Een buitenkeuken. Dat was het cadeau dat ik vorig jaar van mijn familie en vrienden kreeg toen ik een kroonjaar bereikte en een groot feest vierde in Italië. Een buitenkeuken! Hoe mooi kun je het krijgen?
Nu was het niet zo dat ik geblinddoekt naar buiten werd geleid en voor mijn neus een hele keuken stond. Nee. Ik kreeg een cheque. Ja, een cheque. En een cheque betekent keuzes. En keuzes betekent natuurlijk: STRESS!
Kortom: ik bevroor.
Niet letterlijk natuurlijk. Want het was gelukkig erg mooi weer tijdens mijn feestje. Maar figuurlijk. Ik wist gewoonweg niet waar ik moest beginnen. Wat voor buitenkeuken zou ik nemen?
Ik droomde altijd al van een mooie veranda van hout, met een bar, biertap, ingebouwde koelkast, een groot fornuis, spit voor de kip, en bubbelbad ernaast. Maar hoewel mijn vrienden en familie misschien wel veel om mij geven, zat een dergelijke buitenkeuken er niet in. Tenzij ik daarnaast ook de loterij zou winnen. En je weet hoe groot die kans is.
Maar wat voor keuken zou ik dan wel doen? Ik voelde mijn creatieve en behoorlijk latent aanwezige kluskant ineens de kop op steken. Hé! Misschien kon ik zelf wel een stenen muurtje bouwen?! Zo moeilijk kon dat toch niet zijn? Dan schuif ik er wel een BBQ in, maak ik van cement een soort van koelvak, zaag ik een houten snijplank die als deksel dient, creëer ik een barretje..... Hmm, ik krabde wat achter mijn oren. Miss Hamburger + gereedschap = niet de beste beslissing.
Maar wat dan?
Een pizza-oven dan? Dat was natuurlijk ook wel heel erg gaaf. Zo'n hele grote, die ik dan achterin de tuin zou zetten, en waar ik dan in de zomer met lange tafels vol vrienden achtereenvolgens de ene na de andere dampende pizza uit zou serveren. Ja, dat was een goed plan!
Nee dus. Dat bleek helemaal geen goed plan. De enige pizza-oven die ik aantrof in de omgeving van ons Italiaanse huis was Grieks en 1000 kilo (daar zat overigens geen causaal verband tussen). Bovendien moest deze eerst uit elkaar gehaald worden. Daarna vervoerd. En dan weer in elkaar gezet worden. Door twee mannen. Die hier ook nog een keertje een half maandsalaris voor rekenden ("ja mevrouw, uw heeft het over 1000 kilo"). Ik kocht toch nog maar wat extra staatsloten. Maar deze investering werd niet beloond.
Geen pizza-oven dus. Ik werd gek. Ik zocht, ik googlede, ik bezocht winkels, ik raakte verknocht, beleefde eureka-momenten en ik bedacht me. Elke keer weer. En uiteindelijk kocht ik maandenlang.....niets!
Afgelopen voorjaar had ik genoeg van mezelf. Zou ik weer een zomer tegemoet gaan zonder buitenkeuken??? Ik was in Italië en besloot -enigszins gestimuleerd door mijn moeder die knettergek werd van mijn besluiteloosheid- mijn cheque te innen. Ik ging naar de lokale Leroy Merlin, trof een knalrode Weber van 57 cm doorsnede en kon dankzij mijn familie en vrienden ongegeneerd zo'n beetje alle beschikbare accessoires in mijn karretje mikken.
Ik was dol en dol gelukkig. En concludeerde maar weer eens: soms is de enige foute keuze om geen keuze te maken. Nu moet ik alleen nog leren om te barbecueën.
Rice Krispies Treats
Mijn collega trakteerde laatst op deze wonderlijke en zeldzaam foute traktatie. In Canada en Amerika schijnt het een bekend fenomeen te zijn, maar ik kende het niet. Ik heb het gelijk nagemaakt, maar voegde -omdat mijn neefjes kwamen eten- nog wat chocolade en kleurrijke strooisels toe. Super simpel. Ik had geen barbecue nodig.
Wat heb je nodig?
- 200 gram chocolade
- 5 el boter
- 265 gram marshmallows
- 5 cups rice krispies (ontbijtgranen / cereal)
- Taart decoratie (kleurrijke strooisels)
- 1-2 taartvormen (ik had een kleine en een grote)
Hoe maak je het klaar?
- Smelt de boter in een pan met dikke bodem.Voeg de marshmallows toe en smelt deze mee. Meng goed.
- Schep de rice krispies door de witte massa. Meng alles goed en schep het in een taartvorm. Druk alles aan en lik daarna je vingers af.
- Smelt de chocolade au-bain-marie. Verdeel de chocolade over de taartvorm(en) en bestrooi met versiersels. Leuk om de vormen verschillend te versieren.
- Zet de vorm in de koeler en binnen een uur is het stevig genoeg om in stukjes te snijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten