentes; Alle zoutloze drooggebakken kipfiletjes: het kwam haar de neus uit.   

Ik moest ook even denken aan een bijeenkomst die ik onlangs bijwoonde die eindigde in een pannenkoekenhuis. Pannenkoeken. Je kunt mij niet ongelukkiger maken dan met pannenkoeken als avondeten. Bak ze dun, noem ze crêpe, gooi er cointreau, ijs en geroosterde amandeltjes over, en serveer het na een hoofdmaaltijd en je hoort mij niet klagen. Maar als hoofdgerecht?!

Zelden heb ik met zulke lange tanden een avondmaal naar binnen gewerkt tot ik met goed fatsoen de rest van mijn bordje kon laten staan. Maar gelukkig was dit wel in de wetenschap dat ik bij thuiskomst nog wat Hollandse Nieuwe in de koelkast zou aantreffen en een pittig Frans kaasje op basis van lait-cru.

Ik wist dat míjn dag nog de goede kant op zou gaan. Maar je zou maar elke dag pannenkoeken krijgen. Of stamppot. Of gehaktbal. En een rechtszaak aan de broek krijgen als je thuis stiekem toch besluit om een harinkje te eten of een stukje zalm met tahin en granaatappelpitjes. Want zo ver dreigt het te komen, daar in Groningen. De eerste aanmaning met een boete van 500 euro "per dag in overtreding" is namelijk reeds gearriveerd.

Het moet niet gekker worden. 

************************************

SAMBAL met gember en tomaat

Je wist het misschien niet, maar het is echt heel makkelijk om zelf sambal te maken. Afgelopen weekeind deed ik dat voor het eerst, en ik was heel blij verrast met het resultaat. Vrienden van mij vonden mijn versie wel iets te pittig. Ik had namelijk een paar hele pikante pepers gebruikt (de verse pepermix van Albert Heijn met enkele madame Jeanette pepers). Dat hoeft natuurlijk niet. Je kunt ook gewoon 12 Spaanse rode pepers gebruiken. 

• 10-12 Spaanse rode pepers
• 200 gram cherry tomaten
• 7 tenen knoflook
• 1 blokje van ongeveer 1 cm trassi
• 3 el ketjap manis
• 2 el basterdsuiker
• 1 stuk gember van ca. 2 cm bij 2 cm
• 2-3 kimirinootjes (let op: rauw zijn deze giftig)
• 3 limoen blaadjes
• Olijfolie 

Natuurlijk is het het beste om alles te vijzelen. Maar dat vind ik soms iets te veel gedoe.

1. Maal de pepers met de staafmixer fijn met de (geschilde) gember, kimirinootjes, knoflook en wat olijfolie. Bak dit vervolgens zachtjes aan in de olijfolie tot het lekker gaat geuren. 

   

   
   

2. Maal de tomaten, met de suiker, ketjap en de trassi vervolgens fijn tot een slappe massa. Gooi dit bij de pepers.
3. Voeg de limoenblaadjes toe, schep alles goed door en zet het vuur zacht. 
4. Laat de saus pruttelen totdat deze lekker dik is geworden. Voeg dan zout naar smaak toe.
5. Je kunt de sambal in de vriezer bewaren of in een gesteriliseerde pot. Of gewoon gelijk gebruiken natuurlijk.

Tahin, ken je het misschien? Zalm met granaatappel en tahin

Misschien herinner je het je nog, maar in januari schreef ik over alle culinaire lekkernijen die hip zouden worden in 2017. Ik noemde daarbij o.a. kikkererwten en tahin. En ik had het nog niet opgeschreven, of er werd een hummus eetwinkel & deli geopend in Utrecht Oost. Ik ben er nog niet geweest, maar het schijnt echt heerlijk te zijn.

Als je ooit zelf hummus hebt gemaakt, dan weet je waarschijnlijk wel dat het basisgerecht gemaakt wordt van kikkererwten, olijfolie, tahin, citroensap, knoflook en zout. Op zich heel simpel, maar de kwaliteit van je hummus valt en staat bij de kwaliteit van je ingrediënten: de beste kikkererwten die je zelf hebt geweekt. De smakelijkste citroenen. En de juiste balans tussen smaakmakers knoflook, zout en tahin.

Tahin, een pasta van sesamolie, is een ingrediënt dat veel gebruikt wordt in de keuken van het Midden-Oosten. En zoals dat gaat met verschillende landen en verschillende culturen, zijn er verschillende variaties: zelfs al bestaat het product primair uit sesamzaad. Het verschil komt doordat er meerdere soorten sesamzaden zijn en ook de bereidingswijze kan verschillen: de zaadjes worden meestal enige tijd geweekt, geplet, opnieuw geweekt (in zout water), vervolgens gezeefd (om de zemelen te verwijderen) en vervolgens (soms) geroosterd om daarna te vermalen.

De Israëlische tahin schijnt wat dikker te zijn dan tahin uit andere landen. Bovendien is lichte tahin (gemaakt van gepelde sesamzaadjes) wat minder uitgesproken dan donkere tahin waar de sesamzaadjes met velletjes en al in zitten.

Je moet wel opletten bij recepten dat je tahin niet verward met tehina. Tehina is een saus die gemaakt wordt met tahin. Onlangs gaf ik jullie een geweldig recept van falafel (hebben jullie natuurlijk gelijk gemaakt). Bij dit gerecht zat ook het recept voor een soort tehina: een mix van tahin, citroensap, knoflook, olijfolie, en (in dit specifieke recept) ook yoghurt.

Heb je een grote pot met tahin gekocht en weet je niet wat je er mee moet? Dan hierbij op een rijtje mijn tips:

• Maak eens zelf hummus: voeg verse kruiden toe, of gekookte bietjes, of gekookte wortel met extra komijn voor een bijzondere variatie. 
• Maak eens baba ganoush: pof enkele aubergines, schep het vruchtvlees eruit en pureer dit met knoflook, tahin, wat olijfolie, komijn, zout en olijfolie tot een dikke grove saus. 
• Smeer het op je boterham met wat komkommer en zhug (of sambal of harissa).
• Bak koekjes met stukjes chocolade en eetlepel tahin;
• Gooi het als smaakmaker in je dressing, OF:
• Maak onderstaand gerecht met zalm. 

Zalm met tahin en kruidenkorst

Dit recept is geïnspireerd op een recept van van tv-kok Pete Evans. Ik kwam op zijn site na het kijken van het tv-programma "My kitchen rules". Het is een hoofdgerecht voor vier personen.

Voor de zalm heb je nodig:

• 600 gram zalm, in vier stukken
• Wat bloem 
• 100 gram ongezouten amandelen
• 100 gram ongezouten walnoten
• 1 rode ui
• 1 Spaanse peper
• 30 gram verse koriander
• 30 gram verse platte peterselie
• 10 gram verse munt
• 1 el sumak
• 1 dl. olijfolie

Verder heb je nodig:

• 350 gram tahin
• 100 ml citroensap
• 2 tl. gemalen komijn
• 4-6 el. yoghurt
• 2 tenen knoflook
• Pitabroodjes en wat extra komijn
• 6 el. granaatappelpitjes

Hoe maak je het klaar?

1. Snijd de pitabroodjes in vieren en smeer ze in met wat olijfolie, zout en komijn. Bak lichtbruin en krokant in de oven.
2. Hak de rode ui, Spaanse peper, peterselie, munt, koriander, amandelen en walnoten tot een grove massa. Meng hier de sumak en de olijfolie doorheen. 

   

   
   

3. Meng de tahin met de citroensap, knoflook, komijn en yoghurt tot een dikke romige saus. Voeg zout naar smaak toe. 

   

   
   

4. Haal de zalm door de bloem. Klop dit af en bak de zalm in een koekenpan totdat de buitenkant goudbruin is en de binnenkant nog nét een tikkie rauw. 

   

   
   

5. Haal de zalm uit de pan en leg op een bord. Smeer een laagje tahinsaus over de zalm. Leg daarna een dikke laag van de kruidenmassa op de tahin.
6. Serveer de zalm met een eetlepel granaatappelpitjes en de stukjes pita. Heb je nog tahinsaus over? Geef die dan in een extra bakje bij je vis. 

Het leven van een foodblogger. En citroentaart met limoncello!

Jullie denken misschien dat het leven van een foodblogger over rozen gaat (altijd lekker eten, een beetje een verhaaltje schrijven en een tikkie creatief doen) maar vandaag ga ik toch echt vertellen dat dit leven ook soms zijn weerszijden heeft.

Zo heb je als foodblogger regelmatig te maken met mensen die heel erg veel stress ervaren als je bij hen komt eten. Die heel zenuwachtig worden en bijna niet meer durven te koken, omdat ze bang zijn dat je hun eten niet lekker gaat vinden. In de praktijk blijkt dat meestal nergens voor nodig, want het gros van mijn vrienden kan echt héél lekker koken. Ik vraag me zelfs af of ik ze daar onbewust op heb uitgekozen. Maar goed, het fenomeen dat mensen stress ervaren omdat je langskomt, is wel echt een "dingetje".

Zo herinner ik me een keer dat ik mijn hart luchtte bij een vriendin over de kookkunsten van gezamenlijke vriendin M. "Weet je, best veel mensen worden zenuwachtig als ik kom eten, die gaan allemaal moeilijke gerechten koken, omdat ze denken dat dat nodig is. Dan is eten bij M. wel echt heel anders. Die maakt gewoon nasi. Geen rariteiten, geen poeha, geen stress. Gewoon nasi. En dat is ook prima. Want wanneer eet ik nou nasi?"

Waarop mijn vriendinnetje mij helaas uit de droom moest helpen: "Ik help je helaas uit de droom. Want M. kan heel goed toneelspelen. Die had me toch een partijtje stress dat je kwam eten! Ze heeft echt dagen van tevoren al haar kookboeken uitgeplozen en is dagen geleden al begonnen met de voorbereidingen voor de nasi."

Dan ga je toch niet meer heel relaxed bij iemand op bezoek toch?

Er is overigens ook een groep mensen die het helemaal niet meer aandurft om je bij hen thuis uit te nodigen. Dat is de groep waarmee je koffie drinkt, eten bestelt of de lokale restaurants mee ontdekt. Wat ik overigens óók prima vind. Er is niets verkeerds aan je sterkere en minder sterke kanten erkennen (heb ik zelf altijd wat moeite mee). En zo kom je nog eens ergens. Al moet ik wel zeggen dat het zelden gebeurt dat ik dan lekkerder eet dan thuis. (Maar dat zegt volgens mij niet alleen iets over míjn kookkunsten. Het zegt ook wat over de kwaliteit van de restaurants in Utrecht).

De zwaarste last die ik als foodblogger echter moet dragen heb ik nog niet genoemd. Dat is deze: men verwacht dat jouw eten altijd lekker is.

En ik kan je wat vertellen: dat is helaas niet altijd zo!

Het gebeurt echt wel eens dat ik met lange tanden zit te eten omdat een experiment faliekant is mislukt. En dat is niet zo erg als ik de enige ben die hier van moet eten. Maar als ik gasten heb!? Mijn hemel. Dan houdt het mij nog weken bezig.

Zo maakte ik afgelopen zaterdag drie verschillende versies van ceviche: eentje met sinaasappel, rode peperbesjes en sinaasappelmunt. Eentje met limoen, granaatappelpitjes en bieslook. En eentje met citroen, koriander en rode ui. En het was niet zoals het moest zijn. De vis die mijn visboer mij had aangeraden was volkomen ongeschikt voor ceviche (het was dus eigenlijk zijn schuld dat het mislukte, dat begrijp je), en bovendien bleek mijn fijne mes bot (oké, een béétje schuld aan mijn kant). Dus in plaats van flinterdunne plakjes boterzachte en malse vis, kregen mijn gasten taaie stukjes.

En hoewel mijn hoofdgerecht (chraime met zalm) erg in de smaak leek te vallen en mijn dessert (waarvan ik aanvankelijk vreesde dat het ook mislukt was, omdat ik de oven in al mijn frustratie ook nog véél te hard had gezet), helemaal een groot succes leek te zijn, blijft het mij bezig houden: "de ceviche was niet goed". Ik had nog even hoop dat de extra limoncello die ik in en op mijn dessert had gegooid de herinnering kon helpen vervagen. Maar helaas.

Dit laat mij met twee opties: óf de ceviche in de herkansing doen (net zo lang totdat deze geslaagd is). Óf nog een keer zo'n taart met limoncello maken.....

Voor nu kies ik voor:

Citroentaart met extra veel limoncello

In het originele recept zit geen limoncello, maar alleen citroensap. Het is dan ook het recept van mijn nichtje van tien. Haar versie is zéker ook heel lekker.

• Taartvorm + handmixer
• 100 gram zachte roomboter plus wat extra
• 100 gram kristalsuiker
• 200 gram poedersuiker
• 100 gram zelfrijzend bakmeel
• Halve theelepel bakpoeder
• 2 eieren
• 50 ml citroensap
• 130 ml limoncello
• Vanille-ijs
• Munt

1. Verwarm de oven voor op 180 graden (ik deed van de stress per ongeluk 220 graden en dat viel op wonderbaarlijke wijze zeer goed uit).
2. Klop de eieren met de kristalsuiker en de helft van de poedersuiker totdat de massa schuimig wordt. 

   

   
   

3. Voeg het citroensap, de zachte boter, 40 ml limoncello, het bakpoeder en het zelfrijzend bakmeel toe. Klop dit luchtig met de mixer totdat je een dikke homogene massa hebt.

   

   
   

4. Beboter de bakvorm en giet het beslag in de vorm. Bak dit circa 18 minuten in de oven totdat de taart gaar is. 
5. Klop de resterende limoncello met de poedersuiker tot een vloeibare massa. Dit wordt een soort van drizzle (icing).
6. Prik een paar kleine gaatjes in de taart, zodat de drizzle straks lekker in de taart druipt. 
7. Serveer de taart met een bolletje ijs, wat van de limoncello-icing en versnipperde munt. 

Met citroen in de mond. Twee frisse salades.

"Mevrouw, wat is dit?" Het meisje achter de kassa kijkt naar het verse bietje in haar hand.
"Dat is een bietje" vertel ik het meisje, terwijl ik niet eens verbaasd ben over haar vraag. Hoeveel mensen kopen immers nog verse bietjes?  "Oh, zien die er zo uit?!" Het meisje reageert enthousiast. "Hoe ga je dat serveren?"

"Met een citroen in de mond en peterselie achter de oren" zeg ik automatisch en gelukkig heel zachtjes.

We gaan terug in de tijd. Ik denk naar het begin van de twintigste eeuw, maar helaas kan ik het mijn oma niet meer vragen. We gaan naar een oud herenhuis in Amsterdam. Naar een huis waar een aangetrouwde achternicht van mijn oma woonde en waar die avond een groot feestmaal geserveerd zou worden. Tenminste, zo stel ik het mij voor.

Verder verbeeld ik mij een keuken waar het hectisch is. Bezorgers lopen af en aan met exclusieve ingrediënten, en binnen in huis heerst een opgewonden sfeer. Marie (ja, nu slaat mijn fantasie echt op hol) is net begonnen aan haar eerste dag bij dit welgestelde gezin en staat zenuwachtig in de keuken in haar nieuwe uniform met gesteven schortje en hoofdkapje. 

Flats! Met een grote zwaai wordt een groot pakket op tafel gegooid door een van de loopjongens, net op het moment dat de vrouw des huizes de keuken binnenloopt. 

"Ah, fijn Marie! Dat zal de vis zijn voor vanavond. Pak jij het even uit?"

Ik stel mij voor hoe Marie onder toeziend oog van de vrouw des huizes met trillende vingers de vis uitpakt.

"Prachtig! Dat zal in de smaak vallen". In mijn fantasie zie ik de aangetrouwde achternicht van mijn oma tevreden glimlachen. Marie trekt echter wat bleekjes weg. 

"Maar mevrouw, een vis! Dat is nieuw voor mij. Ik hoop dat u het niet erg vindt dat ik het vraag, maar ik hoe wilt u dat ik dit opdien?" Marie is zelf verbaasd over de woorden die zo gemakkelijk uit haar mond komen rollen zonder ook maar een klein beetje te stotteren.

De aangetrouwde achternicht van mijn oma is duidelijk: "Nou gewoon: met een citroen in de mond en peterselie achter de oren". Ze verlaat de keuken om zich om te kleden voor het diner, en laat Marie vertwijfeld achter. 

Ik stel mij nu een prachtige eetkamer voor. Een kamer met mooie kandelaars, met kanten tafelkleden, met prachtige eetkamerstoelen en met zilver dat net gepoetst is en de gasten tegemoet schittert. Ik stel mij luidruchtige gasten voor die hebben genoten van een heerlijk aperitief en nu aan tafel zijn gaan zitten in afwachting van de eerste gang. 

Ik stel mij nu ook Marie voor, die met trillende handen de vis binnen komt brengen op een grote porseleinen schaal en langzaam, met rechte rug, naar de tafel loopt. En ik verbeeld mij hoe het gesprek eerst aarzelend in volume afneemt, en dan snel verstomt. En ik zie hoe de gasten een voor een hun blik richten op Marie. Op haar mond. Op haar oren. 

"Met citroen in de mond en peterselie achter de oren". Ik realiseer me dat ik het niet hardop gezegd heb. Ik haal opgelucht adem. "Nou gewoon. Ik maak er bietenburgers van." Het meisje kijkt alsof ik nu wel iets heel vreemds heb gezegd. Grinnikend reken ik mijn bietjes af.

*********************

Tja, het recept voor bietenburgers hebben jullie al eerder van mij gekregen. Vandaag krijgen jullie het recept voor twee heerlijke salades waarbij bekende groentes nu eens op een andere manier bereid worden dan je waarschijnlijk gewend bent. Hoe je het vervolgens serveert, mag je helemaal zelf uitmaken. De citroen in de courgettesalade moet wel uitgeknepen worden.

Courgettesalade

• 1 grote courgette
• 1 citroen
• 1 grote theelepel rode peperbesjes, licht gekneusd
• Scheutje olijfolie
• 100 gram geitenkaas in kleine stukjes
• Wat zout

Snijd de courgette in dunne reepjes (zie de foto's).Knijp de citroen uit over de courgette en laat dit bij voorkeur een dag marineren. Heb je daar geen tijd voor? Snijd ze dan iets kleiner dan op de foto en laat meng het goed door.
Giet eventueel overtollig vocht af. En meng de andere ingrediënten door de salade. 

Spinazie/venkel salade

• 100 gram verse venkel
• 50 gram spinazie
• 1 el appelazijn
• 1 el crème fraîche
• 2 el (magere) yoghurt
• 300 ml bouillon
• Wat chilipepertjes (in een molen)

Snijd de venkel in hele fijne reepjes. Blancheer ze één minuut in de kokende bouillon. Giet af en spoel na met koud water.
Als de venkel koud (en droog) is, kun je de verse spinazie toevoegen. Meng het goed door.
Klop de yoghurt, crème fraîche en appelazijn door elkaar. Voeg een beetje zout en peper toe. Besprenkel de salade met de yoghurt-dressing, en eindig met de fijngemalen chili-pepertjes.

Een open deur. Pulled chicken tortilla's

Mijn nichtje van tien vond het heerlijk!

Keanu Reeves was laatst in het nieuws. Keanu-wie? Keanu Reeves. Je weet wel die acteur. Knappe vent. Die furore maakte als sidekick van Sandra Bullock in de Jan de Bont-film Speed, waarin hij als S.W.A.T.-agent een bus met bom onschadelijk weet te maken en intussen het hart steelt van de vrouwelijke buschauffeur (Bullock). Als ze samen de busreis hebben overleefd, verwacht je dat je het hoogtepunt beleefd hebt. Maar nee hoor. Dan belanden ze ook nog in een metro die op hol slaat. (Het zou je allemaal maar gebeuren.)

