Was het maar komkommertijd (lauwwarme pasta met verse tomaten)

Ik had een plan. Een plan voor mijn blog van vandaag. Het plan was om te schrijven over de eerste keer dat ik dit recept maakte voor drie van mijn neefjes en nichtjes. Zij waren namelijk in shock, die eerste keer dat ik dit maakte:

"Hé Anne, die spaghetti is niet warm!"

En ik zou voor jullie opschrijven dat ik toen uitlegde dat dit best wel kon: lauwwarme spaghetti (spaghettini om precies te zijn). En dat ze dat wel zouden merken als ze het zouden proeven. En dat ze toen vertwijfeld hun vork in de pasta zetten en na enige aarzeling hun hele bord leegaten (op de basilicumblaadjes na dan: "ik eet geen blaadjes").

De grap van het verhaal krijg ik echter niet goed verwoord. En dat komt omdat ik dit keer in shock ben. Een shock van een totaal andere orde.

Op het moment van schrijven is het zondag 20 juli; Drie dagen nadat in Oekraïne een vliegtuig vol passagiers uit de lucht is gevallen (en waarschijnlijk geschoten). Met 298 slachtoffers als gevolg, waarvan 193 met de Nederlandse nationaliteit.

Zo veel gezinnen uit elkaar gevallen. Zo veel ontwrichte levens. Zo veel verdriet.  

Konden we maar, net als mijn neefje en nichtjes toentertijd, weer "in shock zijn" over zo'n futiliteit als lauwwarme pastasalade. Om dan vervolgens gezamenlijk uitbundig te lachen, omdat het eigenlijk allemaal stiekem best wel mee viel.

Lauwwarme pastasalade met verse tomaten 

Serveer dit gerecht op een warme zomerdag bij de lunch. Onderstaande ingrediënten zijn voldoende voor 2 personen.

De ingrediënten

• 250 gram zoete mini-tomaatjes 
• 1 grote hand verse basilicum (losjes in de hand, niet fijnknijpen)
• 1 middelgrote sjalot
• 1 teen knoflook
• 200 gram spaghettini (=dunne spaghetti, te verkrijgen bij bv. een Italiaanse delicatessenwinkel)
• 2 el. witte wijnazijn
• 3 el. olijfolie extra vergine van goede kwaliteit (en meer voor op tafel)
• zout (tenminste een halve theelepel)
• gemalen chilipepertjes (een halve theelepel of meer of minder naar smaak)
  

De bereiding 

1. Zet ruim water op voor de pasta.
2. Snijd de sjalotjes en de knoflook super klein (zie foto) en meng ze in een schaal met de witte wijnazijn.
   
   
   
   
3. Snijd alle tomaatjes doormidden en was alle kleine pitjes eruit. Schep de tomaten door de uitjes in de schaal.
4. Snijd alle basilicumblaadjes in reepjes en schep deze door de tomaatjes met het zout en de chilipeper. Hussel goed en proef. Voeg eventueel wat extra zout en chilipepertjes toe. 
5. Kook de pasta gaar. Giet af en schep het door de tomaten met de olijfolie.
6. Zet wat extra zout (bijvoorbeeld Maldon zoutvlokken) en olijfolie op tafel. En serveer!

Een beetje vreemd maar wel lekker: watermeloensoep

Een voorgerecht met watermeloen

Regelmatig heb ik het op mijn blog gehad over mijn moeder en haar kookkunsten. Zo vertelde ik jullie over de venkelsoep die zij bereidde als wij ziek waren, over de worst waar zij een hekel aan heeft, en de authentieke couscous die zij maakte als zij weer door 'haar vrouwen' was geïnspireerd tijdens het jaarlijkse etentje op de Taalschool.

Mijn moeder was en is een grote inspiratiebron voor mijn huidige kookkunsten.

Mijn moeder heeft het niet van een vreemde. Ook haar vader was dol op koken. Hij was vooral expert in het bereiden van grote stukken vlees en vis, én in het bakken van uienringen. Ik vind het nog altijd jammer dat ik dit recept nooit aan hem gevraagd heb.

Mijn culinaire passie komt echter niet alleen van deze kant van de familie. Eerder vertelde ik jullie al over de chocolade truffels die mijn opa van vaderskant maakte. Maar ook mijn oma aan die kant van de familie stond regelmatig in de keuken en bereidde dan een uitgebreide (meestal Franse) maaltijd.

Het is dus niet vreemd dat ook mijn vader wel eens de keuken induikt. Als kind vonden wij dat geweldig! Hij maakte namelijk de meest rare dingen. Rare dingen die wij als kind super lekker vonden.

Zo herinner ik mij nog dat we een keer 'salade' zouden eten. Ik geloof dat er ook groenten in de salade zaten. Maar verder bevatte het voornamelijk knakworst, salami, blokjes kaas, zure uitjes en mayonaise. Laten we het zo samenvatten: de culinaire genen heb ik van beide kanten van de familie gekregen, maar mijn vader heeft het (gelukkig bij mij iets anders geprogrammeerde) knopje "een beetje vreemd, maar wel lekker" aangezet.

In deze categorie valt ook onderstaande soep. Want zeg nou zelf.... watermeloen, buffelmozzarella, peperoncino en parmaham? Tezamen als soep? Dat is wel echt een beetje vreemd.


Watermeloensoep met buffelmozzarella

Je hebt nodig voor 4 personen:

• Een bloedhete zomerdag
• 1 kleine watermeloen zonder pitten (circa 2 kilo)
• 2 tomaten (ontpit, en in stukjes)
• 6 plakjes flinterdunne parmaham (goede kwaliteit)
• 12-16 mini buffelmozzarella-balletjes (in plastic bak te koop)
• Halve tl. fijngemalen peperoncino (of meer naar smaak)
• Halve tl. zout
• Verse peper
• Basilicum (circa 3 blaadjes per persoon) 

Wat moet je doen?

1. Snijd de watermeloen doormidden en haal al het vruchtvlees er uit.
2. Stop het vruchtvlees met de twee tomaten en een klein scheutje water in een blender.
3. Voeg het zout en de peperoncino toe.
4. Mix alles tot een gladde soep. Zet de soep in de koelkast (het lekkerste is als hij ijs- en ijskoud is).  
   
5. Schenk het in een soepbord en garneer met de parmaham, mozzarella, de basilicum en de verse peper.

Ziet er toch goed uit?

p.s. Een vriendin van mij kwam met het briljante idee om de soep te serveren IN een watermeloen. Super leuk. Ik zag bij Ecoplaza mini-watermeloentjes die hier uitstekend voor gebruikt kunnen worden. 

1000 en 1 nacht, en een kruidige specerijendip genaamd Dukkah

Hier heb ik een klein beetje gedroogde munt toegevoegd

Je hebt van die mensen die 's avonds naar bed gaan, hun hoofd op hun kussen leggen, en zich de volgende dag alleen nog maar herinneren dat ze op enig moment hun ogen sloten.

Ik heb dat niet.

Ja, ik ga naar bed. Ja, ik leg mijn hoofd op mijn kussen, en ja ik weet nog wanneer ik mijn ogen sloot. Ik herinner me echter nog veel meer:

• ik herinner mij dat ik een briljant nieuw script heb geschreven voor 'The Usual Suspects, deel II'. En dat dit script nóg veel beter is dan het script van deel I (al ben ik de exacte details wel een beetje kwijt zodra ik één been uit bed gezet heb.... );
• ik herinner mij dat ik als agent op boevenjacht ben gegaan in een stad die ik niet ken, maar waar ik de ene heldendaad na de ander verrichtte; en
• ik herinner mij dat ik  (op een bezemsteel) van eiland naar eiland vlieg, gevolgd door mijn vrienden (die natuurlijk ook op een bezemsteel zitten). 

Ken je Jambers nog? Die Belgische documentaire-maker met de onvergetelijke woorden: "Overdag werkt zij op kantoor, maar 's nachts ..."? Precies. Dat gaat over mij. Al bedoelde hij het toentertijd waarschijnlijk wel wat anders dan hoe ik het nu bedoel.

Mocht je inmiddels denken dat ik elke nacht als superheld door het leven ga, kan ik je geruststellen. Ik droom ook regelmatig over eten. 

Zo bevond ik mij onlangs in Noord-Korea, alwaar ik sushi at met Kim Jong-un (en intussen de noodzakelijke vredesonderhandelingen verrichte) en bakte ik enkele weken later speklapjes voor Maxima en Willem-Alexander, terwijl ik mij in mijn droom (en al helemaal nadat ik wakker was geworden) afvroeg waarom ik er in vredesnaam voor had gekozen om speklapjes te bereiden (al deden Maxima en Willem-Alexander wel beleefd of ze mijn kookkunsten heel bijzonder vonden).

Kort geleden had ik weer een culinaire droom. Ik droomde dat Mac van Dinther, culinair journalist en restaurantrecensent van de Volkskrant, mijn blog had ontdekt en had geschreven dat iedereen deze moest lezen. Zelfs in mijn droom vond ik dit natuurlijk geweldig, en vertelde ik dit het iedereen die het wilde horen. Niet eenmaal, niet tweemaal, maar de hele dag door. 

Het suffe was dat ik, toen ik eenmaal wakker was, mijn droom zo briljant vond, dat ik het aan iedereen vertelde die het wilde horen. Niet eenmaal, niet tweemaal, maar de hele dag door....

Tja, dromen zijn bedrog. Maar zo maak je nog eens wat mee, niet?

Vandaag krijgen jullie geen recept voor sushi of speklapjes, maar een recept uit de keuken van 1000 en 1 nacht: de Arabische keuken! Zoals je al eerder op mijn blog hebt kunnen lezen, kook ik graag uit deze keuken. Ik houd van het gebruik van (verse) kruiden en aromatische specerijen. Zoals je ook terugvindt in onderstaande dip.

Dukkah

Dukkah is een dip gemaakt van noten en specerijen die je veel in het Midden-Oosten tegenkomt. De exacte samenstelling van de dip verschilt per regio en per land. Zo zie je soms dukkah met hazelnoten of amandelen, en soms met venkelzaad. Mijn versie is er eentje met pistachenoten én pecannoten. Die pecannoten zijn eigenlijk een beetje gek, omdat deze niet in het Midden-Oosten groeien. Maar ik had ze in huis (voor een goddelijke taart die binnenkort op mijn blog komt) en het smaakte heerlijk.

De basis van dit recept komt uit het kookboek 'Veg!' van Hugh Fearnley-Whittingstall.

Ingrediënten:

• 50 gram gepelde ongezouten pistachenoten
• 80 gram ongezouten gepelde pecannoten
• 1 el. komijnzaad
• 1 el. korianderzaad
• 3 el. sesamzaad (wit, gepeld)
• 1 tl. peperoncino (vlokjes)
• 1/2 el. grof zeezout

Pistachenootjes

Bereiding:

1. Rooster de noten 5 minuten in een voorverwarmde oven (200 graden). Laat de noten afkoelen, leg ze in een schone theedoek en hamer ze tot kleine stukjes. 

   

   Dit is vóór de hamer

2. Rooster in een koekenpan het komijnzaad en korianderzaad totdat het lekker begint te ruiken.

   

   Ja, ze worden blij in de warme pan

   Stamp de koriander- en komijnzaadjes met het zeezout in een vijzel totdat de zaadjes goed gekneusd zijn. Het moet geen poeder worden (een kenmerk van Dukkah is dat het een grove structuur heeft).
3. Rooster in de koekenpan het sesamzaad zachtjes lichtbruin. Let op: sesamzaadjes hebben de neiging door de keuken te gaan vliegen als ze te veel verhit worden.
4. Meng de fijngehakte noten, het zout, de gevijzelde zaden en het sesamzaad door elkaar. Voeg de pepertjes toe. 
5. Serveer de dukkah naast wat olijfolie op Perzisch platbrood, of strooi het over gegrilde groenten. 

Bewaar het in een potje (paar weken houdbaar)

Sicilië: het culinaire paradijs (Pasta alla Norma & Lasagna Aperta)

We eten vandaag.... Ricotta! (op foto ricotta uit de oven)

Ik kom mijn hele leven al in Noord-Italië en ik vind het daar geweldig: je hebt er roze bergen, diepblauwe meren, aardige mensen, prachtige authentieke dorpjes, grote skigebieden, mooie wijnhuizen, en vele lokale specialiteiten. Ik kom er al jaren en ben er nog lang niet uitgekeken. 

En toch...toch moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat Sicilië mijn hart ook heeft gestolen. Niet alleen vind ik het eiland geweldig qua sfeer en beleving. Ook op culinair gebied strijdt Sicilië zonder enig probleem om een groot percentage van dit hamburgerhart (al klinkt dit wel een beetje raar). Want waar de Noord-Italiaanse keuken gekenmerkt wordt door boter, polenta, grote stukken wild, risotto, forellen en salie (ook allemaal heerlijk hoor, begrijp me niet verkeerd), wordt de Siciliaanse keuken gekenmerkt door:

• Groenten zoals tomaten, aubergines en kappertjes
• Fruit zoals citroenen, bloedsinaasappels en cactusvruchten
• Noten zoals amandelen en pistache
• Kruiden zoals munt en wilde venkel
• Kazen zoals ricotta, pecorino en caciocavallo
• Verse zeevis zoals octopus, zwaardvis, tonijn, ansjovis en sardines
• En wat al niet meer....

Vreemde courgettes op de markt in Catania

De Siciliaanse keuken is rijk. Rijk aan invloeden van buitenaf (van Arabische landen tot Scandinavië) en rijk aan producten. Want alles hebben ze en groeien ze! Sicilië heeft eigen (dessert)wijnen, eigen olijfolie, eigen honing, en zelfs eigen zout (uit Trapani).  

Ze hebben ook hun eigen kappertjes

En natuurlijk heeft Sicilië als gevolg hiervan ook haar eigen specialiteiten zoals:

• Cannoli, koekrolletjes gevuld met ricotta en gekonfijte vruchtjes;
• Cassata, een taart met ricotta en marsepein;
• Caponata , een groenteschotel met aubergine en kappertjes;
• Involtini (rolletjes), van zwaardvis, aubergine, rundvlees of tonijn;
• Melanzane Parmigiana, een ovenschotel met aubergines en kaas; 
• Pasta alla Norma, met aubergine en ricotta (één van de gerechten van vandaag); en
• Pesto Trapanese, een pesto met amandel en pecorino.

Cannoli.... heerlijk! Oók met ricotta. 

Allemaal gerechten om je vingers bij op te eten! En: veelal gerechten waar ricotta een rol in speelt.

Ricotta, een overblijfsel van de kaasproductie, is een heel belangrijk ingrediënt in de Siciliaanse keuken. Je kunt het hier dan ook in vele verschillende vormen (vers, gezouten, gerookt, geraspt) en bereidingswijzes (in pasta, op pasta, in toetjes) terugvinden. Ik schreef hier al eerder over.

Bij dit verhaal over Sicilië vind ik het natuurlijk wel leuk om jullie twee recepten met deze 'kaas' te geven. Het ene gerecht is een authentiek Siciliaans gerecht, namelijk Pasta alla Norma met harde gezouten ricotta. Het andere gerecht is een Lasagna Aperta (open lasagna) met de ricotta die je in Nederland in elke supermarkt vindt. 

Pasta alla Norma

Wat heb je nodig voor circa 4 personen (voorgerecht)?

• de ingrediënten voor de perfecte tomatensaus
• 1 middelgrote aubergine
• arachideolie
• 300 gram penne (pasta)
• wat blaadjes basilicum
• ricotta salata (een goede kaasboer of Italiaanse delicatessenzaak zou dit moeten hebben)

Het gerecht is simpel:

1. Zet het water op voor de pasta.
2. Snijd de aubergine in lange reepjes (ongeveer 5 mm bij 5 mm bij 5 cm)
3. Bestrooi ze met zout en laat dit 15 minuten zo staan.
4. Bereid de tomatensaus.
5. Spoel de auberginereepjes héél goed af en dep ze héél goed droog (anders gaat het zo heel hard spetteren in de pan!).
6. Kook de pasta bijna gaar en giet af
7. Verhit de arachideolie in de pan, en frituur de aubergine tot ze gaar en goudbruin zijn. 
8. Meng de pasta met de tomatensaus en verhit dit nog een keer gezamenlijk goed door. Gooi de helft van de auberginereepjes door de pasta.
9. Serveer de pasta met de resterende auberginereepjes, de basilicum en de versgeraspte ricotta. 

Lasagna aperta con ricotta

Wat heb je nodig voor circa 4 personen (voorgerecht)?

• 250 gram ricotta
• 300 gram verse spinazie
• potje artisjokken (gekruid, bijvoorbeeld van Grand' Italia)
• 5 zongedroogde tomaten, in dunne reepjes
• 4 vellen verse lasagna
• Parmezaanse kaas

En dan....

1. Zet het water met wat zout op voor de pasta.
2. Laat de spinazie op hoog vuur slinken. Voeg de ricotta toe en meng goed.
3. Lek de artisjokken goed uit, en snijd ze in grove stukken. Meng dit door de ricotta en de spinazie.
4. Snijd de lasagna-vellen in vier stukken. Kook deze in circa 8 minuten gaar. Giet goed af. 
5. Breng de spinaziemassa op smaak met peper, zout en (als je dat wilt) peperoncino. Zorg dat het vocht zo veel mogelijk verdampt. Houd warm. 
6. Stapel de lasagna-vellen op het bord, afgewisseld met de ricotta-saus. 
7. Eindig met wat zongedroogde tomaatjes en geraspte Parmezaanse kaas.