Wanneer je eten ontsnapt: Olijfsoepje

Ik kwam laatst een rivierkreeft tegen. Gewoon in Utrecht. In het wild. In het bos. Mijn moeder die op bezoek was, zag hem eerst. En toen zij in de buurt kwam, zwaaide het beest agressief met zijn armpjes in onze richting.

Hij was alleen en verdedigde zijn territorium zo goed als hij kon. Het was een dapper beestje en hij deed ons denken aan kerst 2001.

Het was een ouderwetse kerstavond met sneeuw. Heel veel sneeuw. En mijn familie had besloten om kreeft op het menu te zetten.

De zorg over de kreeften werd al enkele dagen van tevoren aan mij toevertrouwd, voordat ze op tweede kerstdag in de pan zouden belanden. Want met mijn schaaldierenallergie waren de beesten bij mij in ieder geval veilig op hun plek. "Zo worden ze in ieder geval niet opgegeten voordat wij dat kunnen doen", dacht mijn familie.

Samen met mijn moeder besloot ik misbruik te maken van dit vertrouwen. Dus toen de rest van de familie op eerste kerstdag bij schoonouders aan tafel schoof (of bij Van der Valk aan het werk was), stelden wij al giechelend een smsje op.

"Ojee! We hebben de scharen van de kreeften losgemaakt zodat ze even konden zwemmen in de vijver. Krijgen ze niet meer te pakken! Wat nu?"

Wij lagen in een deuk om onze geweldige grap. En onze vrienden, die ook met ons kerst zouden vieren, speelden leuk mee. "Met de kreeftenopvangcentrale. Wij hebben begrepen dat er bij u thuis een crisis is. Waarmee kunnen we u van dienst zijn?"

We hadden de grootste lol. Tot mijn zussen het sms'je lazen en door het dolle opbelden: "Weten jullie wel hoe duur die kreeften waren? En nu liggen ze in de vijver in de modder!" "Jullie willen ze zeker als huisdier houden?"

Onze aanvankelijke lol maakte plaats voor verwarring. Dachten ze nou echt...? Dat wij zo stom waren om....? Nee toch? Of toch wel?

Ja dus. De hele familie was er van overtuigd dat wij de kreeften hadden losgelaten. In de vijver. In vrijheid.

Het kleine kreeftje in Utrecht kende ons beter dan onze familie. Hij keek naar mijn moeder, hij keek naar mij, en wist voldoende. Hij zwaaide nog even stevig met zijn armen, voor we hem met opgetrokken schoudertjes hard zagen wegrennen. Door het hoge gras. Richting de dichtstbijzijnde sloot.

****

Vandaag eten we geen kreeft. Na zo'n verhaal gaan we voor een soepje dat je ook vegetarisch kunt maken door groentebouillon te gebruiken.
Het recept komt uit "Cucina Maria 2" en kreeg ik laatst als eerste gang bij diezelfde lunch als die van de wortelcocktail.

Olijvensoep

Wat heb je nodig (12 personen)?

• 1,5 liter kippenbouillon
• 4 sjalotjes (fijngehakt)
• 1 teen knoflook (fijngehakt)
• Olijfolie
• 120 gram groene olijven
• 4 zongedroogde tomaten
• 1 el. oregano
• 250 gram mascarpone
• 1 el. bloem
• 10 blaadjes basilicum
• 60 gram olijventapenade
• 1 dl. marsala

 

Hoe maak je het klaar?

1. Verwarm een hoge pan met dikke bodem en bak de sjalotjes met de knoflook in wat olijfolie totdat de uitjes goudbruin kleuren.
2. Verwarm de bouillon in een andere pan en voeg hier de olijven en zongedroogde tomaten aan toe.

   

3. Schep de oregano en de bloem door de sjalotjes en laat dit even mee bakken totdat ook de bloem lichtbruin kleurt.

   

4. Schep een klein beetje bouillon bij het uienmengsel. Klop het goed door.
5. Voeg steeds meer bouillon bij de uien, en klop dit elke keer goed door totdat alle bouillon gemengd is.
6. Breng de soep zachtjes aan de kook en meng hier de mascarpone, tapenade en basilicum doorheen.

   

7. Pureer de soep met een staafmixer en voeg de marsala toe.
8. Server de soep goed warm met een soepstengel of een olijfje op een prikkertje