Het is vier uur als ik een enorme glanzende auto de berg af zie rijden: langzaam, heel langzaam. De auto (die zo glanst dat hij aan de overkant van het meer te zien moet zijn) moet vijf keer steken in de bocht die wij altijd in 1x nemen. Vervolgens rijdt hij als een slak in slowmotion de berg af. Hij stopt en een boomlange Italiaan stapt uit, trekt zijn colbert en stropdas recht, en spreekt trots: "jorrr texi azz eraivt".
Even schiet door mijn hoofd: boomlang en langzaam. Die Italianen zijn niet meer wat ze geweest zijn.
We stappen in en als we enige tijd later eindelijk bovenaan het bergweggetje zijn beland, voel ik het angstzweet via mijn ruggengraat naar beneden glijden. Met 50 km per uur vervolgen wij de weg naar de garage waar we onze auto moeten ophalen. We worden voorbij geraasd door andere auto's die zich ook niet houden aan de snelheidslimiet van 70 km per uur, maar dat net op een andere manier doen dan onze chauffeur. We gaan zo langzaam dat ik bang ben dat we te laat bij de garage aankomen.
"Jullie Hollanders pikken toch altijd de mooiste plekjes in" zegt de chauffeur in het Italiaans. Dat is een positief begin van een gesprek, denk ik terwijl ik vriendelijk instemmend knik. Hij heeft immers gelijk. Ons huis staat op een hele mooie plek. "Maar de Duitsers zijn erger. Die zijn overal!". Goed, dit gesprek gaat een succes worden.
"Dus u komt uit Desenzano" begin ik vriendelijk. De ogen van de man beginnen te glanzen. "Uit die omgeving komen veel goede wijnen, toch?" De gaten tussen zijn kiezen worden ontbloot door een grote glimlach. Top, mijn strategie werkt. Een Italiaan blijft een Italiaan.
"Jazeker hebben wij goede wijnen! Denk aan de Soave, de Lugana, de Groppello, de Bardolino, de Chiaretto!" Hij begint te vertellen, en naarmate hij enthousiaster wordt, gaat hij ook steeds sneller praten. Ik durf niet te zeggen dat mijn kennis van het Italiaans dit niet meer kan bijhouden, en knik ijverig met hem mee. Hij heeft niet in de gaten dat ik moeite heb om hem te volgen. Zo vol is hij van de lokale wijnen.
Het kost me wat moeite, maar na enige tijd begin ik te begrijpen dat hij zich zorgen maakt over de Lugana. De oogst blijkt dit jaar aanzienlijk minder te zijn dan in andere jaren. De opbrengst is gedaald met wel 25%. En dat wordt veroorzaakt door het weer dat funest is geweest voor de kleiachtige grond waar de Lugana zo goed op gedijt.
Dit brengt mij op de vraag of het inmiddels wel beter gaat met de olijfbomen aan het Gardameer, na het rampjaar 2014. Hij knikt: "Maar de bomen zijn nog niet de oude". "De oogst zit nog niet op het oude niveau".
Ik vertel dat wij vaak een bezoekje brengen aan Comincioli, een olijfolieboertje in Puegnago sul Garda, omdat die olijfolie -hoewel super duur- wel echt enorm lekker is. Hij vertelt dat dit komt omdat Comincioli alleen met olijven uit de regio werkt. Het heeft dan ook een DOP-certificaat waardoor je zeker weet dat het niet gemixt en gebotteld is met inferieure Noord-Afrikaanse olie.
"Kijk!" De chauffeur wijst naar een winkel die we met slakkengang passeren. "Dat is Avanzi. Daar hebben ze ook hele goede wijnen en olijfolie!". "En bier" vul ik aan. De taxichauffeur kijkt me wat vreemd aan. "Ja, en bier. Dat schijnt nogal hip te zijn onder sommige mensen in Italië". Ik voel de sfeer weer wat dalen. Gelukkig naderen we het eindpunt van onze rit: de garage waar onze auto is 'gemaakt' (maar dat is weer een ander verhaal).
We rekenen af en nemen afscheid. Hij mag dan langzaam zijn en boomlang: ik kan me niet herinneren een dergelijk gesprek ooit met een Nederlandse taxichauffeur te hebben gevoerd. De Italiaan en zijn eten: wat dat betreft lijkt er toch niets veranderd.
Polenta Frietjes
Vorige week aten we konijn van de jager (konijn in rode wijn met tomaat) en daar serveerde ik polenta-frietjes bij. Niet moeilijk, wel een tikkie omslachtig, maar leuk voor de afwisseling.
Wat heb je nodig voor 4 personen?
- 100 gram snelkookpolenta
- 500 ml water (check de verpakking van je polenta of jij evenveel moet gebruiken)
- Beetje zout
- 1 fijngehakte knoflookteen
- Anderhalve eetlepel fijngehakte rozemarijn, salie en marjoraan
- 60 gram parmezaanse kaas
- Bakpapier
Hoe maak je het klaar?
- Zet de oven aan op 200 graden. Bekleed een ovenblik met wat bakpapier. Zet op je aanrecht of een tafel.
- Ik maakte de polenta klaar volgens de gebruiksaanwijzing op de verpakking. Ik kookte het water, voegde de polenta toe, en liet alles circa 4-5 minuten borrelen en bubbelen tot het water volledig door de polenta was opgenomen.
- Roer het zout, de fijngehakte kruiden en de kaas door de polenta. Schep de massa op het bakblik en maak er een grote dunne plak van (circa halve cm dik). Laat dit in 10 minuten opstijven.
- Snijd rechte frieten van de polenta. Het kan zijn dat je wat randjes moet weggooien.
- Bak de frietjes nog circa 10 minuten in de oven tot ze goudbruin beginnen te kleuren, en serveer! Ze worden heel luchtig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten