Jullie denken misschien dat het leven van een foodblogger over rozen gaat (altijd lekker eten, een beetje een verhaaltje schrijven en een tikkie creatief doen) maar vandaag ga ik toch echt vertellen dat dit leven ook soms zijn weerszijden heeft.
Zo heb je als foodblogger regelmatig te maken met mensen die heel erg veel stress ervaren als je bij hen komt eten. Die heel zenuwachtig worden en bijna niet meer durven te koken, omdat ze bang zijn dat je hun eten niet lekker gaat vinden. In de praktijk blijkt dat meestal nergens voor nodig, want het gros van mijn vrienden kan echt héél lekker koken. Ik vraag me zelfs af of ik ze daar onbewust op heb uitgekozen. Maar goed, het fenomeen dat mensen stress ervaren omdat je langskomt, is wel echt een "dingetje".
Zo herinner ik me een keer dat ik mijn hart luchtte bij een vriendin over de kookkunsten van gezamenlijke vriendin M. "Weet je, best veel mensen worden zenuwachtig als ik kom eten, die gaan allemaal moeilijke gerechten koken, omdat ze denken dat dat nodig is. Dan is eten bij M. wel echt heel anders. Die maakt gewoon nasi. Geen rariteiten, geen poeha, geen stress. Gewoon nasi. En dat is ook prima. Want wanneer eet ik nou nasi?"
Waarop mijn vriendinnetje mij helaas uit de droom moest helpen: "Ik help je helaas uit de droom. Want M. kan heel goed toneelspelen. Die had me toch een partijtje stress dat je kwam eten! Ze heeft echt dagen van tevoren al haar kookboeken uitgeplozen en is dagen geleden al begonnen met de voorbereidingen voor de nasi."
Dan ga je toch niet meer heel relaxed bij iemand op bezoek toch?
Er is overigens ook een groep mensen die het helemaal niet meer aandurft om je bij hen thuis uit te nodigen. Dat is de groep waarmee je koffie drinkt, eten bestelt of de lokale restaurants mee ontdekt. Wat ik overigens óók prima vind. Er is niets verkeerds aan je sterkere en minder sterke kanten erkennen (heb ik zelf altijd wat moeite mee). En zo kom je nog eens ergens. Al moet ik wel zeggen dat het zelden gebeurt dat ik dan lekkerder eet dan thuis. (Maar dat zegt volgens mij niet alleen iets over míjn kookkunsten. Het zegt ook wat over de kwaliteit van de restaurants in Utrecht).
De zwaarste last die ik als foodblogger echter moet dragen heb ik nog niet genoemd. Dat is deze: men verwacht dat jouw eten altijd lekker is.
En ik kan je wat vertellen: dat is helaas niet altijd zo!
Het gebeurt echt wel eens dat ik met lange tanden zit te eten omdat een experiment faliekant is mislukt. En dat is niet zo erg als ik de enige ben die hier van moet eten. Maar als ik gasten heb!? Mijn hemel. Dan houdt het mij nog weken bezig.
Zo maakte ik afgelopen zaterdag drie verschillende versies van ceviche: eentje met sinaasappel, rode peperbesjes en sinaasappelmunt. Eentje met limoen, granaatappelpitjes en bieslook. En eentje met citroen, koriander en rode ui. En het was niet zoals het moest zijn. De vis die mijn visboer mij had aangeraden was volkomen ongeschikt voor ceviche (het was dus eigenlijk zijn schuld dat het mislukte, dat begrijp je), en bovendien bleek mijn fijne mes bot (oké, een béétje schuld aan mijn kant). Dus in plaats van flinterdunne plakjes boterzachte en malse vis, kregen mijn gasten taaie stukjes.
En hoewel mijn hoofdgerecht (chraime met zalm) erg in de smaak leek te vallen en mijn dessert (waarvan ik aanvankelijk vreesde dat het ook mislukt was, omdat ik de oven in al mijn frustratie ook nog véél te hard had gezet), helemaal een groot succes leek te zijn, blijft het mij bezig houden: "de ceviche was niet goed". Ik had nog even hoop dat de extra limoncello die ik in en op mijn dessert had gegooid de herinnering kon helpen vervagen. Maar helaas.
Dit laat mij met twee opties: óf de ceviche in de herkansing doen (net zo lang totdat deze geslaagd is). Óf nog een keer zo'n taart met limoncello maken.....
Voor nu kies ik voor:
Citroentaart met extra veel limoncello
In het originele recept zit geen limoncello, maar alleen citroensap. Het is dan ook het recept van mijn nichtje van tien. Haar versie is zéker ook heel lekker.
- Taartvorm + handmixer
- 100 gram zachte roomboter plus wat extra
- 100 gram kristalsuiker
- 200 gram poedersuiker
- 100 gram zelfrijzend bakmeel
- Halve theelepel bakpoeder
- 2 eieren
- 50 ml citroensap
- 130 ml limoncello
- Vanille-ijs
- Munt
- Verwarm de oven voor op 180 graden (ik deed van de stress per ongeluk 220 graden en dat viel op wonderbaarlijke wijze zeer goed uit).
- Klop de eieren met de kristalsuiker en de helft van de poedersuiker totdat de massa schuimig wordt.
- Voeg het citroensap, de zachte boter, 40 ml limoncello, het bakpoeder en het zelfrijzend bakmeel toe. Klop dit luchtig met de mixer totdat je een dikke homogene massa hebt.
- Beboter de bakvorm en giet het beslag in de vorm. Bak dit circa 18 minuten in de oven totdat de taart gaar is.
- Klop de resterende limoncello met de poedersuiker tot een vloeibare massa. Dit wordt een soort van drizzle (icing).
- Prik een paar kleine gaatjes in de taart, zodat de drizzle straks lekker in de taart druipt.
- Serveer de taart met een bolletje ijs, wat van de limoncello-icing en versnipperde munt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten