Als kind had ik een luxe probleem. Ik had een opa en oma in Zuid-Frankrijk en een opa en oma in Amerika. Die laatste grootouders waren zelfs zo trots op het feit dat zij in Amerika woonden, dat zij niet lang na hun emigratie met succes besloten om Amerikaan te worden (pre-Trump tijdperk hè: je kunt het hen niet kwalijk nemen. Het waren andere tijden).
Ik bezocht hen met regelmaat. Niet jaarlijks, maar vaak genoeg om een bijzondere band op te bouwen en tevens veel facetten van Amerika te ontdekken. We gingen naar national parken en megabioscopen, keken samen (jaren voordat het in Nederland op TV kwam) As the World Turns (oma was verslaafd) en brachten urenlang door in enorme supermarkten en boekhandels met coffee corners: iets dat je in Nederland nu pas hier en daar tegenkomt.
Ook op culinair gebied (dit is tenslotte een kookblog) ontdekte ik veel nieuws. Zoals gigantische stukken mals vlees die we bereidden op de BBQ. Zoals zoiets als marshmallows! Die verrekte lekker bleken te zijn in je warme chocolademelk, maar het ook goed deden als s'mores: koekjes die je belegt met een stuk chocolade en een marshmallow die je boven het open vuur hebt gehouden.
Ik ontdekte echter ook wonderlijke oranje blokken in een kartonnetje waar je water bij moest doen en dan had je ineens 'verse' sinaasappelsap! Geweldig, wat een uitvinding. Ik ontdekte cottage cheese: het lekkerste onderdeel van de Salad Bar. En ik ontdekte dat de Amerikanen ultrazacht brood eten dat nooit oud wordt en een voorkeur hebben voor chemische kauwgom. Allemaal dingen die we in Nederland toen nog niet hadden (wat hebben we ons toch ontwikkeld de afgelopen jaren).
(Ik ontdekte overigens ook dat de Amerikanen geen jenever verkopen en dat het niet handig is om als veertienjarige in je eentje naar Amerika te vliegen en als verrassing een liter in je tas te stoppen voor opa. "He probably smells our dog" sprak ik nog met trillende stem tegen de douanier met drugshond toen deze bleef snuffelen bij mijn tas (de hond, niet de douanier). "Probably" was zijn koele reactie waarna hij tot mijn grote opluchting doorliep).
Toen ik iets ouder was, vloog ik ook regelmatig in mijn eentje naar mijn opa en oma in Frankrijk. Ik bezocht hen daarvoor natuurlijk al vaker met de familie (meestal met kerst, en jullie weten hoe dat is afgelopen), maar ook als tiener ging ik die kant op. Vaak bezochten we dan samen het filmfestival in Cannes en keken we vol verbazing naar de pornoactrices op het strand met opgeblazen borsten. Mijn opa en oma vonden het geen enkel probleem om hier grinnikend commentaar op te leveren vanaf ons zonnige terras op de boulevard. We konden alles samen bespreken: aan humor in mijn familie geen gebrek.
Maar in Frankrijk was er natuurlijk ook op culinair gebied van alles te ontdekken. Ik leerde daar als kleine peuter slakken eten, ik snoepte zonder enig probleem van de bouillabaisse met croutons en rouille (mijn schaaldierallergie kwam later), we aten avocado's gevuld met garnalen, en kregen als kind bij de borrel (naast groentes met rouille en olijfjes) een aantal mini cubes La Vache Qui Rit: ieder kind exact even veel. En op was op. Dat laatste was bij mijn grootouders in Amerika eigenlijk nooit het geval.
Mijn opa en oma uit Frankrijk hadden het in de oorlog een stuk zwaarder gehad dan mijn Amerikaanse grootouders, en dat merkte je in de restjes van eerdere maaltijden die net zo lang bleven terugkeren op ons bord tot ze ofwel eindelijk op waren ofwel zelfstandig het huis uitliepen. Maar: het waren wel restjes van goede kwaliteit (La Vache Qui Rit was zeer exclusief in die tijd hoor)! Want na de oorlog kwam er geen eten van slechte kwaliteit meer in huis. En dan zit je in Frankrijk dus wel goed. En vaak ook een stuk beter dan in Amerika, als je het mij vraagt.
Ik realiseer me dat ik bijzondere grootouders had en daardoor (niet alleen op culinair gebied natuurlijk) bijzondere herinneringen aan hen heb. En dat realiseer ik mij nu des te meer, omdat mijn allerlaatste oma en allerlaatste grootouder momenteel ziek is, en we vrezen dat zij binnenkort op 96-jarige leeftijd gaat overlijden. Dan komt er echt een einde aan een tijdperk met bijzondere avonturen en boeiende gesprekken die ik ook de laatste jaren nog altijd met mijn oma voerde. En moet ik het voortaan alleen nog maar hebben van mijn herinneringen. Maar zoals jullie tijdens het lezen van mijn verhaal hopelijk hebben kunnen merken, zijn die wel heel liefdevol en mooi.
Escargots met dragon en roquefort
Dit recept was een experimentje dat bijzonder goed uitpakte!
Wat heb je nodig voor 2 personen (voorgerecht)?
- 200 ml slagroom
- 80 gram roquefort
- 1 dl noilly prat (drank)
- 1 tak dragon
- Handvol peterselie, fijngehakt
- 2 tenen knoflook, fijngehakt
- snufje zoete pimenton (gerookt paprikapoeder)
- peper/zout
- blikje met 12 slakken
- 2 kleine ovenschaaltjes
(en als garnituur brood, rucola en tomaatjes met balsamicodressing)
Hoe maak je het klaar?
- Verwarm de oven voor op 220 graden.
- Verwarm de slagroom, voeg de drank toe, de roquefort, de kruiden en de knoflook. Zet dit alles op een laag vuurtje en laat het goed warm koken. Als de roquefort gesmolten is en de saus 1/3 is ingedikt, kun je het vuur uitzetten.
- Verdeel de slakjes over de twee bakjes en schenk hier de saus overheen. Zorg dat de slakjes niet te dicht aan de oppervlakte liggen.
Je moet ze niet te goed bestuderen. - Zet de schaaltjes in de oven. Na ongeveer 15 minuten zijn de slakken goed verhit en is de saus een beetje gegratineerd.
- Haal het takje dragon uit de schaaltjes en serveer de schaaltjes op een groter bord met de salade en wat vers stokbrood. De saus is goddelijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten