De Italiaan en zijn bidet. Vijgen gevuld met geitenkaas.

Het zijn van die dingen die je je pas realiseert als je in Italië een huis bouwt of verbouwt. Die kleine culturele verschillen, zoals....

Het bidet.
Tot de verbouwing van ons huis hadden we geen idee. Maar het bidet is dus heilig voor de Italianen. Op elke tekening van onze nieuwe badkamer dook ie weer op. En hoe vaak we ook zeiden dat we het niet nodig hadden ("onze voeten wassen we wel in bad"), hoe demonstratiever deze lage wasbak een centrale plek in onze badkamer kreeg aangemeten. De Italianen waren in shock. Die Hollanders: vieze lui.
We vreesden nog even dat bij de oplevering van ons huis ons alsnog een bidet in de maag zou worden gesplitst ("ja sorry, maar we hebben jullie tweede wasbak toch vervangen, want je kunt echt niet zonder bidet"), maar het lukte de Italianen toch om zich over dit ranzige gedrag van die suini heen te zetten.


De lichtknopjes
De Italianen willen in elke kamer het licht aan kunnen doen. Van elke andere kamer welteverstaan! Gemak dient immers de mens. Ben je in de slaapkamer? Dan wil je alvast het licht in de huiskamer aandoen. Ben je in de badkamer, dan wil je toch niet straks in het donker op de tast zoeken naar de verlichting van je slaapkamer.

Ze vinden het zelf echt een geweldig idee. Maar voor ons Hollanders betekent het dat we in elke kamer een hele reeks aan lichtknopjes naast elkaar hebben (wat niet altijd even mooi is):  elke kamer heeft immers meerdere lampen.... En dat betekent dus ook dat iedereen die zich in de andere kamer bevindt, om de haverklap gefêteerd wordt op een kleine lichtshow ("Wat was ook al weer het lichtje van de kamer waar ik mij nu in bevind?").


Het openen van deuren en ramen
Ik weet het nog goed. We waren bezig met het ontwerp van het huis (www.casaparadiso.nl) en demonstratief gooiden wij onze armen vooruit uit elkaar: "JA! Dan gooien we de terrasdeuren open en genieten we heerlijk op het terras in de zon". De architect keek ons verbaasd aan. "Uhm, nee....." en hij trok zijn armen richting zijn borst. "Dan TREKKEN wij de terrasdeuren open en genieten we heerlijk op het terras in de zon!".

"Nee hoor. Het gaat zoooo" en weer maakten wij onze weidse beweging.
"Nee hoor. Het gaat zoooo" en hij trok zijn armen weer richting zijn borst.

"Maar zo wordt de kamer heel klein!" riepen wij.
"Maar zo mep je iedereen van de straat!" riep hij.

"Maar we wonen niet naast een straat!" riepen wij demonstratief (overtuigd de discussie te gaan winnen).
"Maar....maar.... DE LUIKEN KUNNEN ANDERS NIET DICHT!"

Opgelucht haalde de architect adem. Na het verliezen van de bidet-discussie kon hij deze toch niet over zich heen laten gaan. Een huis ontwerpen zonder bidet was één ding. Maar een huis met ramen en deuren die naar buiten toe opengaan?! Daar kon hij zijn naam toch echt niet aan verbinden.

Hij won.


******************

We eten vandaag een simpel gerechtje, omdat je met deze hitte toch geen zin hebt om te koken.

VIJGEN GEVULD MET GEITENKAAS EN RUCOLA

Wat heb je nodig voor 6 stuks?

• 6 verse grote zoete vijgen
• 6 plakjes flinterdunne Parmaham
• 1 schijfje zachte geitenkaas (zonder honing! Die versie zou verboden moeten worden).
• klein handje rucolakruid (is wat fijner dan de salade, beiden worden verkocht bij Appie)

Hoe maak je het klaar?

1. Snijd een kruis in de vijg (pas op dat je de vijg niet helemaal doorsnijdt)
2. Kneed een klein balletje van de geitenkaas en leg dit in de vijg. 

   

   
   

3. Vouw voorzichtig de Parmaham om de vijg heen, en duw wat rucola in de kaas.
4. Serveer! 

Het einde van een tijdperk. En escargots met dragon en roquefort

Als kind had ik een luxe probleem. Ik had een opa en oma in Zuid-Frankrijk en een opa en oma in Amerika. Die laatste grootouders waren zelfs zo trots op het feit dat zij in Amerika woonden, dat zij niet lang na hun emigratie met succes besloten om Amerikaan te worden (pre-Trump tijdperk hè: je kunt het hen niet kwalijk nemen. Het waren andere tijden).

Ik bezocht hen met regelmaat. Niet jaarlijks, maar vaak genoeg om een bijzondere band op te bouwen en tevens veel facetten van Amerika te ontdekken. We gingen naar national parken en megabioscopen, keken samen (jaren voordat het in Nederland op TV kwam) As the World Turns (oma was verslaafd) en brachten urenlang door in enorme supermarkten en boekhandels met coffee corners: iets dat je in Nederland nu pas hier en daar tegenkomt.

Ook op culinair gebied (dit is tenslotte een kookblog) ontdekte ik veel nieuws. Zoals gigantische stukken mals vlees die we bereidden op de BBQ. Zoals zoiets als marshmallows! Die verrekte lekker bleken te zijn in je warme chocolademelk, maar het ook goed deden als s'mores: koekjes die je belegt met een stuk chocolade en een marshmallow die je boven het open vuur hebt gehouden.

Ik ontdekte echter ook wonderlijke oranje blokken in een kartonnetje waar je water bij moest doen en dan had je ineens 'verse' sinaasappelsap! Geweldig, wat een uitvinding. Ik ontdekte cottage cheese: het lekkerste onderdeel van de Salad Bar. En ik ontdekte dat de Amerikanen ultrazacht brood eten dat nooit oud wordt en een voorkeur hebben voor chemische kauwgom. Allemaal dingen die we in Nederland toen nog niet hadden (wat hebben we ons toch ontwikkeld de afgelopen jaren).

(Ik ontdekte overigens ook dat de Amerikanen geen jenever verkopen en dat het niet handig is om als veertienjarige in je eentje naar Amerika te vliegen en als verrassing een liter in je tas te stoppen voor opa. "He probably smells our dog" sprak ik nog met trillende stem tegen de douanier met drugshond toen deze bleef snuffelen bij mijn tas (de hond, niet de douanier). "Probably" was zijn koele reactie waarna hij tot mijn grote opluchting doorliep).

Toen ik iets ouder was, vloog ik ook regelmatig in mijn eentje naar mijn opa en oma in Frankrijk. Ik bezocht hen daarvoor natuurlijk al vaker met de familie (meestal met kerst, en jullie weten hoe dat is afgelopen), maar ook als tiener ging ik die kant op. Vaak bezochten we dan samen het filmfestival in Cannes en keken we vol verbazing naar de pornoactrices op het strand met opgeblazen borsten. Mijn opa en oma vonden het geen enkel probleem om hier grinnikend commentaar op te leveren vanaf ons zonnige terras op de boulevard. We konden alles samen bespreken: aan humor in mijn familie geen gebrek. 

Maar in Frankrijk was er natuurlijk ook op culinair gebied van alles te ontdekken. Ik leerde daar als kleine peuter slakken eten, ik snoepte zonder enig probleem van de bouillabaisse met croutons en rouille (mijn schaaldierallergie kwam later), we aten avocado's gevuld met garnalen, en kregen als kind bij de borrel (naast groentes met rouille en olijfjes) een aantal mini cubes La Vache Qui Rit: ieder kind exact even veel. En op was op. Dat laatste was bij mijn grootouders in Amerika eigenlijk nooit het geval.

Mijn opa en oma uit Frankrijk hadden het in de oorlog een stuk zwaarder gehad dan mijn Amerikaanse grootouders, en dat merkte je in de restjes van eerdere maaltijden die net zo lang bleven terugkeren op ons bord tot ze ofwel eindelijk op waren ofwel zelfstandig het huis uitliepen. Maar: het waren wel restjes van goede kwaliteit (La Vache Qui Rit was zeer exclusief in die tijd hoor)! Want na de oorlog kwam er geen eten van slechte kwaliteit meer in huis. En dan zit je in Frankrijk dus wel goed. En vaak ook een stuk beter dan in Amerika, als je het mij vraagt.

Ik realiseer me dat ik bijzondere grootouders had en daardoor (niet alleen op culinair gebied natuurlijk) bijzondere herinneringen aan hen heb. En dat realiseer ik mij nu des te meer, omdat mijn allerlaatste oma en allerlaatste grootouder momenteel ziek is, en we vrezen dat zij binnenkort op 96-jarige leeftijd gaat overlijden. Dan komt er echt een einde aan een tijdperk met bijzondere avonturen en boeiende gesprekken die ik ook de laatste jaren nog altijd met mijn oma voerde. En moet ik het voortaan alleen nog maar hebben van mijn herinneringen. Maar zoals jullie tijdens het lezen van mijn verhaal hopelijk hebben kunnen merken, zijn die wel heel liefdevol en mooi. 

Escargots met dragon en roquefort

Dit recept was een experimentje dat bijzonder goed uitpakte! 

Wat heb je nodig voor 2 personen (voorgerecht)?

• 200 ml slagroom
• 80 gram roquefort
• 1 dl noilly prat (drank)
• 1 tak dragon 
• Handvol peterselie, fijngehakt
• 2 tenen knoflook, fijngehakt
• snufje zoete pimenton (gerookt paprikapoeder)
• peper/zout
• blikje met 12 slakken
• 2 kleine ovenschaaltjes

(en als garnituur brood, rucola en tomaatjes met balsamicodressing)

Hoe maak je het klaar?

1. Verwarm de oven voor op 220 graden.
2. Verwarm de slagroom, voeg de drank toe, de roquefort, de kruiden en de knoflook. Zet dit alles op een laag vuurtje en laat het goed warm koken. Als de roquefort gesmolten is en de saus 1/3 is ingedikt, kun je het vuur uitzetten. 

   

   
   

3. Verdeel de slakjes over de twee bakjes en schenk hier de saus overheen. Zorg dat de slakjes niet te dicht aan de oppervlakte liggen. 

   

   Je moet ze niet te goed bestuderen. 

4.  Zet de schaaltjes in de oven. Na ongeveer 15 minuten zijn de slakken goed verhit en is de saus een beetje gegratineerd. 
5. Haal het takje dragon uit de schaaltjes en serveer de schaaltjes op een groter bord met de salade en wat vers stokbrood. De saus is goddelijk!

Rio 2016 & Grappa-roomijs met een twist

Met veel fantasie zijn het toch net ringen? Turnringen?

Al twee weken wil ik een verhaal schrijven over de olympische spelen in Rio. Ik wil echter ook al twee weken het recept voor grappa-ijs met jullie delen. Grappa-ijs met een twist om precies te zijn. Maar het blijkt nog best lastig te zijn om een verhaal te bedenken over Rio dat past bij dit recept.
Want laten we eerlijk zijn. Bij topsport of olympische spelen denk je niet direct echt aan ijs.
Ik probeerde het wel hoor, om een link te vinden.

Poging 1:
Het ijs schep je in bolletjes. En bolletjes zijn natuurlijk net een voetbal. Of net een hockeybal. Of volleybal. En als je twee bolletjes naast elkaar legt in een schaaltje dan zijn het net ringen. Turnringen. Je weet wel van die ringen waar Yuri van Gelder aan hangt. Maar: ik vond het wat ver gezocht.

Poging 2:
Ik moest denken aan een ander kenmerk van het ijs. De grappa. Een drankje dat mijn collega van de week nog gekscherend The Lord of the Drinks noemde. Maar ja. Alcohol en sport? Dat is natuurlijk een absurde combinatie. Zeker bij olympiërs. Ook deze vlieger ging dus niet op.

Poging 3:
De bijzondere twist dan? Het ijs waar ik vandaag het recept van geef, heeft namelijk een heel gek ingrediënt. Een ingrediënt waar je in eerste instantie misschien een beetje van opkijkt, van roept "Dat kan toch niet?!" En waarvan je misschien in eerste instantie denkt dat je het verkeerd hebt begrepen.

Nu heb ik zondag wel een wielrenwedstrijd met een bijzondere twist mogen aanschouwen, maar hoe verschrikkelijk de val van Annemiek van Vleuten ook was, vallen gebeurt op zich wel vaker bij wielrennen (en met name op dat parcours begreep ik). Nee, wat mij betreft kwam de échte twist van deze Olympische Spelen op maandag. Toen Yuri van Gelder naar huis werd gestuurd na een avondje stappen in Rio.

En toen was mijn cirkel ineens rond....

Twee bolletjes (ijs).
Twee ringen.
Een goede scheut alcohol, en:
Een bijzondere twist.

Ik had mijn verhaal voor deze week.

Grappa-roomijs met gekarameliseerde.......BACON!

Dit recept komt uit het kookboek 'Miljuschka's Food Trucks'. Miljuschka Witzenhausen maakt het ijs echter met whiskey. Begin een dag van tevoren. Je hebt geen ijsmachine nodig!

Wat heb je nodig?

• 10 plakken bacon
• 200 gram kristalsuiker
• 1 el. boter
• 1/2 tl. baking soda 
• snufje chilipoeder
• bakplaat, bakpapier en hamer of deegroller.
• 1 liter ongezoete vloeibare slagroom
• 1 blikje gecondenseerde melk (397 ml)
• 4 el. grappa

Hoe maak je het klaar?

1. Maak eerst de bacon-karamel door de bacon uit te bakken tot deze helemaal crispy is. Laat de bacon goed uitlekken en hak de stukjes fijn.
2. Verwarm de suiker in een pan met dikke bodem en wacht tot de suiker gesmolten is. De suiker moet niet aanbranden, dus let goed op. 
3. Haal het pan van het vuur (de suiker is super heet!) en meng hier de boter en de baking soda doorheen. Schep alles goed door en voeg de bacon en de chilipoeder toe. 
4. Schep alles op een bakblik met bakpapier en spreid de massa goed uit. Als het hard is geworden, mag je het kapot gaan slaan tot kleine stukjes (geen gruis). 

   

   
   

5. Pak een schone diepe schaal en klop hierin de slagroom met de gecondenseerde melk tot het dik wordt. Schenk de grappa erbij en klop alles door totdat je stevige punten kunt maken in de slagroom. (Dit is al goddelijk genoeg. Dus je kunt het ook zo in de vriezer zetten.) 

   

   
   

6. Schep een deel van de bacon-crunch door de slagroom massa en bewaar een restje om over het ijs te serveren strakjes. 
7. Schep alles in een cakevorm of andere schaal die in je vriezer past, dek de schaal af en laat het minimaal 6 uur bevriezen. 
8. Serveer de volgende dag met het resterende beetje bacon-crunch. Het is heel bijzonder en echt lekker! Je moet alleen wel een knop in je hoofd omzetten (of je slaat de bacon over). 

Growing pains. En homemade limonadesiroop met gember.

Ik heb "ijsklontjes" van de limonade gemaakt.

Toen wij nog kind waren en op vakantie naar Italië gingen, kregen mijn zussen en ik ieder de opdracht om tenminste één avond voor het avondeten te zorgen. Dit was behoorlijk leerzaam.

Mijn ouders lieten zich namelijk niet afschepen met één gang. Nee. Als wij onze kookavond hadden, dan moest er wel een drie-gangen menu op tafel komen.

Voor zover ik mij kan herinneren, vonden wij dat geweldig leuk en konden we niet wachten tot het eindelijk onze beurt was. Al kan ik mij werkelijk niet herinneren wat ik dan eigenlijk kookte. Ik heb daar de afgelopen dagen mijn hoofd over zitten breken. Het enige dat ik mij wel kan herinneren is die keer dat ik chocolademousse als dessert wilde maken. Ik denk dat ik niet meer weet wat het voor- en hoofdgerecht was, omdat dat toen voor mij ook helemáál niet belangrijk was: alles draaide om de chocolade.

En ik had geluk. De pasticceria in het dorp had chocolade in de aanbieding. Grote brokken chocolade die eigenlijk prachtige kunstwerken hadden moeten zijn, maar waar iemand blijkbaar niet zo voorzichtig mee was geweest. Voor slechts enkele duizenden lire kreeg ik een enorme zak chocolade mee en bleef ik toch nog binnen mijn budget (ja, ook dat was onderdeel van de leerschool).

Trots op mijn aankoop proefde ik vast een stukje chocolade. En toen ook bleek dat mijn andere boodschappen binnen budget bleven, was ik zo blij dat ik van mijzelf best nog een stukje mocht proeven. Onderweg naar huis kon ik me ook niet helemaal bedwingen. Maar ach, die zak was zó groot... Ik snoepte een klein stukje.

En toen ging ik koken. Natuurlijk begon ik met de chocolademousse: een stukje chocolade voor de chocolademousse, een stukje voor mijzelf. Een stukje chocolade voor de chocolademousse. Een stukje voor mijzelf. De hoeveelheid chocolademousse die ik oorspronkelijk voor ogen had werd met elke handeling minder. Slagroom geklopt? Stukje chocolade. Suiker gemengd? Stukje chocolade.

In plaats van de grote schaal die ik in de ochtend had klaargezet, ging de mousse in kleinere bakjes. Ik haalde nét vijf stuks. Ik bedoel: ik haalde het net om vijf stuks klaar te zetten.....voor er een golf van hitte vanuit mijn onderrug naar boven kwam drijven. Mijn benen gingen trillen. Ik kreeg kippenvel over mijn hele lijf. En ik werd misselijk. Heel misselijk.

"Ik ga héél even liggen mam"
"Uhm. Mam?"
"Heb je een emmertje voor me?"

Om een lang verhaal kort te maken: ik heb het diner gemist. De hele avond lag ik met een emmer onder mijn snuit in bed, terwijl mijn zussen af en toe langs liepen om mij uit te lachen. Wie er die avond heeft gekookt? Ik heb werkelijk geen idee. Maar mijn toetje? Dat viel in de smaak. Oók bij de buurvrouw die mijn portie kreeg.


Je kinderen voor je laten koken: het is op vele vlakken een goede leerschool....

Onderin smelten de ijsklontjes met de siroop

Limonadesiroop met gember

Dit recept heb ik gekregen van Duitse vrienden van ons die ik ken uit Italië. In het originele recept zit 800 gram suiker. Kijk maar wat jij het lekkerste vindt. Ik heb mijn overdosis suiker al eens gehad....

Wat heb je nodig?

• 1 liter water
• 100 gram gember
• 650 gram suiker
• 250 ml citroensap
• Rasp van 8 citroenen
• 80 gram verse pepermunt
• 1-2 flessen voor iets meer dan 1 liter

Hoe maak je het klaar?

1. Schil de gember en snijd het in dunne plakjes. 
2. Pak een grote pan. Doe hier het water, de suiker, de gember, het citroensap en de citroenrasp in.
3. Breng het water aan de kook en laat alles zo'n kwartier goed doorkoken. 

   

   
   

4. Zet het vuur uit en voeg de pepermunt toe. Laat alles afkoelen.
5. Haal de limonade door een zeef, verhit nog een keer tot het kookt en schenk de limonade in een gesteriliseerde fles. Laat afkoelen en zet in de koelkast.

De limonade kun je ook als basis gebruiken in de prosecco. Je kunt de limonade net als ik heb gedaan ook in ijsklontzakjes bewaren, maar het bevriest niet goed. Dus het is wel heel lastig om de klontjes uit de zakjes te halen!