De Italianen lijken iets nieuws te hebben. De apericena. De apericena ("opent de avondmaaltijd") is een fenomeen dat we in Nederland natuurlijk al lang kennen. Tenminste: in mijn familie zeker. Je schenkt een lekker drankje in en serveert er heerlijke hapjes bij. En zodanig veel lekkere hapjes, dat je daarna eigenlijk niet meer hoeft te eten.
Klinkt heel simpel en bekend toch? In mijn familie noemen we dat 'borrelen'.
Toch is het fenomeen wel iets nieuws bij de Italianen. Je vindt het daarom zeker nog niet overal in het land. Met name in grote steden als Rome, Turijn en Milaan kom je het steeds vaker tegen.
In de kleinere dorpen in Noord-Italië waar ik regelmatig kom, kennen ze de apericena nog niet. Of doen ze in ieder geval net alsof het niet bestaat. Hier zijn ze namelijk juist een beetje aan het wennen aan het idee dat het misschien wel lekker is om iets meer dan een chippie bij het aperitief te serveren (mijn hemel: dat heeft ook jaren geduurd voordat ze dat doorhadden).
Dan hebben die Hollanders met hun speciale borrelkaart dat toch al jaren veel beter gezien: stukjes worst, stukjes kaas, bittergarnituurtje, een bakje pinda's? Elke zichzelf respecterende horecagelegenheid in Nederland heeft wel iets van dit alles op de kaart staan. Al moet je hier natuurlijk wel apart voor betalen. Het blijft tenslotte Nederland, nietwaar?
In Italië is dat anders. Bij de apericena zitten de hapjes al verwerkt in de kosten voor je drankje. Bestel je een glas wijn? Dan krijg je toegang tot het buffet. En dat is meestal wel een heel stuk spannender dan een Kwekkeboom-bitterbal of een stukje Stegeman leverworst.
Italië zou overigens Italië niet zijn als de apericena niet tot de nodige onrust zou hebben geleid. Want de apericena botst natuurlijk wel met het eenvoudige aperitivo dat juist bedoeld is om de smaakpapillen wakker te schudden zodat je daarna heerlijk kunt genieten van de traditionele Italiaanse maaltijd. Maar na die apericena geloof je het wel met die pasta van oma die uren op het vuur heeft staan pruttelen. En dat ligt natuurlijk wel gevoelig bij de Italianen.
Mijn verwachting is daarom dat ik in mijn Noord-Italiaanse dorpjes vol met Italiaanse nonna's de apericena voorlopig nog niet tegen zal komen. Ik denk dat ik hier al blij moet zijn met het chippie, en wie weet: het stukje kaas, dat ik hopelijk bij een van onderstaande drankjes geserveerd zal krijgen.
De Pirlo
De Pirlo is de voorloper van de Aperol Spritz, maar dan:
- zonder de Spritz (de bubbels) en
- meestal zonder de Aperol.
Gebruik voor de Pirlo de volgende ingrediënten in de volgende verhoudingen:
- Witte wijn (3),
- Campari of Aperol (2), en
- Spa Rood (1)
Serveer met een schijfje sinaasappel.
De Negroni
De Negroni is eigenlijk al een heel oud drankje (waarschijnlijk ontstaan ergens rond 1920 in Toscane) dat in Italië weer hip aan het worden is. Je wordt er alleen ladderzat van. Iets minder heftig is de Negroni Sbagliato die op dezelfde manier gemaakt wordt, maar waarbij de gin vervangen is door wijn met een bubbel, zoals Prosecco. De Negroni is fris, maar bitter van smaak.
Gebruik voor de Negroni of Negroni Sbagliato in gelijke verhoudingen:
- Gin
- Vermouth en
- Campari
Serveer met een schijfje sinaasappel.
De Amaretto Sour
De Amaretto Sour heb ik onlangs voor het eerst gedronken op het Italie-Evenement in Haarzuilen. Het was een tikkie te zoet voor me, maar dankzij de citroen wel heel verfrissend. Serveer de Amaretto Sour met lekker veel ijsklontjes en wat schijfjes citroen.Je hebt nodig:
- 45 ml Amaretto (gebruik niet dat nep-spul dat je in de supermarkt vindt. Dat is mierenzoet en heeft bijna geen alcohol. Echte amaretto, amandellikeur, heeft een alcoholpercentage van rond de 30 procent)
- Sap van een halve citroen
- 1 tl suiker
Er zijn overigens ook recepten waarbij bovenstaande ingrediënten worden aangevuld met het eiwit van een rauw ei. Dit heb ik zelf nog niet geprobeerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten