De man met de hamer (heerlijke gevulde forel)

Er is een forellenkwekerij in het dorp in Italië waar ik vaak op vakantie ga. Elke zomer gaan we daar tenminste een keer heen om mooie forellen te kopen die we vervolgens in onze rookoven op het terras goudbruin roken en vol smaak naar binnen werken.

Als klein kind kwam ik al bij deze forellenkwekerij. Ik vond dit niet altijd even plezierig, omdat de visjes ter plekke werden gevangen en hun schedel ingeslagen werd met een enorme hamer. Meestal vlak onder onze neus.

De eigenaar van de kwekerij deed wel altijd zijn best om ons van dit gruwelijke tafereel af te leiden door bijvoorbeeld ”Guarda! Un uccello!” (“Kijk! Een vogel”) te roepen en naar boven te wijzen. Maar omdat mijn zussen en ik dat niet verstonden en bovendien volledig gefixeerd waren op de hamer in zijn hand, kreeg dit zelden het gewenste effect.

Tegenwoordig verkoopt de kwekerij de forelletjes vanuit hun koeling. Ik denk dat het gedoe met de hamer iets te veel huilende kindjes opleverde en de nodige verbouwereerde toeristen. En dus vindt het “hamerstuk” voortaan buiten het zicht van de klant plaats. Ik kan je zeggen: daar klaag ik niet over.

Het recept van vandaag is er –surprise surprise- dus eentje met forel. Omdat niet iedereen een rookoven heeft, zal ik jullie het recept geven van forelletjes die je in de gewone oven kunt stoppen. De forellen in de rookoven vullen we overigens altijd met salie.

Forel met wijn (4 personen)

·      4 kleine forellen

·      Scheutje olijfolie

·      4-8 gedroogde laurierblaadjes

·      100 gram pancetta (vleeswaren)

·      1 witte ui in dunne ringen

·      2 dl droge witte wijn

·      Ca 24 groene olijven zonder pit

·      Peper en zout

·      1 venkel, in dunne plakjes

·      4 aardappels, vastkokend

·      2 knoflooktenen in plakjes

1.    Verwarm de oven voor op ca. 200 graden.

2.    Schil de aardappels en kook ze ca. 10 minuten. Voeg de laatste 5 minuten de venkelplakjes toe en kook deze mee.

3.    Snijd de aardappels in partjes zodra ze voldoende zijn afgekoeld.

4.    Vul elke vis met twee laurierblaadjes en bestrooi de binnenkant van de vis met wat peper en zout.

5.    Wikkel wat pancetta om elke vis. De vis hoeft niet helemaal bedekt te zijn.

6.    Zorg voor 4 stukken aluminiumfolie of bakpapier die groot genoeg zijn om de vis in te doen.

7.    Leg eerst wat aardappel en wat venkel in de folie. Leg hier vervolgens een vis bovenop.

8.    Bestrooi de vis met de ui, knoflook en de olijven.

9.    Giet hier wat olijfolie en wat wijn bij.

10. Vouw de folie voorzichtig dicht.

11. Zet de pakketjes in de oven en laat deze in ca. 30 minuten gaar worden.

Omdat mijn oven stuk is, heb ik de forel klaargemaakt in een grote stoofpan. Dat ging ook prima! Je moet de vis dan natuurlijk niet in het folietje vouwen. Maar gewoon in de pan met wijn laten gaarstomen.

Achter elk gezicht een bijzonder verhaal (maiskolven met paprikaboter)

Sommige mensen vinden het vreemd, maar ik kan echt énorm genieten van een lege dag in mijn weekeind. Door de week heb ik het vaak behoorlijk druk, en niets is dan fijner dan een vrije vrijdagavond gevolgd door een vrije zaterdag: een zaterdag waarop je met niemand afspreekt en die je bewust vrijhoudt.

De meeste mensen kennen mij goed genoeg om zich geen zorgen te maken over mij en mijn vrije zaterdag. Ten eerste hoef ik zeker niet elke week zo'n dag (dan is de lol er van af). En ten tweede is het misschien wel zo dat ik met niemand afspreek op die dag, maar is het zeker niet zo dat ik niemand spreek. Integendeel! Juist op deze dag heb ik de meest verrassende gesprekken.

Want na een beetje te hebben uitgeslapen, pak ik mijn grote boodschappentas en vertrek ik OF naar de markt OF naar de wijk Lombok OF naar Utrecht Oost alwaar ik de leukste zaakjes en kraampjes ken en praatjes maak met iedereen. Ik hoor de laatste roddels en ontwikkelingen, ik ontdek nieuwe producten en ik weet weer dat achter ieder gezicht een bijzonder verhaal schuilt.

Ik kom op zo’n zaterdag overigens ook meestal thuis met veel meer spullen dan ik nodig heb, want op zo’n dag laat ik mij graag overtuigen van het nut van dingen die ik nooit eerder in mijn leven had gemist, maar waarvan ik mij ineens afvraag hoe ik het ooit zonder heb gered.

Vaak zijn het hele aparte dingen zoals  ‘Gastronomisch Zeesap’, een ‘Chocoladeplankje voor bij de wijn’ en houten plankjes waarin je vis kunt wikkelen en kunt garen in de oven.

Zonder zo’n vrije zaterdag had ik dat waarschijnlijk allemaal gemist!

www.ztrdg.nl is een website van mensen die dat begrijpen. Deze website is speciaal gemaakt voor mensen zoals ik. Zij begrijpen wat ik wil met mijn lege zaterdag: op zoek gaan naar verse, mooie, lokale producten. Tijd nemen om te koken.  Kletsen met lokale ondernemers. De ‘kleine man’ ondersteunen. En vooral….genieten!

En dan nog wikkelen in wijnbladen... www.ztrdg.nl

Met het risico dat ik jullie kwijt raak aan www.ztrdg.nl , hoop ik toch dat jullie een keer een kijkje nemen op hun site.

Hierbij een recept dat ik recentelijk van hun site heb geplukt en met wat vrienden heb gemaakt (cursief mijn opmerkingen):

Maïskolven met paprika-boter (4 personen)

·      4 maïskolven met loof

·      1 rode puntpaprika

·      150 g roomboter

·      1 klein bosje koriander

·      zout

Trek het loof van de maïskolven naar beneden en kook de maïs zo 10 min (wij hebben het loof er gewoon helemaal afgetrokken). Leg de kolven vervolgens op de bbq of grillpan en rooster rustig gaar en bruin. Maak ondertussen een kruidenboter door de paprika klein te snijden en te mengen met de roomboter, gehakte koriander en wat zout. Voeg eventueel een Spaans pepertje toe. Serveer de boter samen met de maïs. Ook lekker bestrooid met geraspte Parmezaanse kaas.

Over mevrouw N. en de gehaktbal van Lodewijk Dupont

Zoals je misschien hebt gemerkt, ben ik dol op de Italiaanse keuken. Maar ook de keukens uit het Midden-Oosten en Midden-Amerika kunnen mij bijzonder blij maken. Heel soms maak ik ook uitstapjes naar andere landen: dan maak ik spontaan iets Indiaas, Indisch, Vietnamees of Chileens, maar die keren zijn –zoals je waarschijnlijk hebt gezien- duidelijk in de minderheid.

De Hollandse keuken vind je ook niet heel vaak terug in mijn keuken (en dus op dit blog), al kun je natuurlijk de nodige discussie voeren over wat nu eigenlijk de Hollandse keuken is. Maar ik denk dat we het er redelijk over eens zullen zijn dat gekookte aardappels, slavinken, stamppotten en gerookte worsten hier in ieder geval zeker toe behoren. Net als…

De gehaktbal.

Ik had daarom ook niet verwacht dat ik ooit op mijn blog het recept voor een gehaktbal zou plaatsen. Maar ja, de ene gehaktbal is de andere niet. En dit recept vind ik bijzonder genoeg om te plaatsen. Niet alleen heeft deze gehaktbal duidelijk Indische invloeden, ook is het recept het lievelingsrecept van mevrouw N. En afgelopen vrijdag bereikte mij het verdrietige bericht dat zij die dag onverwachts is overleden.

Mevrouw N. ontdekte het recept ooit in het Eindhovens Dagblad waarin ene Jacques Nieskens regelmatig columns schreef onder het pseudoniem Lodewijk Dupont. Mevrouw N. woonde in haar jongste jeugd in Indonesië en dat verklaart vermoedelijk de aantrekkingskracht van dit recept, met smaakmakers als foelie en ketjap.

Foelie (ongemalen)

Mevrouw N. was dol op deze gehaktballen. In de jaren dat zij alleen en nog zelfstandig woonde maakte zij deze zeer regelmatig klaar. Dan kocht ze een grote hoeveelheid gehakt, trok zij haar kruidenla open en draaide zij rap 7 ballen: eentje voor elke dag. Je kunt veel zeggen over de eentonigheid van haar dagelijkse menu, maar mevrouw N. wist er toch mooi de benijdenswaardige leeftijd van 85 jaar mee te bereiken!

Ter nagedachtenis aan mevrouw N, ontvangen jullie hierbij het recept voor de gehaktbal van Lodewijk Dupont (4-5  personen). Ga uit van volle (thee)lepels.

·         10 druppels tabasco

·         1 el. ketjap

·         ½ tl gemalen nootmuskaat

·         ½ tl paprikapoeder

·         1 el. mosterd

·         500 gram ijskoud rundergehakt

·         10 druppels maggi

·         ½ theelepel kerrie

·         1/3 tl. gemalen foelie

·         2 tenen geperste knoflook

·         2 eieren

Het recept is verder bijzonder eenvoudig.

Meng alle ingrediënten en kneed het gehakt tenminste 10 minuten lang door. In eerste instantie denk je dat er teveel vocht in zit, maar als je lang genoeg kneedt blijkt dit mee te vallen.

Draai vervolgens balletjes van het mengsel.

Laat de balletjes voor het beste resultaat een half uurtje opstijven in de koeling. Bak ze daarna goudbruin in wat boter. Voeg wat vocht (water) toe en stoof de ballen in het vocht gaar.  Afhankelijk van de grootte van de bal duurt dit 15-30 minuten. Keer ze af en toe om.

Tip 1: Ik heb de ballen getest met een vriendin, en wij denken dat ze het beste tot hun recht komen wanneer je ze klein houdt (grootte: pingpongbal).

Tip 2: Maak je iets grotere gehaktballen (zoals op de foto) dan is het heel lekker wanneer je een grote schep mosterd toevoegt aan het stoofwater. Laat het vocht dan heel goed inkoken. Uiteindelijk houd je een hele lekkere saus over. 

Over een knapperige krekel en een sappige biefstuk (pasta met garnalen)

Soms lees je iets in de krant waar je erg blij van wordt. Zo las ik recentelijk over een onderzoek naar het consumeren van insecten. Insecten schijnen namelijk het voedsel van de toekomst te worden: ze nemen niet veel plek in, zijn voedzaam, zijn overal en overvloedig aanwezig, en mede hierdoor een stuk duurzamer dan de koe in de wei en het varken in de schuur.

Als het aan de experts op het gebied van duurzaamheid en het ‘eten van de toekomst’  ligt gaan we dus over een tijdje allemaal aan de meelworm, sprinkhaan of krekel, en verdwijnt de milieuvervuilende grootgrondgebruikende vierpoter langzaam van het menu.

“En waarom word je hier dan zo blij van?” hoor ik je vragen (met angst en afschuw in de stem).

Nou, wat blijkt: als je allergisch bent voor schaaldieren (zoals ik) dan word je afgeraden om insecten te eten!

Hé, is dat nou vervelend. Zitten jullie dadelijk massaal aan de meelworm met rode saus en moet ik het doen met een sappige biefstuk. Ja, life is tough. Dit betekent dus ook dat ik alle lekkernijen van de website www.insecteneten.nl voortaan aan mij voorbij moet laten gaan.

Je begrijpt. Ik was in tranen toen ik dit las.

Ik heb overigens wel eens een meelworm geproefd en een sprinkhaan geprobeerd. Zo achteraf bekeken begrijp ik nu ook waarom ik er zo misselijk van werd. Ik dacht toentertijd dat het kwam omdat het eten van deze beestjes (net als orgaanvlees, zie één van mijn eerdere verhaaltjes) mij niet van nature makkelijk afgaan.  Maar zo achteraf blijk ik dus eigenlijk een hele goede reden te hebben.

Mooi, is dat ook weer opgelost.

Nou jongens, eet smakelijk!

Om in het thema van het onderwerp te blijven, krijgen jullie van mij een geweldig recept met garnalen. Dit is het recept waar ik mij blijkbaar zodanig ongans aan heb gegeten dat zich op mijn 22^ste tot mijn grote verdriet een schaaldierenallergie ontwikkelde.  En dat is heel zielig. Dus vergeet dat niet als jij over een paar jaar met je bordje meelworm vol jaloezie naar mijn sappige biefstuk kijkt.

Spaghetti met gorgonzola en garnalen

·      100 gram gorgonzola

·      Zout en peper

·      Tagliatelle

·      150 ml room

·      300 gram garnalen

·      1 dl witte wijn

·      1 dunne prei in snippers

·      Klein bosje platte peterselie (fijngehakt)

·      2 tenen knoflook (fijngehakt)

·      Evt. wat knapperig brood om de heerlijke saus mee op te snoepen

1.    Kook de pasta gaar volgens de gebruiksaanwijzing op de verpakking.

2.    Bak in wat olijfolie de prei en knoflook zachtjes aan. Voeg dan de wijn, gorgonzola en room toe, en laat dit even inkoken tot de kaas is gesmolten.

3.    Voeg dan de garnalen toe en kook deze in de saus in ca. 3-5 minuten gaar.

4.    Serveer de pasta met de saus en garneer met een beetje peterselie.

Ps. 1: Italianen vinden eigenlijk dat kaas en vis niet samen kan. Maar dat negeren we in dit recept dus maar even.

Ps. 2: Wij namen ook vaak ongepelde garnalen voor dit recept. En dan gingen we lekker met onze handen eten.

Wat is het verband tussen de European Youth Olympics en een artisjok?

Ik wilde vandaag eigenlijk schrijven over het European Youth Olympic Festival dat momenteel plaatsvindt in Utrecht. Maar ik wilde ook wat vertellen over artisjokken. En hoe lang ik mijn hoofd er ook over probeer te breken, ik kan eigenlijk geen logisch verband verzinnen tussen deze twee onderwerpen:

·      Je ziet artisjokken momenteel overal, net als EYOF-deelnemers?

·      Een artisjok is heel gezond, net als heel veel sporten?

·      Frankrijk doet mee aan de EYOF en een artisjok met vinaigrette is heel populair in Frankrijk? (maar waarom dan geen Russisch Ei op het menu, want de Russen doen ook mee?)

·      De artisjok behoort tot de composietenfamilie en hiertoe behoort ook de goudsbloem. En goud is de mooiste medaille die je kunt winnen tijdens de EYOF?

·      Eén van de recepten komt van opi, de Belgische moeder van mijn oma, en (drie keer raden….) België doet ook mee aan de EYOF?

De Koning bij de opening van de EYOF

Tja. Ik kom eigenlijk tot de conclusie dat de link tussen mijn artisjokkenrecept en de EYOF ver te zoeken is. En dat is jammer, want over de EYOF kan ik best leuke dingen schrijven. Namelijk dat het een heel bijzonder evenement is waar meer dan 2000 sporters uit heel Europa en Israël (hé….ik had ook iets over falafel kunnen schrijven) aan deelnemen. En dat het gaat om jonge sporters in de leeftijdscategorie 13-18 jaar. En dat dit sporters zijn die je mogelijk later ook terug zult zien bij de echte Olympische Spelen. En dat er wordt gesport in 9 verschillende disciplines (waaronder tennis, judo en basketbal). En dat a.s. vrijdag alweer de laatste dag is…

Maar goed. Helaas heb ik dus geen -anders dan vergezocht- verband kunnen leggen tussen de EYOF en 'de artisjok'. Vandaar dat ik het voor vandaag maar gewoon laat bij een basisrecept voor gekookte artisjok en twee recepten voor een heerlijke bijpassende vinaigrette.   

Basisrecept artisjok:

·      Water

·      Zout

·      Grote artisjok

Snijd het steeltje van de artisjok. Breng een grote pan met water aan de kook en voeg het zout toe.

Kook de artisjok afhankelijk van de grootte 30-60 minuten. Zorg dat de artisjok onder water staat of leg een deksel op de pan. Ik trek na ca. 30 minuten meestal aan een van de grotere bladeren. Als deze zonder veel moeite loskomt, is je artisjok gaar. Giet je artisjok af (zet hem op zijn kop) en laat hem even afkoelen.

De vinaigrette van opi (voor twee grote artisjokken)

1 fijngehakt sjalotje

1 fijngehakte knoflookteen

1 eetlepel pittige mosterd

1 scheut Worcestershire sauce

1 hardgekookt ei, fijn geprakt

3 delen olijfolie op 1 deel witte wijn azijn

Mijn vinaigrette (voor twee grote artisjokken)

1 kwart rode ui, in hele kleine stukjes

1 fijngehakte knoflookteen

10 basilicumblaadjes

Snufje suiker

1 theelepel dijonmosterd

Snuf zout en wat peper

3 delen olijfolie op 1 deel witte wijn azijn

Voor beide recepten geldt: Maak de dressing. Giet deze deels over de artisjok en serveer het resterende deel apart. Zo kan iedereen naar smaak extra dressing aan de artisjok toevoegen.

Oja, voor ik het vergeet. Je eet dus niet de hele artisjok op hè! Vorige week stond nog in de krant dat iemand een hele artisjok had opgegeten en met maagklachten in het ziekenhuis was beland (zie ook Ars Aequi). Op advies van de auteur van dit artikel plaats ik even een disclaimer dat ik niet verantwoordelijk ben voor enige schade die je op zou kunnen lopen door het opeten van een artisjok.



Deze haren moet je dus niet eten



 En voor de zekerheid plaats ik ook nog een eetinstructie:

 Je plukt de blaadjes uit de artisjok, dipt ze in de dressing en schraapt met je tanden het ‘vruchtvlees’ van elk blaadje. Het is handwerk en niet te eten met mes en vork. Aan het einde van alle blaadjes houd je een kern met ‘haartjes’ over. Deze haartjes moet je niet eten. Verwijder deze totdat je een bodem overhoudt. Vul deze bodem met de dressing en snoep deze op.

p.s. wil je de EYOF nog bezoeken? Dan kan dat t/m a.s. vrijdag. Meer info vind je hier.

Ik rammel-dan (en couscoussalade met heel veel kruiden)

Zoals je waarschijnlijk wel weet is deze week de Ramadan begonnen. Dit betekent dat moslims over de hele wereld ongeveer een maand lang van zonopgang tot zonsondergang niet eten of drinken.  De Ramadam is bedoeld om de mens te leren om zich te beheersen en meer zelfdiscipline te verkrijgen. De achterliggende gedachte is dat het vasten moet bijdragen aan het verkrijgen van onderling respect, een groot saamhorigheidsgevoel en uiteindelijk een mooiere wereld.  

Foto's van het Djemaa el Fna-plein, Marrakech

Ik vind het een prachtige gedachte. Maar moet je je voorstellen: een maand lang alleen eten of drinken als de zon onder is. En dus ook geen water drinken, terwijl de dagen langer zijn dan ooit en de temperatuur op zijn hoogst is (al valt dat momenteel in Nederland nog wel mee…) .

Ik heb echt enorm veel bewondering en respect voor al die mensen die het voor elkaar krijgen om dit een hele maand lang vol te houden.

Ik ben geen moslim en ben daardoor ook zonder deze ‘maand van inkeer’ opgegroeid.  Ik zou het (mede daardoor) ook niet kunnen: alleen ‘s nachts eten en drinken. Alleen al de gedachte aan het niet kunnen drinken van water op het moment dat je dat wilt, maakt mij direct dorstig. En ken jij die reclame over die chocoladereep waar een voetballer in Alexis van Dynasty verandert? Ja? Nou, zo gedraag ik mij ook als ik honger heb.

Daarom denk ik dat het voor iedereen maar goed is dat ik niet meedoe aan de ramadan. Zo draag ik op mijn eigen wijze ook een beetje bij aan een mooiere wereld.

Om een beetje in thema te blijven, krijgen jullie vandaag een heerlijk zomers couscous-recept. Perfect bij de lunch of bij de BBQ, óf ’s avonds na zonsondergang. Voor ca. 4 personen.

Couscous met heel veel tuinkruiden

·      250 gram couscous

·      100 gram feta, héél klein gesneden

·      2 bosuien in dunne ringen

·      Een handje ongezouten cashewnoten (in grove stukken)

·      scheut olijfolie

·      1 ingemaakte citroen (te verkrijgen bij de Marokkaanse winkel)

·      200 gram Griekse volle yoghurt

·      3 el. gehakte munt

·      2 el. gehakte koriander

·      2 el. gehakte bieslook

·      3 el. gehakte platte peterselie

Kook ca. 350 ml water en schenk dit over de couscous. Meng het even goed, eventueel met nog een scheutje olijfolie, en laat de couscous afkoelen.

Snijd de schil  van de ingemaakte citroen in piepkleine stukjes en meng deze door de yoghurt. Zet dit opzij.

Meng de peterselie, koriander, bieslook, peterselie , lente-ui, nootjes en feta door de couscous. Houd een paar lente-uitjes en nootjes achter de hand. Proef of de couscous goed op smaak is. Doordat je zoveel kruiden gebruikt, zul je merken dat je minder zout en peper nodig hebt dan je misschien anders zou toevoegen.

Serveer de couscous met een schep van de yoghurt. Garneer met de resterende lente-ui en nootjes.

Ps. Ingemaakte citroen koop je vaak in grotere hoeveelheden (ca. 5-6 stuks). Deze citroenen zijn geconserveerd in zout water en daardoor echter super lang houdbaar. Laat je dus niet afschrikken  door de hoeveelheid, en houd  deze blog in de gaten. Er volgen zeker nog andere recepten met ingemaakte citroen, en in de tussentijd bewaar je de citroenen gewoon in het sap in de koelkast.

Links "pearl"couscous. Rechts "normale''

Ben je in een hurry? Maak dan chimichurri

Afgelopen zondag zag ik de dames staan. Duidelijk Zuid-Amerikaans. Ze stonden op de Streekmarkt en ze verkochten enchiladas. Chileense enchiladas om precies te zijn.

Ik had al wat inkopen gedaan.  Mijn tassen waren gevuld met een sappige gerookte poon, drie verschillende soorten Perry (cider gemaakt van peren), gerookte knoflook, en twee mooie bevroren lamskoteletten. En toen passeerde ik hen.

In eerste instantie liep ik de dames voorbij. Maar toen ik hun Spaanse geklets hoorde en zag hoe ze samen (één oudere dame, en één jongere) gezellig keuvelend bezig waren in hun kraampje, keerde ik toch weer om. Te aandoenlijk om te passeren.

De dames  verkochten dus enchiladas: Zuid-Amerikaanse deegflapjes. En wel twee soorten: eentje met kip en eentje met gehakt.  En als je wilde, kreeg je er voor 50 cent “sambal-bij”.

Bij navraag bleek de “sambal” chimichurri [tjimmitjurri] te zijn: een saus die in Zuid–Amerikaanse landen bij een stukje vlees wordt geserveerd, meestal op basis van peterselie.

Deze dames serveerden de chimichurri echter bij de enchiladas. En niet met peterselie, maar met koriander. Het was héérlijk. Zeker bij de enchilada die goed gevuld was met kip en verschillende groenten, was de frisheid van de chimchurri een perfecte tegenhanger. Dát moest ik natuurlijk gelijk namaken!

Op internet ben ik gaan zoeken naar het originele recept. Maar dat lijkt er dus niet te zijn. Ik heb dus maar mijn eigen variant gemaakt. En deze opgegeten met de twee lamskoteletjes die ik ook op de markt had gekocht. Heerlijk zomers, heerlijk fris, makkelijk te maken, en (naar mijn mening) multi-inzetbaar. Donderdag eet ik de resterende chimichurri met een stukje vis.

Mijn chimichurri met lamsvlees (2 personen)

·           3 cm Spaanse peper

·           4-5 el. gehakte koriander

·           1 fijngehakte knoflookteen

·           1 kwart rode ui, fijngehakt

·           Sap van een halve limoen

·           Een scheut goede olijfolie

·           Zout

·           4 lamskoteletten

Laat de koteletten lekker op kamertemperatuur komen, terwijl je de overige ingrediënten goed mengt.

Bak de koteletten zonder olie, peper of zout in een gloeiend hete grillpan tot ze van buiten mooie grillstrepen hebben, en van binnen nog wat rosé zijn (dit kan overigens natuurlijk ook op de BBQ).

Serveer de koteletten met de chimichurri. Smullen maar!

UI-termate breed inzetbaar (salade met zoete uien-compote)

Een paar weken geleden vertelde ik op mijn blog dat ik eenmaal per jaar voor mijn plezier een week kok ben op een kasteel (zie: mijn verhaaltje "Koken op het kasteel"). Dit doe ik tijdens een schildercursus waar eten voor de meeste gasten soms een even zo groot en belangrijk onderdeel van de vakantie vormt als het leren schilderen.

Voor mij betekent deze week dat ik 1 tot 2 maanden van tevoren al bezig ben met het samenstellen van een uitgebalanceerd menu. Ik blader al mijn kooktijdschriften van het voorgaande jaar door, check mijn kookboekenkast en zoek naar lekkere maaltijden met vlees of vis. Of vlees noch vis. Ik maak hele schema's met dagmenu's en schuif tot het allerlaatste moment met mijn recepten totdat ik echt tevreden ben en het idee heb dat ik een goed gevarieerd weekprogramma op papier heb. Dit is het moment dat ik mijn ingrediëntenlijsten naar de organisator van de schildercursus stuur en een lijstje maak met zaken die ik thuis nog moet aanschaffen. 

De grap is dat ik -hoe gevarieerd mijn menu ook is- elk jaar een thema lijk te hebben in mijn gerechten. En meestal heb ik dat pas door als ik de organisator van de cursus vol verbazing hoor uitroepen: jeetje meid, heb je nóg meer ... nodig? 

Ik blijk het thema van de week overigens wel elk jaar te veranderen. Waar ik twee jaar geleden liters slagroom (oeps...) en kilo's citroenen nodig leek te hebben, blijk ik dit jaar als thema "toetjes van koekjes" en "ui" te hebben. 

En over die ui wil ik het vandaag hebben. Want wat heb ik zoal gemaakt deze week?             

De eerste avond op het kasteel maakte ik een geitenkaassalade met een rode uien-compote (dit is het recept van deze week). Als eerste lunch op het kasteel had ik (uit de Delicious) wortel-kikkererwtenkoekjes gemaakt met (eigen inbreng) gefrituurde witte uien. Bij de tweede lunch op dinsdag volgde de plaattaart met Italiaanse worst, salie en....rode ui. En de derde avond op het kasteel had ik naast mijn kalfsvleesjes voor iedereen een zacht gestoofde rode ui met tijm en boter als bijgerecht. Daarnaast zat er deze week rode ui (fijn gesneden) in mijn bonensalade, bosui (gesnipperd) in de risotto primavera, witte ui (gepureerd) in de Indiase Saag en wat witte ui (in ringen) in mijn gehakt-crespelles van vrijdag. 

Als ik het zo nareken denk ik dat we met elkaar zo'n 5 kilo ui op hebben gesnoept deze week! Dat is in ieder geval een stuk gezonder dan de liters slagroom uit mijn eerste jaar. En omdat ik de uien bijna altijd gaar (en niet rauw)  geserveerd heb, heeft niemand er volgens mij last van gehad. En anders had ik dat zeer waarschijnlijk wel gemerkt (op wat voor manier dan ook...)!

Witlofsalade met kletsenbrood, geitenkaas en uien-compote. Voor 1 persoon.

·           1/3 stronkje witlof (of meer als je dat lekker vindt). In lange repen.

·           plukje veldsla 

·           3 kleine plakjes zachte geitenkaas (zo'n voorgesneden rolletje) 

·           1 flinterdun plakje kletsenbrood (dit is heel compact noten/krentenbrood, dat bij een kaasplankje wordt gegeten)

·           1 rode ui in hele dunne ringetjes

·           3-4 el. gembersiroop 

·           roomboter (klein klontje)

·           vers gemalen peper

·           1-2 el. balsamicoazijn 

·           1-2 ingemaakte gemberballetjes (fijngesneden)

·           wat olijfolie

Smelt de boter in een pannetje. Voeg de ui toe. Laat deze heel zachtjes smoren totdat de ringetjes zacht en gaar worden. Voeg dan de gember, het gembernat, de balsamicoazijn en de peper toe. Laat dit nog even zachtjes smoren tot het vocht verdampt is. Proef of je het lekker vindt, en voeg eventueel nog wat van de ingrediënten toe.

Verdeel de witlof over een bordje. Plaats in het midden een bosje veldsla en verdeel de drie stukjes geitenkaas over de salade. Maak de salade eventueel wat aan met wat balsamico en olijfolie (in die volgorde, anders glijdt de balsamico van je sla af). 

Schep de uiencompote op de veldsla en geitenkaas. Steek het kletsenbroodje in de sla en serveer! 

Overigens is het geen probleem als je het kletsenbrood niet kunt vinden. Dan gebruik je het gewoon niet.