Deze film heeft overigens verder helemaal niets met mijn blog van vandaag te maken.

Maar deze acteur, die Keanu dus, wist een paar weken geleden redelijk wat internationale pers op zich gericht te krijgen doordat hij zei dat hij meer van het leven wilde gaan genieten. Hij kende een mevrouw die zich het hele leven van alles had ontzegd (alcohol, vlees, vis, zonnebaden, luieren i.p.v. sporten) om maar gezond te blijven. En hij kende een meneer die alles deed wat "God verboden had" (bij wijze van spreken): feesten, zuipen, halve koeien naar binnen werken etc. Uiteindelijk werd de vrouw ziek en de man niet.

Keanu nam zich daardoor voor om zichzelf niet meer van alles te ontzeggen. Hij realiseerde zich (op inmiddels 52-jarige leeftijd) dat je het leven slechts voor een deel in eigen hand hebt (joh?!). En dat het leven verder wordt bepaald door onverwachte geluksmomenten of door domme, onredelijke en onvoorspelbare pech. En als je het leven toch niet volledig in de hand hebt, dán kun je er maar beter van genoten hebben.

Feitelijk zei hij niet iets nieuws natuurlijk. Actrice May West zei het bijvoorbeeld jaren eerder ook al (en ook die quote kom je regelmatig tegen): "Je leeft maar één keer. Maar als je dat goed doet, is één keer genoeg"

Maar het is toch wel mooi dat zo'n acteur waar we al jaren niets meer van vernomen hebben en wiens bestaan tot het lezen van mijn blog je wellicht enigszins ontschoten was, ineens weer "wereldfaam" bereikt door een open deur in te trappen. Met iets dat we eigenlijk allemaal al lang weten. Maar waar we blijkbaar soms even aan herinnerd moeten worden.

Pulled Chicken Tortilla's

Dit recept komt van de website van www.culy.nl. Ik heb het aangepast naar mijn smaak. Houd er rekening mee dat de kip wel 2 uur heel zachtjes moet stoven in de oven. Neem de tijd en geniet!

Wat heb je nodig voor 4-6 tortilla's?

Voor de kip

• 6 kippendijen
• 320 ml barbecue-saus (zie foto welke ik heb gekozen. Normaliter zou ik het zelf hebben gemaakt, maar daar had ik nu even geen zin in. En dat mocht: lees mijn verhaaltje hierboven maar)
• 1 tl. worchestersaus
• 1 tl. tabasco
• 1 tl. gemalen chipotlepepers (tegenwoordig te vinden bij Albert Heijn: bij de gedroogde kruiden/specerijen)
• 1 el. oregano
• 1 grote witte ui in dunne ringen
• 4 tenen knoflook in plakjes
• 2 dl. water (of in ieder geval tot de kip goed bedekt is

En verder ook nog:

• 150 gesneden witte kool
• 100 gram gesneden rode kool
• 50 gram geraspte worteltjes
• 1 sjalotje, gesnipperd
• 1 el. citroensap
• grote hand fijngesneden verse koriander
• tortilla's
• 2 limoenen in partjes
• bakje crème fraîche

Deze barbecue-saus had ik gekozen

Hoe maak je het klaar?

1. Verwarm de oven voor op 140 graden.
2. Gooi alle ingrediënten voor de kip in een ovenschaal. Meng alles goed door, en zet de schaal in de oven. Let er wel op dat de kip goed bedekt is met saus. 

   

   
   

3. Meng de witte kool, rode kool, worteltjes, het sjalotje, het citroensap en de koriander door elkaar. Zet afgedekt weg. 
4. Haal na twee uur de schaal met kip uit de oven. Haal de kip uit de schaal en trek met twee vorken het kippenvlees uit elkaar tot dunne draadjes. 
5. Bereid de tortilla's volgens de gebruiksaanwijzing.
6. Vul de tortilla's met de kip, de salade, en een schepje crème fraîche. Serveer er eventueel nog een bakje BBQ-saus uit de ovenschaal bij.