Hopperdepop. Spinaziesalade met citroenkip en harissa

Afgelopen weekeind was in Utrecht het Streekbierfestival: de lente-editie. De eerlijkheid gebiedt mij te melden dat ik helaas niet in de gelegenheid was om naar het festival te gaan. De organisatie van een feestje in het kader van mijn kroonjaar stond dat in de weg. Daarom besloot ik om zélf maar een Nederlands bierproeffestivalletje te organiseren. Gewoon thuis. Dat zou vast tot extra inspiratie leiden voor mijn feestje.

Ik besloot om mijn proeverij uitsluitend om IPA's [Ai Pie Ee] te laten draaien. IPA staat voor Indian Pale Ale. Het bier heeft deze naam gekregen omdat zelfs al in de koloniale tijd de Engelsen die in India zaten niet zonder hun biertjes konden. Door wat extra alcohol en extra hop aan het bier toe te voegen, werd het mogelijk om het bier langer te bewaren. Hierdoor was het bier nog drinkbaar als het na een maandenlange zeereis vanuit Engeland in India aankwam. 

Nu is het wel zo dat een IPA tegenwoordig niet meer perse veel alcohol hoeft te bevatten. Dat zal je straks zien in mijn proeverij. De extra hop, een plant die verwant is aan wiet (!), is wel essentieel. Deze zorgt voor het kenmerkende bittertje in het bier. Zelf ben ik niet enorm dol op bitter, maar omdat hop vaak ook fruitige tonen heeft, kan ik de IPA vaak juist wel waarderen. Tezamen geeft dit het bier een volle completere smaak. Als je na een IPA een "normaal" biertje drinkt, smaakt deze nergens meer naar.

Er zijn overigens verschillende soorten hop, Dat maakt het voor brouwers leuk om te variëren, En daardoor smaken deze speciaalbieren ook allemaal anders.

BIER NUMMER 1: Brouwerij Kees. Session IPA

Dit vond ik een heel fijn biertje. Het rook fruitig en smaakte dat in eerste instantie ook. Ik proefde wat citrus (grapefruit). Je eindigt wel met een bittertje in de keel, en de smaak in de mond blijft relatief zwak. Dat zal mede komen door het lage alcoholpercentage (3.5%). 

Het bier heeft wel echt heel veel schuim.

BIER NUMMER 2: Brouwerij Jopen. Mooie Nel IPA

Dit bier kwam ik zowel in mijn Jumbo als in de Albert Heijn tegen. Dat suggereerde dat het een heel populair streekbiertje is. Toen ik het googelde, bleek dit ook zeker het geval te zijn. Sterker nog...dit bier werd in 2015 uitgeroepen tot het beste bier van Nederland. Ik zal maar niet zeggen wat ik met het bier in mijn glas heb gedaan. Voor mij was dit bier echt te bitter. De fruittonen die ik had moeten proeven, proefde ik absoluut niet.

Nu schijn ik relatief gezien meer bitters te proeven dan een ander, dus je moet mijn smaak zeker niet als uitgangspunt nemen. Probeer dit bier van 6,5% zelf maar eens.

De brouwerij Jopen is te vinden in Haarlem. De naam 'Jopen'  komt van de vaten waarin het bier vroeger werd vervoerd.

BIER NUMMER 3: 't IJ IPA

Even twijfelde ik in de winkel. Ik wilde graag vier IPA´s uitproberen, maar ik kreeg ernstig het gevoel dat dit biertje meer voor mannen was bedoeld dan voor mij. Door de naakte dame met twee sterren op haar borsten, voelde het bijna alsof ik een Playboy kocht. Ik zette mij echter over mijn weerstand heen, en was blij verrast met dit fruitige bier (fruitig krijgt zo wel ineens een beetje een andere betekenis).

Tuurlijk is ook dit bier bitter (zoals een IPA behoort te zijn), maar de fruitige tonen (citrus) overheersen. Ook bleef ik niet, zoals met de Mooie Nel, nog een kwartier een bittere nasmaak wegslikken. 

Het alcoholpercentage van dit biologische Amsterdamse bier is 7%.  Het bier is mooi oranje, bijna goud, als je het inschenkt.

BIER NUMMER 4:  Brouwerij De Molen. Vuur & Vlam

Op de fles staat dat dit bier IPA-ish is. Ik vond dit bier de lekkerste van de vier die ik heb geproefd.  

Vuur & Vlam is een erg smakelijk bier. Voor mij had dit bier een (bijna) perfecte balans tussen fruitig en bitter. Het bier heeft een volle smaak die je in je hele mond proeft en niet slechts achter in de keel of voor in de mond. De geur is een beetje karamellerig, maar niet op een vervelende manier. Want van zoet bier houd ik niet. 

Het bier heeft 6,2% alcohol, en brouwerij De Molen staat in de lijst met beste bierbrouwers van de wereld (www.ratebeer.com)!

Spinaziesalade met citroenkip en harissa

Na vier biertjes (die ik overigens niet achter elkaar heb opgedronken hoor. Geen zorgen) wilde ik toch wel iets gezonds eten. Toen moest ik ineens denken aan een super lekkere spinaziesalade die ik vroeger veel maakte. Ik heb het recept uit een kookboekje van Tio Pepe, omdat het zo lekker zou zijn met dit drankje. Omdat een Tio Pepe ook een bittertje heeft, net als een IPA, vond ik dit een goede combinatie. 

Wat heb je nodig?

• 200 gram kippendijen
• 200 gram verse spinazie
• 1 ei
• rasp van een biologische citroen
• wat paneermeel
• bieslook, fijn gehakt
• peper, zout
• stuk of 10 zongedroogde tomaatjes
• scheut olijfolie
• sap van een halve citroen
• 1-2 tl. harissa
• 1 el. honing

Hoe maak je het klaar?

1. Meng de paneermeel met de bieslook en geraspte citroen.
2. Snijd de kippendijen in reepjes. 
3. Klop het ei, en haal de reepjes kip door het ei, en vervolgens door de paneermeel.
4. Bak de kipreepjes in wat olijfolie knapperig en bruin.
5. Maak een dressing van de harissa, honing, citroensap, zout, peper, en olijfolie. Klop dit goed door elkaar en proef of je het lekker vindt. Het moet hoog op smaak zijn. 
6. Verdeel de spinazie over een groot bord, verdeel hier de zongedroogde tomaatjes en de kippetjes over.
7. Schenk de dressing over de salade en serveer!
   
   

Doe maar een tijdmachine. Chocolade met pindakaas en honing

Toen ik klein was had ik een vriendje genaamd P.

P. was exact even oud als ik op één maand na. Hij werd twee weken te vroeg geboren en ik twee weken te laat.

Onze ouders kenden elkaar goed. Maar toen onze moeders tegelijk zwanger raakten van ons, versterkte dat de vriendschap. Het betekende dat P. en ik van kleins af aan ook samen optrokken. Natuurlijk wel in het bijzijn van Sanne, zijn golden retriever, waar wij beiden dol op waren.

We waren niet elkaars allerbeste vrienden, maar brachten wel veel tijd met elkaar door. P. woonde bij mij om de hoek en we gingen naar dezelfde school. En alhoewel we niet in dezelfde klas zaten, kwam ik vaak tussen de middag bij hem en zijn ouders overblijven. We moesten dan wel altijd eerst twee ´gezonde´ boterhammen eten voordat we iets zoets mochten nemen. Dat herinner ik me nog goed, want thuis ging dat anders. Daar mochten we altijd alles op ons brood doen. In de praktijk betekende dat voor mij vaak leverworst of "spikkeltong" (iets dat toen ik later groot werd eigenlijk "salami" bleek te heten) en kwam ik uiteindelijk nooit aan het zoete beleg toe.

Met P. beleefde ik grote avonturen. We maakten hutten in het park en schaatsten op de vijver achter ons huis. We bestudeerden insecten die we in de tuin tussen de bielzen aantroffen. We vingen kikkervisjes en keken hoe ze langzaam kikker werden. We gingen met zijn ouders naar de Biesbosch om met een bootje te varen. Ik liet hem zelfs als eerste mijn kabelbaan uitproberen die ik in hun tuin had aangelegd en zelf niet helemaal vertrouwde. Zijn vader greep net op tijd in: vlak voordat P. uit de hoogste boom de diepte in sprong.

Kinderfeestje van P. Speurtocht in de Biesbosch. Hij staat links, en ik ben de blonde in het midden. 

Alhoewel de regen ons niet altijd tegenhield, speelden we ook wel in huis. Zo kwam ik er dankzij P. achter dat er in het konijnenvoer, dat ze in de garage hadden staan, hele lekkere zonnepitjes zaten die wij samen oppeuzelden. Daarna gingen we dan wel spelen in zijn kamer waar we de grote kinderencyclopedie lazen en hij mij van alles leerde over de aarde, over dinosaurussen (die hij heel goed na kon doen, net als vadertje Aarde), en over de natuur. Want dat had hij allemaal geleerd van zijn vader die net zo van bloemetjes en beestjes hield als hij.

Deze vriendschap duurde op deze wijze zo'n tien jaar. Totdat P. met zijn familie naar het oosten van het land verhuisde en wij niet veel later richting het zuiden gingen. Het contact verwaterde en verdween.

Onlangs was P. jarig: een kroonjaar. De dag erna zagen wij elkaar voor het eerst weer sinds onze basisschooltijd. Het was tijdens de herdenkingsdienst voor zijn vader die een week eerder totaal onverwachts was overleden bij een ongeluk.

Om te zeggen dat dit niet de manier was waarop ik onze reünie na al die jaren graag had gezien, lijkt mij een understatement.

Het verdriet van P. en zijn moeder, en de wetenschap welk verlies zij hadden geleden, was moeilijk om te zien. Maar tegelijkertijd was het ook mooi om tijdens de dienst de prachtige verhalen te horen over zijn vader. Verhalen die bij mij tal van herinneringen terugbrachten die ik hierboven heb beschreven. Het zijn herinneringen die hopelijk ook aan P. en zijn moeder iets van troost kunnen bieden. Al zal dat misschien nog eventjes duren. Soms zijn verhalen niet genoeg. Soms wilde je gewoon dat je de tijd kon terugdraaien.

******************

Het onderstaande recept had ik al voor deze week bedacht. Ik heb er alleen als extraatje wat zonnepitten aan toegevoegd. Gewoon uit een zakje. Niet uit het konijnenvoer.

Chocolade met pindakaas en honing

• 400 gram pure chocolade (65%)
• 100 gram boter
• 3 el pindakaas zonder suiker
• 1,5 el honing (plus een beetje)
• 125 gram gemengde ongezouten noten (zonder reclame te willen maken: ik had van Duyvis de cranberrymix met zonnepitten)
• 125 gram gepofte tarwe (met honing)

1) Smelt de chocolade au bain marie. Voeg de boter toe en laat dit ook smelten. Meng goed en voeg dan de pindakaas, honing, noten en haver toe.

2) Bedek een ovenschaal met bakpapier en stort hier de chocolademassa in. Schenk of druppel nog een paar streepjes honing over de bovenkant.

3) Laat dit 2-3 uur opstijven in de koelkast, snijd in stukjes en serveer!

Lees dit niet als je vegetarische cannelloni met Taleggio wilt eten

• Van koffie droog je niet uit.  
• In Europa is alcohol verantwoordelijk voor zo'n 13% van borstkankersterfte. 
• Als je elke dag een glas melk drinkt word je uiteindelijk een halve centimeter langer. 
• Een broodje kroket is gezonder dan een broodje kaas.  
• Eet bij voorkeur vlees van dieren die harder kunnen lopen dan jijzelf, want hoe harder een beest loopt, hoe magerder zijn vlees. 
• Appels, druiven en peren bevatten amper vitamines en zijn eigenlijk alleen goed als je ze ziet als alternatief voor een slechte snack (zoals een snickers of mars). En een banaan bevat meer voedingsstoffen.

Ik kocht afgelopen weekeind het boek "Wat is nu gezond" van Martijn Katan, emeritus hoogleraar voedingsleer aan de VU en dit zijn slechts enkele van de feitjes die je in het boek kunt lezen.

• Melkvet (uit kaas, melk, en yoghurt bijvoorbeeld) bevat bijna drie keer meer cholesterol dan varkensvet.
• Als het gaat om ijzer, kun je beter vlees eten dan spinazie. Sowieso is het voor je gezondheid beter om geen veganist te worden of vegetariër (!)

Ik schrijf op mijn blog wel vaker over wetenschappelijk onderzoek en de bijzondere kwaliteiten die soms toegeschreven worden aan producten. Zo schreef ik onder meer over avocado en kurkuma.

Het lastige aan gezondheidsclaims van producten vind ik vaak dat onduidelijk is waar de informatie vandaan komt. Zelfs bij wetenschappelijk onderzoek heb ik soms mijn twijfels. Als ik lees dat een groot deel van het onderzoek naar de gezondheidseffecten van melk gefinancierd wordt door de melkindustrie, heb ik de neiding alleen nog maar díe onderzoeken te willen geloven die een negatief resultaat hebben. Anders is het wel héél toevallig allemaal.

Martijn Katan baseert zijn boek (volgens eigen zeggen...) op die onderzoeken die ook echt bewezen onafhankelijk zijn. "Wij van wc-eend adviseren wc-eend" vind je niet terug in het boekje. 

Al met al is "Wat is nu gezond" erg leuk en informatief met weliswaar hier en daar een open deur ("Bounty, Mars en Snicker zijn ongezond"), maar ook met meerdere eyeopeners ("als je bij een boterham met appelstroop een glas sinaasappelsap drinkt, komt er door de Vitamine C meer ijzer in je lichaam dan als je er thee bij drinkt").

Ik raad je wel aan om van te voren niet de hoofdstukken over melkvet, kaas en vegetariërs te lezen. Anders heb je misschien ineens niet zo veel zin meer in onderstaand gerecht.

Cannelloni met spinazie en taleggio

Wat heb je nodig (4 porties)?

• 400 gram verse spinazie
• 1 pot artisjokken op olie (285 gram)
• 250 gram ricotta
• 10 zongedroogde tomaatjes
• 15 gram verse peterselie
• 2 knoflookteentjes
• 2 cm Spaanse peper
• 500 ml passata
• 250 ml bechamel
• 150 gram cannelloni (gedroogde pastarolletjes)
• 150 gram Taleggio

Hoe maak je het klaar?

1. Pureer de passata met de peterselie, peper, knoflook, en zongedroogde tomaatjes tot een dikke saus.
2. Bak de spinazie aan totdat de blaadjes geslonken zijn. Voeg dan de artisjokken en ricotta toe. Puur tot een saus. 
3. Schep de tomatensaus in een ovenschaal. Vul de cannelloni met de spinazie. Dit hoeft niet super netjes.
4. Schep eventuele restjes spinazie over de cannelloni. Schenk hier het restant tomatensaus overheen. 

   

   
   

5. Bestrijk de cannelloni met de bechamel (niet te veel, gewoon een laagje) en eindig met de Taleggio. 

   

   
   

6. Zet tenminste 30 minuten in de oven bij 180 graden of in ieder geval totdat de pasta gaar is en de bovenlaag pruttelt.

Stem wijzer. En borrel. Met deze hapjes.

Ik droomde onlangs dat ik Geert Wilders op sleeptouw nam. Ik nam hem mee om te laten zien dat het leven niet zo somber is als hij zijn volgers wil laten geloven en dat mensen aardig zijn. Zeker als je ook aardig tegen hen bent.

Het bleek zelf niet eens een onaardige gast te zijn, die Wilders. Hij bleek te beschikken over de nodige humor. Maar overtuigen deed ik hem niet. Hij bleek iets te lang niet meer onder de mensen te zijn geweest. En dus werd ik enigszins gefrustreerd wakker.

Ik droom vaker over politici (en onlangs ook over Holleeder, maar dat is een ander verhaal). Zo droomde ik begin november dat ik het Amerikaanse Congres mocht toespreken. Ik had mijn speech klaar, klom bovenop de spreektribune, wachtte op mijn moment, en zag toen alle blaadjes van mijn speech het publiek in waaien. "Vote for Clinton!" was vervolgens het enige wat ik nog kon uitbrengen. Met als gevolg dat het Congres boos op mij werd. Want ze hadden me niet ingehuurd om een stemadvies te geven (maar waarvoor dan wel, herinner ik me niet meer).

Ik heb overigens niet de illusie dat mijn dromen ook maar een enigszins voorspellende waarde hebben of op enigerlei wijze invloed uitoefenen op de uitkomst van verkiezingen zoals op die van ons op vijftien maart. Helaas.

En dus zal ik de avond van die bewuste dag vol spanning naar de uitslag van de verkiezingen kijken. En zal ik duimendraaiend hopen dat de Nederlander uiteindelijk toch met zijn verstand zal kiezen en niet kiest voor een populist die uitgaat van het slechte in de mens en daarbij vergeet dat een gezonde maatschappij nóóit het resultaat kan zijn van haat.

Mijn advies is dus: stem wijzer.

En als je dan toch vol spanning voor die tv zit op vijftien maart, kun je het je maar beter zo aangenaam mogelijk maken. Met deze hapjes bijvoorbeeld (dit blijft tenslotte een kookblog).

Gemarineerde champignonnetjes

• 175 gram witte kleine champignons
• 3 el. sherryazijn (goede kwaliteit)
• 2 tenen knoflook
• 5 gram verse peterselie
• 1-2 cm Spaanse peper (naar smaak)
• 2 el. olijfolie
• zout en peper

Begin tenminste 6 uur voor het serveren. Hak de knoflook fijn met de Spaanse peper en de peterselie. Gooi de paddenstoeltjes in een diepe schaal. Schenk eerst de azijn over de paddenstoelen, Meng goed door. Voeg de peterselie, knoflook, Spaanse peper, zout, peper en olijfolie toe. Het mag hoog op smaak gebracht zijn. De smaken moeten in de paddenstoeltjes trekken. Dek de schaal af en laat de champignons tenminste zes uur trekken (roer af en toe). Serveer ze op een prikkertje.

Courgetterolletjes met gorgonzola (circa 10 rolletjes)

• 1 courgette
• 75 gram gorgonzola
• 4 zongedroogde tomaatjes
• prikkertjes + een grillpan
• peper, zout en olijfolie

Snijd met een kaasschaaf hele dunne plakjes van de courgette. Grill deze heel kort tot je lichte bruine streepjes krijgt. Let op dat het niet aanbakt in de grillpan. Laat ze afkoelen.

Snijd de gorgonzola in kleine blokjes, en snijd de zongedroogde tomaatjes in dunne reepjes. 

Rol het stukje gorgonzola in de courgette, leg er een reepje tomaat bovenop, en prik dicht met een prikkertje. Bestrooi met een beetje peper en zout, en schenk er wat olijfolie overheen. 

Dit recept is geïnspireerd op een recept uit Twee Gulzige Italianen. 

Pompoensschijfjes met pancetta (stuk of 10 stuks)

• Een kwart oranje pompoen
• 10 plakjes pancetta
• 4 blaadjes salie in dunne reepjes
• peper en paprikapoeder
• ovenpapier

Verwarm de oven voor op 180 graden. Snijd de pompoen in schijven van circa 1,5 cm dik. Leg een reepje salie op een schijfje pompoen, en pak elk schijfje afzonderlijk in. Strooi wat paprikapoeder over de schijfjes en leg alles in de oven. Bak circa 20 minuten of in ieder geval tot de pompoen gaar is: draai de schijfjes wel na circa 10 minuten een keertje om. 

Vlam in de koeken(pan): flammkuchen met munster

In het dorp bij ons huis in Italië zit een supermarkt die eigenlijk meer weg lijkt te hebben van een delicatessenzaak dan van een Jumbo of Albert Heijn. Je moet er ook niet heen voor de groentes, daarvoor ga je naar de markt of de groenteboer verderop in de straat. Je (lees: ik) gaat hier heen voor de kazen, de worsten, de vleeswaren, de potjes met crèmetjes en jammetjes, en het brood.

Paolo, die de winkel runt met zijn familie, zit al járen op deze plek midden in het dorp. Ik weet nog goed dat toen ik heel klein was, de winkel ook heel klein was. Hij had toen slechts twee rijen met producten en zijn aanbod was in mijn herinnering niet echt heel bijzonder. Behalve de snoepafdeling. Die volstond. En hiervandaan kregen we altijd een kleine selectie mee als we weer naar Nederland gingen. Dit werkte super goed voor Paolo. Want door dit zakje snoep wisten wij onze ouders keer op keer naar deze winkel te slepen. 

Brood kochten wij nooit bij Paolo. Daarvoor gingen we naar de bakker die verderop in het dorp zat (nee, niet richting de groenteboer. De andere kant op). We reden dan direct achterom naar de bakkerij die onder de bakkerswinkel zat. Met deze bakker hadden we een deal. Hier konden we super vroeg terecht voordat de winkel openging. En dan haalden we om de beurt broodjes voor de huisjes bij ons in de buurt. 

In mijn herinnering waren in de bakkerij altijd zwetende mannen in witte hemden aan het werk (je weet wel, van die hemden die je altijd door een overhemd heen ziet schijnen). Het was er altijd bloedheet, omdat het brood voor onze neus in de houtoven gebakken werd nadat het eerst was gekneed, gedraaid, gegooid en gerold.

In die tijd werden alleen witte broodjes gebakken. Soms rond, soms vierkant, soms gedraaid. Maar altijd wit. We werden altijd erg vreemd aangekeken als we om bruin brood vroegen. Dat maakten ze niet. Ze snapten ook niet helemaal wat wij met die witte bolletjes deden. Beleggen? Met worst en kaas? Nee toch???

Alhoewel ik altijd een beetje misselijk werd van de gistlucht, ging ik meestal wel mee naar de bakkerij. Maar dat kwam eigenlijk omdat er altijd kittens waren die ik mocht aaien. Bovendien gaf de vrouw van de bakker me ook altijd iets lekkers mee, een lolly ofzo. Voldoende reden voor mij om tijdens mijn vakantie vroeg op te staan. Want stel je voor dat ik niet meeging en mijn zussen wel, en ik dan geen lolly had!

Tegenwoordig gaat het allemaal anders. We komen niet meer bij de bakker. Paolo heeft het brood. En dat doet hij zo goed dat wij zelf niet meer de bakkerij in hoeven. De witte bolletjes? Die haalt hij bij bakker X in het dorpje aan de andere kant van het meer. De bruine pistoletjes? Die haalt hij bij bakker Y in het dorp bij de rivier. Net als zijn volkoren broden. En de broodstengels met olijven? Die komen natuurlijk van bakker Z uit het eigen dorp.

Hij heeft een goede winkel, onze Paolo. Ik kom er graag. Maar soms, soms mis ik het wel hoor: die bakkerij zo 's ochtends vroeg. Die geur van gist. Die bebloemde mannen. Dat zweet. Die hitte in de kelder. Die kleine katjes. En stiekem natuurlijk ook...die lekkere lolly. 

Flammkuchen met munster

Wat nu? Een Frans recept uit de Elzas bij een verhaal over een Italiaanse bakker? Yep. Ik kon namelijk echt geen ander verhaal bedenken met brood en gist. Bovendien: wij rijden meestal vanuit Italië terug over de Elzas en zitten dan meestal in een leuk hotelletje waar de flammkuchen (of tarte flambee) op de menukaart staat. En.... de flammkuchen is natuurlijk eigenlijk een soort pizza. Voldoende reden dacht ik zo.

Het recept voor de bodem komt uit de Delicious.

Wat heb je nodig (4-6 personen)?

• 500 gram bloem
• 7 gram gist
• 4 el. olijfolie
• 275 lauwwarm water
• wat zout
• 150 gram crème fraîche
• 200 gram volle kwark
• beetje nootmuskaat
• 200 gram superfijn gesneden spekjes 
• 2 witte uien in dunne ringen
• 100 gram munsterkaas (in blokjes)
• 50 gram champignons (dunne plakjes)
• beetje gedroogde tijm
• ovenpapier

Hoe maak je het klaar?

1. Maak eerst het deeg door de bloem, het gist, de olijfolie en het water met een flinke snuf zout te mengen en te kneden. Het leukste is als je dit doet in een Italiaans wit hemdje. Maar dat hoeft niet. 

   

   
   

2. Laat het deeg afgedekt een uur rusten en verwarm je oven in de tussentijd voor op 230 graden.
3. Nu heb je twee opties. Ik ken recepten waarbij de spekjes en de ui rauw op de tarte worden gelegd, maar ik bak ze altijd even kort in wat olie. In ieder geval totdat de uitjes zacht zijn. 
4. Meng de crème fraîche met de kwark en nootmuskaat. 
5. Rol het deeg op ovenpaper uit tot twee grote bodems. Deze moeten flinterdun zijn. 

   

   Dit is een goede vervanging voor een deegroller

6. Smeer een laag van de creme fraiche over het deeg uit. Beleg dit vervolgens met de champignons, de uien en spekjes, en de munster. 

   

   
   

7. Zet de tarte in de oven. Reken op circa 15 minuten. De taart moet mooi gekleurd zijn (de randjes bruin, niet zwart).
8. Bestrooi met de tijm en serveer met een lekkere salade!